ตอนที่ 3 สั่งก่อน
1845 คำ
เมื่อมาถึงบ้านนิชาก็วิ่งแจ้นมาฟ้องแม่ตัวเองเรื่องที่โดนแกล้งทำเอาเธอหัวเสียมากกว่าเดิมเพราะแม่ดันหัวเราะแล้วบอกอยากเห็นหน้าคนแกล้งเธอด้วยอีกคน เธอเลยทำท่างอนใส่แม่แล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไปทันที บ้านของนิชาไม่ได้ใหญ่โตมากเป็นเพียงบ้านปูนสองชั้นขนาดปานกลาง พ่อของเธอเป็นเจ้าของตลาดสดโดยรายได้ก็มากจากการเก็บค่าเช่าแผงของพ่อค้าแม่ค้าในตลาดสดเท่านั้น แต่ด้วยความที่พ่อกับแม่ของเธอเป็นคนที่ใจดี เป็นกันเองจึงทำให้พ่อค้าแม่ค้ามาเช่าแผงขายที่ตลาดมากจนไม่มีแผงว่างแถมที่ตลาดยังเป็นทำเลดีทำมาค้าขายดีมากจึงทำให้ครอบครัวเธอนั้นมีรายได้มากขึ้นด้วย เมื่อนิชาขึ้นมาในห้องนอนตัวเองแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปช่วยแม่เก็บค่าเช่าแผงที่ตลาดเพราะวันนี้เป็นวันนัดเก็บค่าเช่าแผงพอดี
“ว้าว! คนสวยของพี่เมฆมาแล้ว คิดไว้แล้วว่าน้องนิชาต้องมากับคุณแม่แน่ๆ”
นิชาทำหน้าเซ็งทันทีเมื่อมาถึงตลาดก็เจอคนที่ไม่อยากเจอ นั่นก็คือเมฆลูกชายเจ้าของร้านทองตรงข้ามตลาดสดของเธอ เมฆอายุมากกว่านิชาหนึ่งปีแต่ไม่ได้เรียนมหาลัยเพราะความขี้เกียจ วันๆ เอาแต่กินเหล้าเที่ยวผับแถมยังมั่วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแต่ก็ยังตามจีบตามตื๊อนิชามาตั้งแต่ต้นเดือนเพราะนิชาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ปฏิเสธเขา
“แม่เดินไปเก็บทางนู้นก่อนเถอะ นิไม่อยากเสวนากับคนแบบนั้น”
ดารันแม่ของนิชาพยักหน้าตอบลูกสาวอย่างเห็นด้วยเพราะเธอก็ไม่ชอบนิสัยของเมฆเหมือนกัน ถึงเมฆจะรวยแต่ชื่อเสียงทางด้านลบนั้นมีไม่น้อยเพราะเขานั้นทำตัวเป็นนักเลงคุมพื้นที่แถวนี้ ใครทำให้ขัดหูขัดตาก็ลากคนนั้นไปกระทืบจนคนระแวกนี้ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แจ้งตำรวจก็โดนแค่เสียแค่ค่าปรับเพราะมีพ่อคอยหนุนหลังยื่นเงินใต้โต๊ะให้เจ้าหน้าที่ตลอดยิ่งทำให้เมฆได้ใจก่อเรื่องอย่างไม่เกรงกลัวใคร
“จะเดินหนีพี่ไปไหนจ้ะน้องนิชา”
ขณะที่นิชากำลังควงแขนแม่เปลี่ยนทางเดินไปทางอื่นก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเมฆกับลูกน้องคนสนิทของเขาอีกสองคนวิ่งมาขวางไว้ก่อน
“ถ้าจะมาพูดเรื่องไร้สาระก็หลบไป ฉันไม่ได้ว่างมาฟังหรอกนะ”
นิชาพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจใส่เมฆ แต่เมฆก็ยังยิ้มกวนๆ ใส่นิชาทำเอาเธอรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“โธ่! น้องนิชาครับ พี่เมฆก็แค่คิดถึงน้องนิชาเลยมาดักรอเจอ พี่จีบมาเป็นเดือนแล้วน๊าเมื่อไหร่จะใจอ่อนรับรักพี่ครับ”
นิชาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเมฆ
“ฉันบอกไปกี่รอบแล้วว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ เลิกมาวุ่นวายกับฉันสักที ไปเถอะแม่”
นิชาพูดปฏิเสธเมฆไปตรงๆ แล้วชวนแม่เดินไปทันทีโดยไม่สนใจเมฆเลยแม้แต่น้อย ส่วนเมฆก็ได้แต่ขบกรามแน่นไม่พอใจเมื่อโดนเธอปฏิเสธอีกเหมือนเดิม
“ทำไมไม่ฉุดมาปล้ำให้มันจบๆ ไปเลยล่ะพี่เมฆ แม่งโคตรเล่นตัว”
ไม้ลูกน้องของเมฆเอ่ยถามเมฆทันที
“จริงๆ พี่ ทีคนอื่นพี่ไม่เห็นจะยืดเยื้อแบบนี้เลย อยากได้ใครก็บังคับมาเอาตลอด”
