ตอนที่ 9 หายกัน
1619 คำ
“นาย/คุณ”
นิชาและเวย์ต่างก็เรียกกันด้วยความตกใจเพราะต่างคนต่างไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่แถมยังเรียนที่เดียวกันอีก
“นายเรียนวิศวะที่นี่หรอ”
นิชาเอ่ยถามด้วยความตกใจเพราะเห็นเขาใส่เสื้อช็อปสีแดงของคณะวิศวะ
“ใช่ ไม่คิดว่าคุณจะเรียนที่นี่เหมือนกัน นี่เราจะเจอกันบ่อยไปแล้วนะคุณ คุณแอบตามผมอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ไอ้บ้า ฉันจะไปตามนายทำไมไม่ทราบ”
นิชาแว๊ดสียงใส่เวย์ทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดกวนใส่
“เอ้า! ก็ตามเพราะคุณชอบผมยังไงล่ะ จะจีบก็บอกตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องมาแกล้งเถียงกลบเกลื่อนแบบนี้หรอกครับ”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับยักคิ้วใส่เธออย่างกวนๆ ทำเอานิชาถึงกับมองค้อนใส่เขาทันที
“หลงตัวเอง ใครเค้าชอบนายกัน ปากจัดเถียงเก่ง กวนเก่งแบบนี้ใครได้เป็นแฟนโชคร้ายตายพอดี”
“คุณรู้ได้ไงว่าผมปากจัด ได้ชิมแล้วหรอครับผม”
เวย์พูดขึ้นอย่างกวนๆ
“โรคจิต คำพูดคำจาออกมาแต่ละอย่าง นายมายืนขวางหูขวางตาฉันทำไมจะไปไหนก็ไปเลย”
นิชาพูดไล่เวย์อย่างไม่พอใจ
“หึ ผมก็ไม่อยากอยู่เถียงกับคุณหรอกนะมันเสียเวลา แต่เผอิญว่าคุณมายืนขวางรถผมอยู่ไง จะให้ผมไปยังไงล่ะครับ”
“รถคันนี้เป็นของนายหรอ”
นิชาเอ่ยถามเวย์ด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“ใช่ คุณมีอะไรกับรถผมรึเปล่า อ๊ะ!”
เวย์ถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความจุก เมื่ออยู่ดีๆ นิชาก็เตะเข้าที่เป้าของเขาเต็มแรงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ จึงได้แต่เอามือกุมลูกชายตัวเองด้วยความจุก
“คะ...คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ซี๊ด มันจุกนะคุณ”
เวย์ต่อว่านิชาด้วยความไม่พอใจขณะที่กำลังจุกอยู่
“หลายวันก่อนนายแกล้งสตาร์จรถจนฉันตกใจทาลิปเลอะปากตัวเอง กล้ามากนะมาแกล้งให้หน้าฉันเลอะ รู้มั้ยว่าใบหน้าคือมงกุฎของผู้หญิง ถือว่าหายกันกับที่นายแกล้งฉันแล้วกัน ชิ”
นิชาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มพอใจเมื่อเอาคืนเวย์ได้แล้วหันหลังสะบัดหน้าจะเดินไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อโดนเวย์จับแขนเธอดึงกลับไปหาเขาจนทำให้ร่างบางของเธอเซเข้าที่อกแกร่งของเขาเต็มๆ ทำเอานิชาถึงกับตกใจเพราะไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้
“อร๊ายย ปล่อยฉันนะไอ้บ้า”
เมื่อตั้งสติได้นิชาก็ร้องโวยวายทันทีเมื่อเวย์นั้นกอดเธอไม่ปล่อย แถมยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม
“ทำลูกชายผมเจ็บแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ แบบนี้หรอ ฝันไปเถอะคุณ”
