ตอนที่ 4 มาก่อน
2146 คำ
“ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้คนไม่เป็นสุภาพบุรุษ หล่อซะเปล่า โอ๊ย! ทำไมพักนี้ฉันถึงเจอแต่ผู้ชายแบบนี้เนี่ย สองอาทิตย์ก่อนเปิดเรียนวันแรกก็โดนแกล้งจนทาลิปเลอะปาก มาวันนี้ยังได้มายืนเถียงกับผู้ชายเรื่องน้ำปั่นอีก เดินมาร้อนก็ร้อนน้ำปั่นก็ไม่ได้กิน อารมณ์เสียจริงๆ”
นิชาเดินบ่นร่ายยาวอย่างอารมณ์ไม่ดี วันนี้เธอพาแม่มานวดแผนไทยที่ร้านใกล้ๆ กับร้านน้ำปั่น เมื่อเห็นมีร้านน้ำปั่นอยู่ใกล้ๆ เลยนึกอยากกินจึงเดินไปซื้อแต่ก็เสียอารมณ์เพราะดันมาเจอผู้ชายปากจัดยืนเถียงกับเธออย่างไม่ยอม ซึ่งสำหรับเธอไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมายืนเถียงกับเธอแบบนี้มาก่อน
“เอ้า! ไหนไปซื้อน้ำปั่น ทำไมกลับมาเร็วล่ะลูก”
ดารันเอ่ยถามลูกสาวขณะที่กำลังรอคิวนวดอยู่
“ร้านปิดค่ะแม่”
นิชาตอบกลับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ไม่ดีแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ แม่ตัวเอง จนดารันได้แต่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าลูกสาวของตัวเองเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี
“ไปกัดกับใครมาจ้ะลูกสาวทำไมถึงได้อารมณ์เสียกลับมาแบบนี้จ้ะ”
ดารันพูดแซวลูกสาวทันทีด้วยรอยยิ้ม
“แม่! นิเป็นคนนะไม่ใช่หมาจะให้ไปกัดกับใครเล่า”
นิชารีบพูดขึ้นทันทีเมื่อโดนแม่พูดแซวใส่ จนดารันได้แต่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจเพราะดูท่าลูกสาวของตัวเองคงจะไปทะเลาะกับใครมาแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่หน้าบูดหน้าบึ้งกลับมาแบบนี้
“พูดเสียงสูงมาขนาดนี้แสดงว่าไปทะเลาะกับใครมาสินะ ไหนเล่ามาสิคะใครทำลูกสาวอารมณ์เสียได้ขนาดนี้”
ดารันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเอียงหน้าไปมองลูกสาวอย่างตั้งคำถาม
“ไปเถียงกันกับหมายักษ์มาค่ะ ไม่ต้องถามนะคะว่ามายักษ์ที่ไหน นิไม่อยากพูดถึง นั่น! ถึงคิวแม่แล้วไปนวดเลยค่ะแม่”
นิชารีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นลูกค้าคนก่อนนวดเสร็จแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาวดารันก็ยิ้มใส่นิชาอย่างรู้ทันเพราะลูกสาวเธอตั้งใจเปลี่ยนเรื่องไม่คุยเรื่องนี้ จึงพยักหน้าให้ลูกสาวแล้วเดินเข้าห้องไปนวดทันที ส่วนนิชาก็หยิบโทรศัพท์มาไถเล่นดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อยเพื่อรอให้แม่นวดเสร็จ เมื่อแม่นวดเสร็จแล้วเธอก็พาแม่กลับบ้านทันที หลังจากพาแม่กลับมาถึงบ้านแล้วนิชาก็นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ห้องนั่งเล่นตกเย็นก็มาทำอาหารเย็นช่วยแม่ตัวเอง กินข้าวเย็นกับพ่อแม่เสร็จสามคนพ่อแม่ลูกก็นั่งคุยเล่นกันไปเรื่อยเปื่อยจากนั้นก็แยกย้ายกันเข้านอน ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์นิชามักจะอยู่แต่ในบ้านหรือไม่ก็ไปอยู่ที่หอพักของเค้กเพื่อนสนิทของเธอ เช้าวันต่อมานิชาก็ขับรถไปหาเค้กที่หอเพราะเห็นเพื่อนมีเรื่องกลุ้มใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เมื่อมาถึงหอพักของเค้กนิชาก็เคาะห้องสักพักเค้กก็เปิดประตูให้เธอ
“ยัยเค้ก แกโอเคป่ะวะ”
เมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วนิชาก็เอ่ยถามเพื่อนตัวเองด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของเค้กไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่
“เอาตรงๆ ก็ไม่ค่อยโอเคหรอก ฉันว่าตอนนี้พี่เรนคงไม่ได้รักฉันจริงๆ แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที”
เค้กพูดระบายให้นิชาฟังอย่างไม่ปิดบังทำเอานิชาต้องดึงเค้กมากอดเพื่อปลอบใจ
“ถ้ามันไม่โอเค แกก็ตัดใจเถอะ ถ้าพี่เค้าไม่สนใจแก แกก็ไม่ต้องไปสนใจพี่เค้า ไปช้อปปิ้งไปเสริมสวยกันมั้ยจะได้คลายเครียด เอ๊ะ! หรือจะไปทำหน้าดี หน้าแกเริ่มมีตีนกาแล้วนะย่ะ ทำหน้าบึ้งมาหลายวันแล้ว”
“แรงมากยัยนิ”
นิชาหัวเราะทันทีเมื่อพูดแกล้งเค้กได้เช่นเดียวกันกับเค้กก็หัวเราะออกมาเหมือนกันเพราะรู้ว่านิชาเพื่อนของเธอพูดแกล้งเพื่ออยากให้เธออารมณ์ดีขึ้น นิชาและเค้กทั้งสองสนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งชนิดที่เรียกได้ว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง เมื่อตกลงกันได้สองสาวก็ออกไปช้อปปิ้งไปเสริมสวยที่ห้างทันที
“ยัยเค้ก แกเข้าไปก่อนเลยนะ ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง”
นิชาพูดขึ้นขณะยืนอยู่หน้าร้านทำผมที่ห้าง
“โอเค งั้นฉันฝากซื้อลาเต้เย็นด้วยได้มั้ย ร้านมันอยู่ทางไปห้องน้ำพอดี”
“โอเค”
นิชาตอบกลับเค้กแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินไปยังร้านกาแฟเพื่อซื้อลาเต้เย็นให้เค้ก ขณะที่โรสกำลังรอเครื่องดื่มที่กำลังสั่งก็เห็นเค้กช๊อคโกแลตที่เธอชอบเหลืออยู่หนึ่งชิ้นจึงเดินไปหยิบแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือหนามาหยิบเค้กชิ้นนั้นพร้อมกันกับเธอซึ่งมือเขานั้นจับมือเธอไว้อยู่
“นาย/คุณ”
นิชาก็เบิกตากว้างพูดขึ้นด้วยความตกใจทันทีเพราะคนที่หยิบเค้กชิ้นเดียวกันกับเธอคือผู้ชายที่ยืนเถียงกับเธอเรื่องน้ำปั่นเมื่อวาน เช่นเดียวกับเวย์ที่ตกใจไม่ต่างจากเธอ เขาเอาเงินสดมาเข้าธนาคารเพราะวันอาทิตย์จะมีแค่ธนาคารที่ห้างที่เปิด เมื่อฝากเงินเสร็จเวย์จึงเดินมาซื้อเค้กกับนมสดให้กับว่านเด็กชายวัยสิบขวบลูกชายของลูกน้องในร้านของเขา เนื่องจากวันนี้วันอาทิตย์ว่านจึงมาอยู่กับพ่อที่ร้าน เวย์เห็นว่านนั่งเหงาๆ อยู่คนเดียวจึงชวนว่านมาที่ห้างด้วย จังหวะที่เขาจะหยิบเค้กช็อคโกแลตพร้อมกันกับอีกคนตอนแรกเวย์ก็ตั้งท่าจะขอโทษแล้วให้เธอหยิบก่อนแต่พอรู้ว่าเป็นใครก็กลืนคำพูดลงคอทันที