โก้ลูกน้องอีกคนของเมฆก็พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าสงสัยเพราะเวลาเมฆอย่างได้ใครก็ให้พวกเขาทั้งสองไปฉุดมาบังคับเอาตลอดแต่กับนิชาลูกพี่พวกเขากลับไม่ทำอย่างนั้น
“หึ ทั้งหยิ่ง ทั้งเล่นตัวแบบนี้ยิ่งทำให้กูตื่นเต้น ปล่อยให้เล่นตัวไปก่อนถึงเวลาเมื่อไหร่กูจับทำเมียแน่ วันนี้กูเงี่ย.น จัดเด็กมาให้กูสักสองคนหน่อย”
เมฆพูดขึ้นขณะมองนิชาเดินไปเก็บค่าเช่าด้วยรอยยิ้มร้าย ยิ่งเธอเล่นตัวมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เมฆอยากได้เธอมากขึ้นเท่านั้น เมื่อนิชาเก็บค่าเช่าแผงเสร็จก็กลับบ้านทันที ทางด้านเวย์หลังจากรับน้องเสร็จก็ขับรถมายังร้านซ่อมรถที่ตัวเองพึ่งเป็นเจ้าของหมาดๆ เมื่อมาถึงแล้วร่างสูงก็เดินลงรถแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที
“สวัสดีครับคุณเวย์”
ศรศิลป์ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบสองปีหัวหน้าช่างที่ร้านกล่าวทักทายเวย์ทันทีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว
“สวัสดีครับอาศร งานวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ มีปัญหาอะไรมั้ยครับ”
เวย์เอ่ยถามศรศิลป์อย่างสุภาพเพราะเขานับถือศรศิลป์เหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ศรศิลป์เป็นคนสอนงานซ่อมรถเวย์ทุกอย่างโดยไม่หวงวิชาแถมเขายังเอ็นดูเวย์เหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งด้วยเพราะเขาไม่มีครอบครัวอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดจนมาเจอเวย์ที่มาพูดคุยกับเขาตลอดจนสนิทกัน
“ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับคุณเวย์ ขอบคุณมากนะครับที่คุณเวย์ซื้อร้านต่อจากคุณวิทย์ไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะไปหางานทำที่ไหน”
ศรศิลป์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและความรู้สึกซาบซึ้งใจเพราะถ้าเวย์ไม่มาซื้อร้านต่อ ร้านก็คงปิดไปแล้วเขาก็ต้องกลายเป็นตกงาน
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ผมมาเล่นมาทำงานที่นี่ตั้งแต่เด็กผมก็ผูกพัน ตอนนี้อาศรคงต้องทำงานหนักกว่าเดิมหน่อยนะครับ ระหว่างที่ผมไปเรียนผมอยากให้อาศรดูแลเรื่องบัญชีด้วย เลิกเรียนเดี๋ยวผมมาเช็คครับ”
“ไม่มีปัญหาเลยครับคุณเวย์ ผมจะดูแลร้านอย่างเต็มที่เลยครับ คุณเวย์เข้าไปเช็คงานที่ห้องทำงานก่อนดีมั้ยครับ วันนี้ลูกค้าเข้าเยอะมากทั้งซ่อมและแต่งรถเลยครับ”
ศรศิลป์พูดขึ้นพร้อมกับเชิญเวย์ไปที่ห้องทำงาน ส่วนเวย์ก็พยักหน้าแล้วเดินไปห้องทำงานทันที ร้านซ่อมรถของเวย์ไม่ใช่ร้านเล็กๆ แต่เป็นร้านที่ซ่อมรถสปอร์ตโดยเฉพาะ โดยเวย์ตั้งใจจะปรับเปลี่ยนหน้าร้านใหม่โดยเพิ่มการขายอะไหล่แต่งรถไปด้วย ลูกน้องในร้านต่างก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง ผ่านไปสองอาทิตย์เวย์ก็สามารถปรับแต่งร้านให้เข้าที่เข้าทางแถมลูกค้ายังเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสายทั้งซ่อมทั้งเข้ามาแต่งรถ สำหรับเวย์ถึงเขาจะเป็นเจ้าของร้านแล้วก็ยังมาทำหน้าที่ซ่อมรถเหมือนเดิมเพราะเป็นสิ่งที่ตัวเองชอบโดยเฉพาะวันหยุดเสาร์อาทิตย์เวย์มักจะมาอยู่ที่ร้านทั้งวัน เหมือนวันนี้ที่เป็นวันเสาร์เวย์จึงมาที่ร้านเพื่อเช็คงานแล้วก็ไปช่วยลูกน้องซ่อมรถจนลูกค้าบางคนดูไม่ออกว่าเขานั้นเป็นเจ้าของร้านเพราะเนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยคราบดำที่มาจากการซ่อมรถ หลังจากซ่อมรถเสร็จเวย์ก็เดินมาหน้าร้านเพื่อมาซื้อน้ำผลไม้ปั่นเย็นๆ ที่ขายอยู่ข้างทางเพื่อดับร้อนให้ตัวเอง
