เปลี่ยนแผน
1420 คำ
มาเฟียหนุ่มเหลือบตามองเด็กสาวที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขา สายตาคมของเขาไล่มองเรือนร่างของเด็กสาวตรงหน้านิ่งๆ อย่างไม่
แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ความเงียบทำให้เจสสิกาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรดีทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเธอไม่เคยต้องมาขอร้องใครอย่างนี้ด้วยซ้ำแต่หากจะให้เธอต้องเดินออกไปในสภาพนี้เธอก็คงไม่ทำเช่นกัน
"ถ้าคุณไม่ให้ฉันยืมก็ไม่เป็นไรนะคะ แต่ขอนั่งรอที่นี่จนกว่าชุดจะมาส่งได้ไหม" เจสสิกาเห็นว่ามาเฟียหนุ่มเงียบไป
เขาเอาแต่จ้องหน้าของเธอไม่หยุด มันทำให้เธอตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น ก็ไม่เป็นไรเธอค่อยโทรสั่งให้ลูกน้องของพ่อเอามาให้ที่นี่ก็ได้
"อยากยืมเสื้อฉัน ก็ได้นะ" หลังจากที่เงียบอยู่นานออสตินก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเขาแสยะยิ้มมุมปากออกมาอย่างยากจะคาดเดา
เจสสิกาไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง คนที่รู้อยู่เต็มอกคือออสตินเพียงคนเดียวเท่านั้น
"เข้าไปเอาในนั้น" เขาชี้ไปที่ชั้นหนังสือไม้สีโอ๊คเจสสิกาหันไปมองตามนิ้วเรียวยาวของออสตินเธอโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณแล้วเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือนั่นพร้อมกับใช้สองมือเล็กพยายามผลักมันด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี
พรึ่บ!!
มือหนาของคนข้างหลังช่วยเธอออกแรงผลักเพียงนิดทำให้ประตูเปิดออกได้อย่างง่ายดาย แต่เธอกลับเซไปข้างหน้าเพราะออกแรงผลักมันมากเกินไป มือหนาข้างหนึ่งของมาเฟียหนุ่มประคองเอวบางของเธอเอาไว้หลวมๆ
ออสตินไล่สายตามองเจสสิกาใกล้ๆ อีกครั้ง ครั้งนี้เขากลับมีความคิดใดความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมา จากเดิมที่คิดว่าจะหลอกใช้เจสสิกาให้ล่อลวงพ่อเธอมางานเลี้ยงแล้วฆ่าทิ้งซะ ตอนนี้เขาเปลี่ยนแผนแล้วเขามีความคิดที่ดีกว่านั้น ในเมื่อเขาต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมานมายี่สิบปีไอ้ฆาตกรนั่นก็ควรอยู่อย่างทุกข์ทรมานเหมือนกัน
"ขะ... ขอบคุณค่ะ" เจสสิกาเดินเข้าไปในนั้นเธอยังไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคือห้องอะไรกันแน่เธอใช้มือเรียวควานหาสวิตช์ไฟจนเจอแล้วกดเปิด
ภาพห้องนอนหรูที่คุมโทนสีดำทองเผยให้เห็นตรงหน้า เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนข้างหลังของเธอกำลังทำอะไร ออสตินส่งข้อความแชตหานาธานมือขวาของตัวเอง ก่อนจะเดินตามเจสสิกาเข้าไปอย่างเชื่องช้า
"คะ... คุณเข้ามาทำไมคะ" เด็กสาวที่กำลังเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อสูทตัวโคร่งของมาเฟียหนุ่มออกมาใส่ถึงกับต้องชะงัก เธอถามออกไปด้วยความสงสัยปนสั่นกลัวเล็กๆ เพราะแอบสังเกตเห็นมือหนากดล็อกประตูห้องนี้เอาไว้
"เธอกำลังจะเอาของของฉันออกไป ฉันก็ต้องเข้ามาดู"
"คะ... แค่เสื้อสูทเองนะคะ"
"เธอก็ต้องมีของมาแลก" เจสสิกาเบิกตาโตขึ้นเธอถอยหลังออกไปทีละก้าวเมื่อมาเฟียหนุ่มย่างสามขุมเข้ามาหาเธอพร้อมกับถอดเสื้อสูทออก และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ด ทีละเม็ด อย่างช้าๆ สายตาคมของเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอนิ่งๆ อย่างคาดเดาอะไรไม่ได้
"คะ... คุณถอดเสื้อทำไมคะ" ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อทำไม
แต่เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่างหาก เธอถูกเขากระชากเสื้อออกจนขาดวิ่น
พอยืมเสื้อสูทของเขา กลับต้องมีของมาแลกมันหมายความว่ายังไง
"ยะ... อย่าเข้ามานะคะ อ๊ะ!" ร่างบางเดินถอยหลังไปจนชนที่ขอบเตียง และเซถลาล้มลงไปทำให้มาเฟียหนุ่มได้ทีรีบสาวเท้าเดินเข้าไปประชิดร่างบางแล้วใช้สองแขนกดข้อมือของเธอไว้กับเตียงนุ่ม