“นายอีกแล้วหรอ นายกะจะตามจองเวรฉันไปทุกทีเลยรึไง เมื่อวานก็มาแย่งสั่งน้ำปั่นฉันจนไม่ได้กิน วันนี้ยังจะตามมาแย่งเค้กฉันอีกหรอ”
นิชากัดฟันแว๊ดเสียงใส่เวย์เบาๆ เพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
“สำคัญตัวเองเกินไปรึเปล่าคุณ ที่นี่ห้างนะครับ ใครๆ ก็สามารถมาได้ ไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวคุณสักหน่อย อีกอย่างเมื่อวานผมไปแย่งคุณสั่งน้ำปั่นที่ไหนล่ะ มีแต่คุณนั่นล่ะมาแย่งผม”
เวย์พูดใส่นิชาอย่างไม่ยอมกัน ทำเอานิชาถึงกับมองค้อนใส่เวย์ด้วยความไม่พอใจ
“นี่นาย! ชิ ไม่รู้ล่ะ ยังไงเค้กชิ้นนี้ต้องเป็นของฉันเพราะฉันหยิบโดนเค้กก่อนนาย”
นิชาพูดขึ้นทันทีแล้วตั้งท่าจะหยิบเค้กชิ้นนั้นก็ต้องชะงักเมื่อเวย์นั้นมาจับมือเธอไว้ก่อน
“นายจะมาจับมือฉันทำไมเนี่ย คิดจะแต๊ะอั๋งฉันรึไง”
นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์เบาๆ แล้วชักมืออกด้วยความตกใจ ทำเอาพนักงานที่ยืนอยู่ถึงกับยืนมองด้วยความงงกับลูกค้าทั้งสองคนที่กำลังยืนเถียงกันเบาๆ
“หึ คิดอะไรของคุณ ผมไม่มีวันพิสวาสอยากแต๊ะอั๋งผู้หญิงอย่างคุณหรอกนะจะบอกให้ ที่ผมจับมือคุณเพราะผมจะไม่ยอมให้คุณหยิบเค้กชิ้นนี้เด็ดขาด คุณรู้ได้ยังไงว่าคุณมาก่อนผม”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับกระตุกยิ้มกวนๆ ใส่นิชาจนเธอได้แต่มองตาขวางใส่เวย์อย่างเอาเรื่อง
“ก็ฉันเดินไปสั่งเครื่องดื่มแล้วฉันก็เดินมาหยิบเค้ก ถ้านายแค่พึ่งมาหยิบเค้กก็แปลว่าฉันมาก่อน”
“นมสดเย็นของคุณลูกค้าได้แล้วค่ะ”
นิชาหน้าเหวอทันทีเมื่อได้ยินพนักงานหันมามาพูดกับเวย์จนเวย์ได้แต่กระตุกยิ้มชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆ ของเธอ
“หึ เครื่องดื่มผมได้ก่อนแสดงว่าผมมาก่อนคุณ ขออนุญาตเอาเค้กชิ้นนี้นะครับผม”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกวนๆ ใส่นิชาแล้วยื่นมือไปหยิบเค้กแต่ก็โดนนิชาจับแขนไว้ก่อนทำเอาเวย์ถึงกับคิ้วขมวดใส่เธอ
“เดี๋ยวก่อนนาย”
”อะไรของคุณอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะมาแย่งผมอีก ครั้งนี้ผมมาก่อนคุณนะ”
เวย์พูดดักนิชาทันทีเมื่อเห็นเธอจับแขนเขาไว้
“ก็ฉันอยากกินจริงๆ นี่ นายให้ฉันไม่ได้หรอ นายเป็นผู้ชายตัวโตขนาดนี้จะไม่เสียสละให้ผู้หญิงตัวน้อยอย่างฉันเลยหรอ”
นิชาพูดขึ้นเสียงดังจนคนในร้านต่างก็หันมามองทำเอาเวย์ถึงกับหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้าใช้วิธีนี้กับเขา เมื่อเห็นเวย์ทำหน้าเหวอนิชาก็ยักคิ้วกวนๆ ใส่เวย์แล้วปรับสีหน้ามาเศร้าทำเอาเวย์ถึงกับขบกรามแน่นเมื่อโดนเธอเล่นงาน
