ตอนที่ 8 อยากได้
1676 คำ
เช้าวันต่อมาเวย์ก็ตื่นขึ้นลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อช็อปสีแดงของคณะเดินออกจากห้องเพื่อเดินทางไปมหาลัย เมื่อมาถึงมหาลัยแล้วก็มานั่งรอรามินเพื่อนของเขาที่ลานคณะ แต่รอจนเกือบจะถึงเวลาเรียนก็ไม่มีวี่แววของรามิน เวย์จึงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงโทรหารามินทันที รอสายสักพักรามินก็รับสายเขา
(มึงโทรมาทำไมไอ้สัส)
เวย์ถึงกับคิ้วขมวดเมื่อได้ยินเสียงพูดของรามินเหมือนอารมณ์ไม่ดี
“เอ้า! ไอ้สัส ใครเหยียบหางมึง ทำไมอารมณ์ไม่ดีแต่เช้าวะ”
(เรื่องของกู สรุปมึงมีอะไร)
“วันนี้มึงสายไอ้สัส ก็ไม่เห็นมึงมาเรียนก็โทรถามสิวะ”
เวย์ตอบกลับรามินไปตามตรงเพราะเพื่อนของเขาไม่เคยมาเรียนสายจึงโทรถามด้วยความเป็นห่วง
(กูตื่นสาย ขอเวลาแป๊บ เดี๋ยวจะรีบไปแต่คาบแรกคงเข้าไม่ทัน จดงานเผื่อกูด้วย)
“เออ รีบๆ มา”
(เออ)
เมื่อคุยกันเสร็จรามินก็วางสายไป เมื่อเห็นรามินบอกจะเข้าสายเวย์จึงลุกขึ้นเดินไปยังห้องเรียนของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ดีๆ มีผู้หญิงวิ่งมาชนเขาจากข้างหลังจนเวย์ต้องรีบหันไปคว้าเอวบางไว้เพราะกลัวเธอล้มลงพื้น ส่วนเธอก็รีบจับไหล่เขาไว้ด้วยความตกใจ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
นับดาวสาวสวยปีสามคณะนิเทศศาสตร์พูดขอโทษเวย์ทันทีเมื่อตัวเองมัวแต่วิ่งเล่นหยอกล้อกับใบข้าวเพื่อนสนิทของเธอจนไปชนเข้ากับเวย์
“ไม่เป็นไรครับ”
เวย์ปล่อยมือออกจากเอวบางแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพจากนั้นก็ตั้งท่าหันหลังจะเดินไปเรียน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
เวย์หยุดชะงักแล้วหันหลังกลับไปหานับดาวเมื่อได้ยินเธอเรียกไว้
“ครับ”
“เอ่อ ขอถามชื่อได้มั้ยคะ เราชื่อนับดาวนะเรียนนิเทศปีสาม”
นับดาวพูดแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มเพราะรู้สึกชอบผู้ชายตรงหน้าเข้าแล้ว
“เวย์ครับ เรียนวิศวะปีหนึ่ง ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีสายแล้ว”
เวย์ตอบกลับนับดาวด้วยรอยยิ้มแล้วรีบเดินขึ้นตึกไปเรียนทันที
“ชื่อเวย์งั้นหรอ อยู่ปีหนึ่งแต่ตัวสูงจังแถมคำพูดยังวางตัวดีอีก”
นับดาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะที่มองเวย์เดินขึ้นตึกเรียนไป
“แกชอบน้องเค้าหรอยัยดาว”
ใบข้าวเอ่ยถามเพื่อนทันทีเมื่อเห็นนับดาวพูดชมเวย์ด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ ชอบมาก อยากได้อะแก สเปคฉันเลยเนี่ย ไม่เสียแรงที่ตั้งใจมาเดินอ่อยหาคู่ อิอิ”
นับดาวตอบใบข้าวไปตามตรงโดยไม่ปิดบังเพราะเธอรู้สึกชอบผู้ชายคนนี้มาก เนื่องจากอาจารย์คณะของพวกเธอนั้นงดคราสเรียนทุกวิชาเพราะติดประชุมนับดาวจึงชวนใบข้าวมาเดินเล่นที่ตึกคณะวิศวะเพราะอยากมาเดินอ่อยผู้ชายตามประสาคนที่มีนิสัยลั้ลลาแต่ดันมาเจอเวย์ที่ทั้งรูปร่างและหน้าตานั้นตรงสเปคเธอทุกอย่าง