"คะ... คุณ จะทำอะไร" น้ำเสียงของเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัด
"เธอ โง่จริง หรือแกล้งโง่วะ" ออสตินดันลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มเพื่อสงบสติอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองสิ่งที่เขาต้องการคือยัดเยียดความเจ็บปวดให้ไอ้ฆาตกรสารเลวคนนั้น คนที่ฆ่าพ่อเขา แต่หญิงสาวคนนี้กลับโชคร้าย
โชคร้ายของเธอก็คือดันโง่เกิดมาเป็นลูกของมัน ช่วยไม่ได้จริงๆ ว่ะ มันเป็นโชคชะตาของเธอเองที่ดันโง่เกิดเป็นลูกของมัน และมาเจอเขา
"ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะบอกคะ... คุณ พะ...!" พูดยังไม่ทันจบเธอกลับถูกมาเฟียหนุ่มปิดปากด้วยปากของเขาอย่างรุนแรง มาเฟียหนุ่มใช้ฟันคมขบกลีบปากล่างของเธอ และยัดเยียดจูบให้เธอด้วยความรุนแรงหนักหน่วงจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากเล็ก
เจสสิกาไม่ได้ยอมเขาง่ายๆ เธอพยายามดีดดิ้นแม้จะถูกมาเฟียหนุ่มพันธนาการเอาไว้จนยากที่จะหลุดพ้น ในจังหวะที่ออสตินกำลังจะปลดกระดุมกางเกงยีนของเธอออก เจสสิกาเหลือบเห็นแจกันใบสวยอยู่ไม่ห่างจากมือของเธอมากนักเธอพยายามทำทุกทางเพื่อกระเสือกกระสนให้เข้าใกล้แจกันใบนั้นให้ได้มากที่สุด
เธอต้องรอด…
รสจูบที่แสนโหดร้ายกับหญิงสาววัยแรกแย้มของเธอมันส่งผลให้หยาดน้ำตาไหลลงมาด้วยความเจ็บแสบ เจสสิกาพยายามเอื้อมมือเพื่อหยิบเอาแจกันดอกไม้นั่นหวังให้ตัวเองมีชีวิตรอด
เพล้ง!
"s**t!" แจกันใบสวยถูกคว้ามาด้วยมือเล็ก และฟาดลงศีรษะของ
มาเฟียหนุ่มเต็มแรงจนเจ้าของร่างกำยำที่กำลังมอบจูบที่แสนโหดร้ายให้
หญิงสาวหยุดการกระทำแล้วยกมือขึ้นจับที่ศีรษะของตัวเองแทนด้วยความเจ็บปวด
ปึก!
เจสสิกาถีบเข้าเต็มแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มจนเขาหงายหลัง เธอไม่เอาอะไรทั้งนั้น แล้วรีบวิ่งออกประตูเพื่อเอาตัวรอด แต่ทว่า... เธอพยายามปลดล็อกประตูแค่ไหนมันก็ไม่สามารถเปิดออกได้ เธอรีบหันรีหันขวางเพื่อหาทางรอดแต่กลับไม่พบอะไรเลย
เธอไม่เหลือความหวังเลย…
"เธอกล้ามากนะ!!"
"ยะ... อย่าเข้ามานะ!" เด็กสาวพูดขึ้นทั้งน้ำตา ร่างกายของเธอสั่นกลัวเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ เลือดสีสดค่อยๆ ไหลลงมาตามกรอบหน้า หากเขาเข้ามาประชิดตัวเธอได้เธอต้องตายแน่ๆ
"เปิดสิ เปิด! เปิด!"
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
"ชะ ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!" เจสสิกาพยายามหาทางเปิดประตูระรัวแต่มันก็ไม่มีทางเลย สายตาของเธอสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเมื่อมาเฟียหนุ่มเดินเข้าประชิดตัวเธอพร้อมกับใช้มือหนาเช็ดหยาดเลือดของตัวเองที่ไหลลงมา
เขาชิมเลือดตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย
เขามันโรคจิตชะมัด
พรึ่บ!
"กรี๊ดดดดดดดดด! ปะ... ปล่อยฉันนะ ชะ... ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"
"นอกจากมีพ่อเป็นฆาตกรแล้วเธอก็อยากเป็นฆาตกรด้วยเหรอ เธอนี่มันเลวได้พ่อจริงๆ เลยนะ" มาเฟียหนุ่มกระชากร่างบางของหญิงสาวเข้า
หาตัว เจสสิกาพยายามดีดดิ้นจนร่างกายแทบหมดแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการของออสตินได้
ตุบ!
"ระ... เราเพิ่งเคยเจอกัน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน คุณ
มาทำแบบนี้กับฉันทำไม" เด็กสาวไม่ทันได้เอะใจในคำพูดของมาเฟียหนุ่มเธอพยายามหว่านล้อมเขาทุกทางเพื่อเอาตัวรอด ออสตินกระชากสองขาเรียวของคนตัวเล็กเข้าหาตัวจนร่างบางเซถลาไปตามแรงดึง ใบหน้าสวยหวานของเธอตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว สายตาของเธอพยายามอ้อนวอนมาเฟียหนุ่มด้วยความไร้เดียงสา
"ใช่ เธอไม่เคย"
"งะ ... งั้นปล่อยฉันไปเถอะนะ ถะ... ถ้าฉันทำอะไรที่ขัดใจคุณฉัน
ขอโทษ ปะ... ปล่อยฉันไปเถอะนะ"
"แต่พ่อเธอเคย"
- ผู้เขียน