เวย์ขบกรามแน่นพูดขึ้นเพราะยังจุกแขนแกร่งก็กอดเธอไว้แน่นเพราะอยากแกล้งเธอที่กล้ามาเตะลูกชายเขา
“นายก็ทำหน้าฉันเลอะก็ถือว่าเราหายกันนิ อื้ออ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะนายจะมากอดฉันสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ไม่ได้ ปล่อยฉันไอ้โรคจิต”
นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์พร้อมกับดิ้นเพื่อหวังจะหลุดจากอ้อมกอดเวย์แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงเวย์ไม่ได้
“มันเหมือนกันที่ไหนผมแค่ทำปากคุณเลอะ แต่คุณทำผมเจ็บนะ ถ้าผมไปตรวจแล้วเป็นหมันขึ้นมาผมจะทำยังไง ผมจะมีทายาทไว้สืบสกุลได้ไงเล่า”
เวย์พูดขึ้นอย่างไม่ยอมขณะที่กอดนิชาไว้แน่นกว่าเดิมเพราะเธอนั้นกำลังดิ้นสู้เขาอยู่
“คนอย่างนายไม่ควรมีทายาทหรอก สงสารเด็กที่เกิดมาต้องมามีพ่อนิสัยแบบนี้”
นิชาพูดโต้ตอบเวย์อย่างไม่ยอมเหมือนกันทำเอาเวย์ถึงกับขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจเมื่อเธอนั้นเถียงคำไม่ตกฟากใส่เขา
“ปากเก่งนักเดี๋ยวก็จับทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดเลยนิ”
“กรี๊ดด ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วยจริงๆ ด้วย”
นิชาพูดขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเวย์นั้นทำท่าจะโน้มมามาจูบเธอ
“ร้องสิ ร้องดังๆ เลย เค้าจะได้รู้ว่าคุณเป็นเมียผม เอาสิ ให้ผมป่าวประกาศช่วยมั้ย”
นิชาเงียบเสียงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเวย์เพราะถ้าเธอตะโกนขอความช่วยเหลือก็คงจะเป็นเรื่องใหญ่ทำเอาเวย์ถึงกับกระตุกยิ้มพอใจเมื่อสามารถทำให้เธอนิ่งได้
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง นายถึงจะยอมปล่อยฉัน”
นิชาพูดเสียงอ่อนลงทันทีเพราะหวังจะให้เขาปล่อยตัวเอง
“ขอโทษผมสิ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเวย์นิชาถึงกับต้องเงยหน้าไปมองค้อนใส่เขา
“ถ้าไม่พูดขอโทษผมไม่ปล่อยคุณแน่ หรือคุณอยากให้ผมยืนกอดแบบนี้ก็ได้นะผมไม่ติด”
“ไอ้...”
“คิดดีๆ นะครับก่อนที่จะพูดอะไร ด่าผมอีกผมจับคุณจูบนะ”
นิชาถึงกับกลืนคำพูดลงคอทันทีเมื่อได้ยินคำขู่ของเขา
“เวย์”
ขณะที่เวย์และนิชากำลังยืนกอดกันอยู่ก็ต้องหันไปตามเสียงเรียก นิชาจึงใช้จังหวะที่เวย์เผลอผลักเขาออกแล้วตบหน้าเขาทันที
เพี๊ยะ
“ไอ้คนบ้า”
ด่าเวย์จบนิชาก็รีบวิ่งไปทันที
“แม่ง มือหนักชะมัด”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับยกมือมาจับแก้มข้างที่โดนตบ จากนั้นก็หันไปตามเสียงเรียกก็เห็นแพรวาและโมนากำลังเดินตรง