“หึ ชอบก็ลุยเลยสิจ้ะ รออะไรล่ะ”
ใบข้าวพูดยุนับดาวทันทีตามประสาเพื่อน
“แน่นอนอยู่แล้ว สงสัยพรุ่งนี้ต้องมาเดินเล่นแถวๆ ตึกวิศวะซะแล้ว ไปช้อปปิ้งกันเถอะแก”
ใบข้าวพยักตอบนับดาวด้วยรอยยิ้มแล้วทั้งสองก็เดินไปทันที ทางด้านนิชาเมื่อมาถึงมหาลัยแล้วก็เดินไปนั่งรอเค้กที่ใต้ตึกคณะตัวเอง
“อะไรเนี่ย งดคราสทั้งวันเลยหรอ ทำไมอาจารย์ไม่ส่งตั้งแต่เช้าๆ เนี่ย อุตส่าห์ตื่นเช้ามาเรียน”
นิชาบ่นพึมพำอย่างหัวเสียเมื่อเห็นอาจารย์ส่งข้อความแจ้งงดคราสเรียนทุกวิชาเพราะติดประชุม ขณะที่กำลังนั่งดูโทรศัพท์บ่นอยู่คนเดียวอยู่นั้นก็มีสายโทรเข้าจากเค้ก เธอจึงรีบรับสายทันที
“ว่าไงจ้ะเพื่อน อยู่ไหนแล้วมาถึงรึยัง”
นิชาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเล่นๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงซึมๆ ของเค้ก
(แก ลาเรียนยาวๆ ให้ฉันได้มั้ย พอดีฉันจะกลับบ้านที่ชลบุรี วันจันทร์หน้าเดี๋ยวฉันกลับมาเรียน)
“เกิดอะไรขึ้นยัยเค้ก เรื่องพี่เรนใช่มั้ย พูดมาเลยนะยัยเค้กห้ามเก็บไว้คนเดียว ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนรักอยู่ก็พูดมา”
นิชาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติเพื่อนรักของเธอนั้นเป็นคนที่สตรองกว่าเธอด้วยซ้ำ
(ฮืออ แก พี่เรนเค้าเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น เค้าเป็นคู่หมั้นกับพี่เจนนี่แถมพี่เจนนี่ยังรู้เห็นเป็นใจให้พี่เรนแกล้งมาจีบฉันเพราะพวกเค้าพนันกันไว้ว่าพี่เรนจะทำให้ฉันยอมเสียตัวให้ได้รึเปล่า ฮือออ ตอนนี้ฉันไม่ไหวอะแก ฉันเลยอยากกลับบ้านไปพักใจก่อน)
“ให้ฉันไปหามั้ยแก หรือให้ฉันขับรถไปส่งที่บ้านมั้ย วันนี้ไม่มีเรียนทั้งวันเลย”
(ไม่ต้องก็ได้ รายงานส่วนของแกทำเสร็จยังถ้าเสร็จแล้วฉันรบกวนรวมไฟล์แล้วปริ๊นส่งอาจารย์ให้ได้มั้ย)
“ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวฉันทำส่งวันนี้เลย แกถึงบ้านแล้วโทรหาฉันด้วยนะ โอเคมั้ย”
(อืออ ขอบใจนะแก ฉันวางนะ)
“อือ”
เมื่อคุยกันเสร็จนิชาก็วางสายแล้วถอนหายใจเฮือกยาวออกมาทันทีเพราะเป็นห่วงเพื่อนรักตัวเองแล้วหยิบโน๊ตบุ๊คออกจากกระเป๋าที่ตัวเองถือว่าเพราะตอนแรกตั้งใจจะเอามาทำรายงานกับเค้ก เนื่องจากในส่วนของเค้กนั้นส่งมาให้เธอแล้ว ร่างบางนั่งรวมไฟล์รายงานจากนั้นก็ตรวจเช็คความเรียบร้อยของงานอีกครั้งอย่างละเอียดเมื่อตรวจงานเสร็จแล้วก็ไปเดินไปปริ๊นงานที่ร้านถ่ายเอกสารของมหาลัยทันทีกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาจนบ่ายสาม ทางด้านเวย์ขณะที่นั่งเรียนในช่วงบ่ายก็ต้องได้แต่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นรามินได้แต่นั่งอยู่ไม่สุขเหมือนกำลังร้อนใจเรื่องอะไรอยู่
“มึงเป็นเชี่ยอะไรไอ้มิน”
เมื่อทนไม่ไหวเวย์ก็เอ่ยถามรามินทันที
“เปล่า”
คำตอบของรามินทำเอาเวย์หัวเสียมากกว่าเดิม
