เวลาผ่านไปจนค่ำเพื่อนก็มาตามที่บอกด้วยอารมณ์ที่ดีผิดกับแววตาเย็นชาของมัน เขาดื่มแล้วคุยเรื่องอื่นไม่เอ่ยเรื่องความรักออกมาให้ใครได้ยินเพราะพวกมันก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเองจนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืนลูกน้องก็ขับมาส่งแต่เขาแวะที่คอนโดแป้งแล้วบอกให้มันกลับไปก่อนเลย
ขายาวก้าวเดินไปขึ้นลิฟท์จำได้ทุกอย่างแม้ว่าสติจะมึนเบลอมากก็ตามจนมาหยุดที่หน้าห้องถึงเคาะประตู คิดถึงใบหน้ายิ้มแย้มของแป้งแล้วก็รู้ได้เลยว่าคืนนี้ต้องมีความสุขมากแน่นอนแล้ววันพรุ่งนี้ก็อาจจะอยู่กับเธอทั้งวัน
"มาหาใครครับ?"
"แล้วแป้งละ?"
"เพื่อนเหรอครับมาซะดึกเลย พอดีแป้งพึ่งหลับไปน่ะครับ"
"งั้นผมไม่รบกวนดีกว่า"
"เดี๋ยวก่อนสิครับเฮียฟีฟ่าอย่าพึ่งเข้าใจผิดสิ ผมกับแป้งเป็นแค่เพื่อนกัน" น้ำเสียงนุ่นตอบกลับมาด้วยท่าทีราวหนักใจแต่แววตาเย้ยหยันกลับชัดเจน
"เพื่อนงั้นเหรอ?" ใจเย็นๆเอาไว้เราไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
"ผมอยาก
