ฆาตกรรัก

หัวขโมย

สองวันต่อมา

ออสตินหายหน้าหายตาไปจากหญิงสาวเลย เขาไม่โผล่หน้ามาให้เธอเจอด้วยซ้ำ เขาได้แต่สั่งให้ลูกน้องคอยตามเธออยู่ห่างๆ และเป็นฝ่ายเฝ้าดูเธอผ่านเครื่องติดตามด้วยตัวเองอีกทาง เจสสิกาจำต้องกลับไปหาเขาที่ทำงาน ใจจริงเธอไม่อยากย่างกรายเข้าไปเลยด้วยซ้ำแต่เธอจำต้องกลับไปเพราะนั่นคือสิ่งสำคัญที่พ่อของเธอให้ไว้ หากทำหายไปพ่อจะเสียใจขนาดไหนเพราะนั่นมันคือแหวนประจำตระกูลที่มีนามสกุลของเธอสลักอยู่

"ฟู่~"

เธอเป่าปากเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองตอนนี้สภาพร่างกายของเธอดีขึ้นตามลำดับร่องรอยที่เขาเคยทำไว้ก็ค่อยๆ จางลงแต่มันยังคงไม่หายไป เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ขอฝึกงานที่นี่ต่อ แต่เธอจะไปทำเรื่องขอฝึกงานที่อื่นแทน

ติ๊ง~

เสียงลิฟต์ดังแจ้งเตือนว่าถึงชั้นเป้าหมายของเธอแล้ว หญิงสาวในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำกางเกงยีนขายาวเข้ารูป เธอเดินเข้าไปพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีเดียวกันกับเสื้อ เป้าหมายของเธอคือเดินเข้าไปในห้องนั้น ห้องที่เธอไม่อยากจะมา

"คุณเจสซี่มาหานายเหรอครับ"

"..." เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าให้กับคนที่ถาม ชายหนุ่มชุดสูทสีดำเดินนำหน้าเธอเข้าไปเคาะประตูห้องของผู้เป็นนายเขาเดินหายเข้าไปได้พักหนึ่งก็เดินออกมาพร้อมกับเปิดประตูห้องให้เธอ

"นายรอคุณอยู่ครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

เธอเดินเข้าไปในห้องนั้นแต่กลับไม่พบใคร ผู้ที่ควรจะนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่น น่าจะเป็นเขาคนนั้นไม่ใช่เหรอ ออสติน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องแต่ไม่พบร่องรอยของใครอยู่เลยด้วยซ้ำ แล้วเมื่อกี้คนนั้นเข้ามาคุยกับใคร

เจสสิกาตั้งท่าจะเดินออกมาแต่หางตาของเธอดันเหลือบไปเห็นสร้อยคอของเธอวางไว้อยู่บนโต๊ะทำงานของออสติน เธอมองซ้ายทีขวาทีเพื่อดูว่าเจ้าของห้องอยู่ที่ไหน เมื่อมั่นใจแล้วว่าเจ้าของห้องไม่อยู่เธอจึงรีบเดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะทำงานของเขาทันที

มือเรียวกำลังยื่นหมายจะหยิบสร้อยของเธอ แต่เธอกลับต้องชะงักเมื่อได้กลิ่นบุหรี่จางๆ ก่อนจะหันหลังกลับไปมองตามทางที่ได้กลิ่น

"คิดดีแล้วเหรอ ที่จะเป็นหัวขโมย"

"ฉะ ฉันเห็นว่าไม่มีคนอยู่ก็เลย..."

"ขโมย" มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวในขณะที่ปากยังคาบบุหรี่อยู่ เขาเดินเข้ามาประชิดตัวเธอแล้วใช้ท่อนแขนแรงของตัวเองจับยกร่างเล็กขึ้นนั่งบนโต๊ะก่อนจะใช้มือหนาทั้งสองข้างค้ำกับโต๊ะทำงานกักขังเธอไว้ในอ้อมแขนแกร่ง

เขาคงคิดว่าเธอจะเหม็นบุหรี่ละสิ คงฝันลมๆ แล้งๆ เจสสิกาหยิบบุหรี่ออกจากปากของมาเฟียหนุ่มแล้วจับมันเข้าปากก่อนปล่อยควันคละคลุ้งใส่ใบหน้าหล่อของเขา เป็นการประกาศให้เขารู้ไปในตัวว่าเธอไม่ได้เกรงกลัวเขาเลยด้วยซ้ำ แม้ใจจริงตอนนี้ขาเธอจะสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วก็ตาม

หญิงสาวใช้มือเล็กเพียงข้างเดียวดันตัวเขาให้ออกห่าง เขาขยับถอยหลังไปเพียงนิดหน่อยแต่ก็ยังคงกักขังเธอเอาไว้อยู่ เธอยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างอย่างไม่เกรงกลัว แล้วอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา

เธอค่อนข้างเปลี่ยนไป ไม่ได้ดูหวาดกลัวเขาเหมือนก่อนหน้านี้

"ฉันขอสร้อยของฉันคืน" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้าดึงบุหรี่ออกจากปากสวยได้รูปแล้วดับมันลงที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

"เอาร่างกายเธอมาแลกซิ"

เขาพูดตอบพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เกินขนาดของเธอ หญิงสาวเริ่มหวาดกลัวเมื่อครั้งภาพเหตุการณ์ครั้งแรกของเธอมันช่างทุกข์ทรมาน ที่ทำว่าไม่เกรงกลัวเขาอันที่จริงเธอแค่แสร้งทำ

"อะ... เอาสร้อยของฉันมา" ปัดมือของเขาออกบอกให้เขารู้ว่าเธอไม่ยอม

"หึ กล้าหยิบก็ไปเอา ถ้าของเธอไม่แหกฉันไม่ปล่อยเธอกลับไปเหมือนวันนั้นแน่!" มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าซุกที่ลำคอระหงของหญิงสาวพร้อมกับขบเม้มที่ลำคอระหงของเธอจนขึ้นรอยแดงอีกครั้ง

เจสสิกามองการกระทำของมาเฟียหนุ่มด้วยแววตาสั่นไหว เธอเริ่มรู้สึกกลัวอีกครั้ง เมื่อตอนที่ออสตินกระชากผมจากท้ายทอยของเธอแล้วกัดที่ลำคอระหงอย่างไม่แรงมากนักแต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เจ็บ

"โอ๊ยยยยยย! เจ็บนะ!"

"เธอเลือกเดินเข้ามาเองนะเจสซี่ ทั้งที่ฉันตั้งใจจะปล่อยเธอไปแล้วแท้ๆ"

"อืออออออ!"

มาเฟียหนุ่มดึงผมที่ท้ายทอยของเธออีกครั้งส่งผลให้ใบหน้าของเธอเชิดขึ้นไปตามแรงกระชาก เขาประกบปากจูบเธอด้วยความรุนแรง มือเรียวของเธอทุบเข้าที่แผงอกแกร่งระรัวเพื่อต้องการให้เขาหยุดการกระทำ

ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ไม่เพียงไม่หยุดการกระทำ ออสตินยังล้วงมือเข้าไปในกางเกงยีนตัวสวยของเธออย่างถือวิสาสะ หญิงสาวพยายามตีขาไปมาเพื่อดีดดิ้นไม่ให้เขากระทำได้สำเร็จแต่แรงของเธอจะสู้แรงของเขาได้อย่างไร

เพียะ!

ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ หญิงสาวฟาดฝ่ามือเข้าไปที่ใบหน้าหล่อของมาเฟียหนุ่มเต็มแรง ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ เขาขบกรามแน่นแล้วหันหน้ากลับมาจ้องตาเธออย่างเอาเรื่อง

"ปล่อย!"

"..."

"อย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะรังแกได้ง่ายๆ นะออสติน"

"..." เขาจ้องหน้าเธอนิ่งพร้อมกับแสยะยิ้มแปลกๆ ออกมา ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก เธอไม่รู้เลยว่าเธอควรทำตัวอย่างไร หรือเอาตัวรอดอย่างไรจากสถานการณ์แบบนี้

"ปะ... ปล่อย" น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือเมื่อมาเฟียหนุ่มเอาแต่เงียบเขาเอามือหนาออกจากกางเกงยีนตัวสวยของเธอราวกับจะหยุด

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเขาหยุดการกระทำแล้วเงียบไปเธอจึงเลือกหันกลับไปหมายจะหยิบสร้อยคอของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของออสติน

จบสักทีนะ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันสักที

แกร่ก~

มาเฟียหนุ่มกลับปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออกจากรอบเอวสอบ เขาพันมันที่มือของตัวเองเล่นอย่างใจเย็นเมื่อเจสสิกาหันหน้ามาเธอถึงกับผงะ ออสตินใช้เข็มขัดรัดเข้าที่ลำคอของเธอด้วยความรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันแล้วอุ้มเธอขึ้นบ่าแกร่งตรงเข้าไปยังห้องเชือด ห้องที่เธอเสียท่าให้เขาครั้งแรก

"อึก... ปะ... ปล่อย แค่ก! แค่ก!"

ตุบ!

ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงนอนนุ่มเตียงที่เธอไม่อยากจะเห็นมันด้วยซ้ำออสตินปลดเข็มขัดที่รัดคอเธอออกส่งผลให้รอบคอของเธอมีรอยแดงช้ำ เขามองมันอย่างพึงพอใจก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเธอ และเลื่อนใบหน้าคมคายเข้าไปประกบปากมอบความรุนแรงให้เธออีกครั้งโดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา

"อือออออ" เจสสิกากวาดสายตามองหาบางสิ่งที่พอจะช่วยเธอได้ แต่เหมือนกับว่าออสตินเตรียมตัวมาดี รอบนี้ไม่มีอะไรที่พอจะฟาดศีรษะของเขาได้วางเอาไว้ในห้องเลย

"เธอแน่มากนะที่กล้าตบหน้าฉัน"

"ถ้าฆ่าคุณได้ ฉันก็จะทำ... อึก..."

"งั้นก็ดี"

มือหนากระชากเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจนขาดวิ่น พร้อมกับจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้นคร่อมร่างบางอีกครั้ง

"ยินดีต้อนรับกลับสู่นรก"