“พี่เวย์ครับ ให้พี่คนสวยเอาเค้กไปเถอะครับ ผมกินแค่นมสดก็ได้ครับ”
นิชาก้มมองหน้าว่านทันทีเมื่อเห็นว่านเดินมายืนข้างๆ เวย์ เพราะตอนที่เวย์จะหยิบเค้กว่านยืนอยู่ข้างหลังทำให้นิชามองไม่เห็นเขา
“เค้กนี่ นายจะเอาให้น้องเค้าหรอ”
นิชาหันไปถามเวย์ทันทีด้วยน้ำเสียงปกติไม่วีนเขาเหมือนตอนแรก
“อืม ทั้งนมสดทั้งเค้กก็เป็นของน้องผมทั้งนั้นล่ะ ในเมื่อน้องผมไม่เอาเค้กแล้วคุณก็เอาไปเถอะ ไปกันเถอะว่าน”
พูดจบเวย์ก็หยิบเอาแก้วนมสดเย็นแล้วจูงมือว่านเดินออกจากร้านไปทันที ทำเอานิชาถึงกับรู้สึกผิดเพราะดันไปแย่งของเด็กตัวน้อยๆ คนนั้น
“ลาเต้เย็นของคุณลูกค้าได้แล้วค่ะ เอ่อ คุณลูกค้าจะรับเค้กชิ้นนี้ด้วยมั้ยคะ”
คำพูดของพนักงานทำให้นิชามีสติขึ้นจึงรีบหันไปพูดกับพนักงานทันที
“รับค่ะ นี่ค่ะเงินเดี๋ยวฉันกลับมาเอาเครื่องดื่มกับเงินทอนนะคะ”
พูดจบนิชาก็ถือเค้กวิ่งออกจากร้านไปทันที
“เดี๋ยวก่อนนาย”
เวย์หยุดเดินแล้วหันหลังไปมองนิชาทันทีเมื่อเห็นเธอเรียกเขาแล้ววิ่งมา
“อะไรของคุณอีก”
เวย์เอ่ยถามนิชาด้วยความสงสัย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนิชานั่งยองๆ ลงต่อหน้าว่าน
“น้องคะ เค้กชิ้นนี้พี่ให้น้องนะคะ พี่ขอโทษน๊าที่คิดจะแย่งเค้กชิ้นนี้ พี่ไม่รู้ว่าน้องอยากกิน รับเค้กชิ้นนี้ไว้ได้มั้ยคะพี่รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ”
นิชาพูดกับว่านด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับส่งยิ้มให้จนเวย์ได้แต่ยืนมองเงียบๆ เพราะคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงปากจัดแบบเธอจะมีโมเม้นอ่อนโยนแบบนี้
“ขอบคุณครับพี่คนสวย นอกจากจะสวยแล้วยังใจดีอีก”
ว่านยกมือไหว้ขอบคุณนิชาแล้วรับเค้กมาจากนั้นก็พูดชมนิชาด้วยรอยยิ้มเพราะพี่สาวตรงหน้าของเขานั้นสวยจริงๆ ส่วนนิชาก็ยิ้มกว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำชมจากเด็กตรงหน้า
“นี่เรียกว่าสวยแล้วใช่มั้ย ไปได้แล้วว่าน พี่มีงานต้องทำ”
นิชายืนขึ้นแล้วมองค้อนใส่เวย์ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“ครับพี่เวย์ ผมไปก่อนนะครับพี่คนสวย สวัสดีครับ”
“จ้ะ”
นิชาตอบกลับว่านด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเด็กยกมือไหว้ลาแล้วก็เงยหน้ามองค้อนใส่เวย์ทันทีเมื่อเห็นเขายักคิ้วกวนๆ ใส่เธอ จากนั้นเวย์ก็จูงมือว่านเดินไปโดยไม่พูดอะไรกับเธอ
“ถ้าฉันไม่สวยก็ไม่มีใครสวยแล้วล่ะย่ะ ชิ ทำเป็นมาพูดว่าฉันไม่สวย อย่ามาตกหลุมรักฉันก็แล้วกัน ไอ้คนนิสัยไม่ดี”
นิชาพูดบ่นให้เวย์ลับหลังขณะที่มองเขาเดินจูงมือน้องชายไปแล้ว จากนั้นเธอก็เดินกลับไปเอาเครื่องดื่มและเงินทอนที่ร้านแล้วไปหาเค้กที่ร้านทำผมทันที
- ผู้เขียน