“เอาแตงโมปั่นครับ/เอาน้ำส้มปั่นค่ะ”
เวย์หันไปมองทันทีเมื่อมีคนมาสั่งพร้อมกันกับเขาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่มายืนข้างๆ เขาก็คือสาวผมแดงที่เขาแกล้งไปเมื่อหลายวันก่อน
‘มาอยู่นี่ได้ไงวะ’
เวย์มองหน้านิชาพร้อมกับคิดในใจ ส่วนนิชาก็หันไปมองเวย์ด้วยความสงสัยเมื่อเขานั้นมองหน้าเธออยู่
“มีอะไรรึเปล่าคะ มองหน้าฉันทำไม”
นิชาเอ่ยถามเวย์ด้วยความสงสัย
“เปล่าครับ”
เวย์ตอบนิชาแล้วหันไปมองแม่ค้าทันที
“ผมเอาแตงโมปั่นนะครับป้า”
“นี่คุณ เป็นสุภาพบุรุษรึเปล่าทำไมไม่ให้ผู้หญิงสั่งก่อน”
นิชาพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเวย์ชิ่งสั่งน้ำปั่นก่อนเธอ
“เกี่ยวอะไรกับการเป็นสุภาพบุรุษครับ ผมเดินมาถึงก่อนผมก็สั่งก่อนก็ถูกแล้ว”
เวย์หันไปตอบนิชาอย่างกวนๆ ทำเอานิชาถึงกับโมโหขึ้นมาทันที
“คุณเดินมาก่อนแต่เมื่อกี๊เราสั่งพร้อมกัน คุณก็ควรให้ฉันก่อนสิ หนูเอาน้ำส้มปั่นนะคะป้า ทำให้หนูก่อนเลยนะคะ”
“ได้ไงล่ะคุณ ผมสั่งก่อนนะจะมาลัดคิวกันได้ยังไง”
“ก็ฉันจะเอาก่อนแล้วจะทำไม คุณเป็นผู้ชายก็ควรให้เกียรติผู้หญิงบอบบางอย่างฉันก่อนสิ”
“ผู้ชายก็หิวเป็นเหมือนกันนะคุณ ผมทำงานมาเหนื่อยๆ นะจะบอกให้”
เวย์และนิชายืนเถียงกันชนิดที่ว่าต่างคนต่างไม่ยอมกันทำเอาแม่ค้าถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นลูกค้ายืนเถียงกันอยู่หน้าร้านตัวเอง
“เอ่อ ป้าว่าสั่งน้ำแบบเดียวกันแล้วป้าปั่นพร้อมกันเลยดีมั้ยจ้ะ”
“ไม่ครับ/ไม่ค่ะ”
ทั้งเวย์และนิชาตอบพร้อมกันทันทีพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่ยอมกัน ทำเอาแม่ค้าถึงกับกุมขมับไปต่อไม่ถูก
“สรุปคุณจะเอายังไงห๊ะ จะสั่งก่อนฉันให้ได้เลยใช่มั้ย”
นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์อย่างไม่พอใจเมื่อเขายืนเถียงกับเธอไม่หยุด
“ง่ายๆ ผมสั่งก่อนคุณสั่งทีหลัง แค่นั้นก็จบ”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับยักไหล่ใส่นิชา
“ไม่ ต้องฉันสั่งก่อนคุณสั่งทีหลังถึงจะถูก”
นิชาพูดขึ้นอย่างไม่ยอมเวย์เหมือนกัน
“ไม่ถูก ผมต้องสั่งก่อน”
“ฉันก่อน”
“ผมก่อน”
“ฉันก่อน”
“ผมก่อน”
พรึบ
“ร้านปิดแล้วไปซื้อที่อื่นกันเถอะนะ”
เวย์และนิชาหยุดเถียงกันทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของแม่ค้าพร้อมกับปิดร้านใส่พวกเขา
“เอ้า! เดี๋ยวก่อนสิคะป้า ป้ามาเปิดร้านก่อนสิคะ”
นิชาเคาะหน้าร้านทันทีด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เจ้าของร้านก็มาปิดร้านใส่พวกเขาแบบนี้ ทำเอาเวย์ถึงกับยืนงงไปด้วย
“เพราะนายเลยฉันเลยไม่ได้กินน้ำปั่นเนี่ย ไอ้คนไม่เป็นสุภาพบุรุษชิ”
นิชาหันไปพูดกับเวย์อย่างอารมณ์เสียพร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาทันที จากนั้นก็เดินสะบัดก้นไปอย่างอารมณ์ไม่ดี
“อะไรวะ แม่ง ด่าเสร็จก็เดินหนีเลย ปากจัดชิบหาย ทำงานก็เหนื่อยๆ แทนที่จะได้มากินอะไรเย็นๆ ดับร้อน กลับต้องมายืนเถียงกับผู้หญิงปากจัดเฉย โคตรเสียเวลา”
เวย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านตัวเองทันที
- ผู้เขียน
