part วดี
ถามว่าทำไมฉันเกลียดพ่อเลี้ยงนักหน่ะหรอ พ่อฉันตายไปนานล่ะ แล้วก็ฝากฝังสั่งเสียให้เพื่อนสนิทสุดที่รักของเขามาดูแลฉันกับแม่ ฉันตอนนั้นน่าจะอายุประมาณ 15 นะ ฉันคิดว่าเขาจะมาแทนพ่อได้ คิดว่าเขาเป็นคนดี ประสบการณ์วัยรุ่นของฉันต้องมีแต่ความระแวง หวาดกลัว ฉันเคยเกือบพลาดท่าเสียโอกาสในการใช้ชีวิตเพราะไอ้ผู้ชายคนนี้มาแล้ว มันเป็นแผลที่อยู่ในใจฉัน ถึงวันนั้นฉันจะยังไม่ได้เสียอะไรไป แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเด็กอายุ15 ที่ต้องมาเจอกับไอ้พวกที่ไม่รู้วิธีจัดการอารมณ์ตัวเองทั้งที่เกิดมาแก่ขนาดจนไม่รู้จะตายวัน ตายพรุ่งหรือป่าวก็ไม่รู้
"วดี วดี เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" ภีมเขย่าฉัน ฉันก็พึ่งเห็นว่าตัวเองมีน้ำตานองหน้าไปหมด
"อะ..อ้อ ไม่มีอะไร" ฉันพูดพร้อมกับปาดน้ำตาลวกๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นมันแย่จริงๆ ทำไมเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงน่าสงสารขนาดนี้ ฉันกำลังคิดแบบนี้อยู่หน่ะ
"มานี้มา" หมับ! ภีมดึงฉ