“เปล่าเชี่ยอะไร หน้ามึงตอนนี้เหมือนอยากจะเดินออกจากห้องเรียนเต็มทีแล้วนิ”
เวย์พูดขึ้นอย่างรู้ทันเพราะเขาและรามินนั้นสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมอต้นจึงรู้นิสัยของกันและกันเป็นอย่างดี
“เมื่อคืนกูไปนอนกับผู้หญิงคนหนึ่งมาวะ พอตื่นมาเธอก็หายไปกูเลยจะตามหา”
รามินเล่าให้เวย์ฟังโดยไม่ปิดบัง
“นอนด้วยกันเมื่อคืน เช้ามาก็หายไป ไอ้มินมึงได้นอนกับคนมั้ยนั่น ไม่ใช่เผลอไปโดนผีหลอกฟันมานะ”
“ไอ้สัส ความคิดมึงนิ ผีเชี่ยอะไรจะสวยขนาดนี้”
รามินด่าเวย์ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดกวนๆ ของเวย์
“เอ้า! ไอ้นี่ ผีนั่นล่ะตัวดีจะแปลงให้ตัวเองสวยแค่ไหนก็ได้”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับแกล้งทำหน้าจริงจังใส่รามิน
“ไอ้สัส ไร้สาระ”
รามินได้แต่ด่าเวย์กลับเพราะไม่รู้จะเถียงอะไรต่อ
“มึงจะเครียดทำไม งานตามหาคนก็งานถนัดมึงมั้ย”
เวย์เลิกพูดเล่นปรับสีหน้ามาจริงจังเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของรามิน
“ใช่ งานถนัดกู แต่ประเด็นกูไม่มีข้อมูลเธอนี่สิ ชื่อก็ไม่รู้จัก แถมรูปก็ไม่มี กูถึงได้มานั่งเครียดแบบนี้ไง”
“ห๊ะ! นี่มึงปล่อยให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาเปิดซิงมึงนี่นะ ไอ้มิน มึงมาตกม้าตายแบบนี้ได้ไงวะ”
เวย์บ่นให้รามินทันทีเพราะเพื่อนของเขาไม่เคยพลาดท่าให้ผู้หญิงคนไหนเลยสักคน
“ไม่รู้วะ แต่กูรู้สึกถูกชะตากับเธอ กูถึงยอมมีอะไรกับเธอไง”
รามินตอบเวย์ไปพร้อมกับทำหน้าเครียดมากกว่าเดิม
“รูปร่างหน้าเธอประมาณไหน กูจะได้ช่วยตามหา”
เวย์เอ่ยถามรามินเพราะอยากช่วยเพื่อน
“ผมสั้นปะบ่าสีชมพูพาสเทล ความสูงน่าจะประมาณร้อยหกสิบขึ้น หุ่นบางพอดี แม่ง พูดแล้วก็คิดถึง”
“เป็นเอามากนะมึงนิ เดี๋ยวกูช่วยตามหาอีกแรงแล้วกันเจอผู้หญิงสีผมชมพูกูจะถ่ายรูปให้มึงดู แต่ตอนนี้มึงต้องกลับมามีสมาธิเรียนก่อนครับ เพราะมึงกำลังทำให้กูเสียการเรียนด้วย แม่ง นั่งเรียนก็ทำหน้ากระวนกระวายเอาซะกูไม่มีสมาธิเรียนไปด้วยเลย ต่อมเผือกกูยิ่งขยันทำงานอยู่”
“ไอ้สัส”
รามินด่าเวย์ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นทั้งสองก็หันมาสนใจเรียนเหมือนเดิม พอเลิกเรียนก็แยกย้ายกันเพราะรามินนั้นรีบออกไปตามผู้หญิงคนนั้น ทางด้านนิชาเมื่อปริ๊นรายงานเข้าเล่มไปส่งอาจารย์แล้วก็เดินไปที่รถตัวเอง ขณะที่กำลังจะเดินไปรถก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถสปอร์ตสีดำที่คุ้นเคยนั่นก็คือรถคันที่ทำให้ปากเธอเลอะลิปสติกนั่นเอง
“เจอตัวจนได้ ไอ้คนนิสัยไม่ดีวันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นเจ้าของรถ”
พูดจบนิชาก็เดินไปตรงหน้ารถสปอร์ตคันนั้นทันที ขณะที่กำลังเดินไปใกล้ก็ต้องตกใจเมื่อเวย์ก็เดินมาจากข้างหลังรถทำเอาทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ
“นาย/คุณ”
- ผู้เขียน