มาที่เขา แพรวาคือผู้หญิงที่เวย์นั้นรู้สึกชอบในวันแรกที่มาเรียนที่โดนแพรวาปฏิเสธ แต่ตอนนี้เขาคิดกับแพรวาแค่เพื่อนเพราะนอกจากรามินที่เป็นเพื่อนสนิทเขาก็มีแพรวาและโมนาเพื่อนต่างคณะที่เขาสนิทด้วย วันไหนที่พักตรงกันเขากับรามินก็มักจะไปนั่งกินข้าวกับแพรวาและโมนาเสมอจนตอนนี้แพรวานั้นเป็นแฟนกับอคินพี่ชายของรามินเรียบร้อยแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นเวย์ ผู้หญิงคนเมื่อกี๊เป็นใครอะ หรือว่าเวย์มีแฟนแล้วหรอ”
โมนาเอ่ยถามเวย์พร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นใส่เขา
“จะบ้าหรอโม ผู้หญิงปากจัดแบบนั้นเวย์ไม่เอามาเป็นแฟนหรอก แค่เรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ”
เวย์รีบปฏิเสธกับโมนาทันทีจนแพรวาและโมนาได้แต่หัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเวย์
“ว่าแต่แพรกับโมมีอะไรหรอ เรียกเวย์ทำไม”
เวย์เอ่ยถามแพรวาและโมนาอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีแพรกับโมว่าจะไปหาอะไรกินรอพี่คินเลิกเรียนเห็นเวย์กำลังยืนกอดกับสาวอยู่เลยจะแซวสักหน่อยนึกว่าเวย์จะมีแฟนแล้วซะอีก”
แพรวาพูดแซวเวย์อีกคน
“พอทั้งคู่เลย ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนเวย์แล้วก็ไม่คิดจะให้เป็นแฟนด้วย ถ้าไม่มีอะไรเวย์กลับล่ะนะสาวๆ”
เวย์รีบพูดดักแพรวาและโมนาทันทีเพราะกลัวสองสาวจะพูดแซวอีก ทางด้านแพรวาและโมนาเมื่อได้ยินคำพูดของเวย์ก็พยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อเวย์เห็นสองสาวพยักหน้าตอบแล้วก็ส่งยิ้มให้แล้วขึ้นรถขับไปทันที
“ตัวโคตรหอมเลยว่ะ แต่เสียดายเถียงเก่งชะมัด ถ้าไม่ปากเก่ง เถียงเก่งคงจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักใช่ย่อย หึ มึงจะคิดถึงหน้าเค้าแล้วจะยิ้มทำไมเนี่ยไอ้เวย์”
เวย์พูดขึ้นคนเดียวขณะขับรถเพราะรู้สึกชอบกลิ่นตัวของนิชา แถมยังบ่นให้ตัวเองเมื่อเผลอยิ้มตอนที่คิดถึงหน้าของนิชาจนเวย์ต้องสลัดความคิดตัวเองทิ้งแล้วหันไปสนใจขับรถต่อโดยปลายทางเขาก็คือร้านซ่อมรถของตัวเองนั่นเอง ทางด้านนิชาเมื่อวิ่งหนีจากเวย์ได้แล้วก็ตรงมาที่รถตัวเอง
“จะมาใจเต้นแรงอะไรตอนนี้เนี่ยนิชา อื้อออ หยุดเต้นแรงเดี๋ยวนี้นะ แค่โดนผู้ชายกอดครั้งแรกจะมาตื่นเต้นทำไม”
นิชาพูดบ่นให้ตัวเองทันทีเพราะตอนที่โดนเวย์กอดนั้นหัวใจเธอดันเต้นแรงไม่หยุดจนเดินมานั่งในรถตัวเองก็ยังเต้นอยู่
“ไม่ได้นะนิชา ไอ้คนบ้าคนนั้นนิสัยไม่ดี ถึงรูปร่างหน้าตาจะตรงสเปคแต่นิสัยมันไม่ตรง โอ๊ยย นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย ตั้งสตินิชา เราไม่ได้ชอบนายนั่นแค่โดนกอดเลยตกใจหัวใจเต้นแรงเฉยๆ แค่นั้นเอง”
นิชาพยายามพูดเตือนตัวเองเพราะตอนนี้ความคิดเธอมันกำลังตีกัน เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้หัวใจเธอเต้นแรงแบบนี้ แต่กับเวย์ทั้งๆ ที่เขาและเธอไม่ได้มีโมเม้นหวานอะไรแถมยังกัดกันอย่างไม่ยอมกันแต่กลับทำให้ใจเธอเต้นแรงไม่หยุด เมื่อนิชาตั้งสติตัวเองได้ก็รีบขับรถกลับบ้านทันที
- ผู้เขียน
