รักร้ายคุณหมอตัวเเสบ

บ้าน

Saya Talk

"คุณหมอซายะคะ มีคนมาขอพบค่ะ"

ทันทีที่ผ่านเข้าประตูโรงพยาบาลมาพยาบาลประจำห้องฉันที่กำลังยืนซื้อกาแฟอยู่ก็รีบเข้ามารายงาน ฉันพยักหน้ารับไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะเป็นปกติอยู่แล้วที่มักจะมีคนเข้ามาพบฉันที่นี่

ฉันเหลือบมองคนที่เดินตามหลัง เขามองสำรวจไปรอบๆมีบ้างที่ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูป จะว่าไปก็ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เคยโมโหร้ายถึงขั้นปาแจกันใส่ฉันในวันนั้นจะเป็นคนเดียวกับที่เดินตามฉันเป็นลูกหมาหาเจ้าของในวันนี้

...น่าเอ็นดูเป็นบ้าเลยว่ามั๊ย?

"นายไปรอฉันในนี้ก่อน เดี๋ยวฉันมา"

ฉันเอ่ยบอกกับมิดไนท์ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาเพื่อรับโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋า ชื่อคุณพ่อที่ขึ้นมาบนหน้าจอทำให้ฉันต้องถอนหายใจทิ้งด้วยความเซ็งก่อนจะกดรับสาย

'คิดจะกลับบ้านบ้างมั๊ย!'

นี่คือคำทักทายจากคนไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนๆสินะ

"ไม่คิด ไม่ว่าง"

'อย่ามาพูดแบบนี้กับพ่อนะซายะ แม่เขาคิดถึงลูกมาก!'

แม่น่ะเหรอคิดถึงฉัน ไม่ใช่ว่าเอาแต่คิดถึงแม่ของลูกพีชที่จายไปแล้วรึไง! ใครเชื่อก็บ้าแล้ว กี่ปีที่ฉันต้องโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว มีพ่อก็เผด็จการ มีแม่ก็เหมือนไม่มี

"ต้องเชื่อใช่มั๊ย?"

'ซายะ!'

พ่อตวาดเสียงดังเหมือนทุกครั้งที่ฉันพูดไม่ถูกใจ พ่ออยากให้ฉันเรียบร้อยอ่อนหวานเหมือนแม่ ก็ยอมรับว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นแบบนั้นแต่สุดท้ายฉันก็ทนความเก็บกดไม่ไหวระเบิดตัวเองออกมา จนเป็นเเบบทุกวันนี้

...ผู้หญิงกร้านโลกที่ใครๆเขาเรียกกัน

ฉันมีเซ็กส์ครั้งแรกตอนอายุ14กับเพื่อนชายคนนึงในห้องตอนที่เราแอบไปเที่ยวกันสองคน วันนั้นฉันทั้งลองดื่มเหล้าเป็นครั้งแรกก่อนจะเมาและก็จัดไปสองสามยกหรืออาจจะมากกว่านั้นก็จำไม่ได้

ฉันใช้ชีวิตเหมือนเล่นละคร ตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่และคนในตระกูลฉันก็ต้องเรียบร้อยและทำตัวเหมือนผู้หญิงยุคโบราณ แต่พ้นสายตาพวกเขาฉันก็เป็นตัวเองเต็มที่ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ มีเซ็กส์แล้วก็หนีเที่ยว

ช่วงแรกๆฉันยอมรับว่าตัวเองหลุดโลกมาก จากที่ต้องทำตามความต้องการคนอื่นพอได้ใช้ชีวิตที่อยากจะใช้เองจริงๆ ฉันจึงใช้มันซะคุ้มค่าอยู่หลายปี จนกระทั่งพ่อจับได้ว่าฉันไปเที่ยวกับผู้ชายสองต่อสองเลยสั่งห้ามฉันมีแฟนจนกว่าจะอายุครบ20 แต่คนอย่างฉันจะทำตามที่พ่อสั่งเหรอ

...หึ! ไม่มีทาง

ฉันคบคนนั้นเลิกกับคนนี้ไม่ได้จริงจังอะไรมากมายจนได้มาเจอกับซาสึเกะถึงได้เริ่มรู้จักคำว่ารักเป็นครั้งแรก ฉันรักและหลงเขาจนแทบบ้าถึงขั้นย้ายไปอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นพ่อโกรธมากไม่ส่งเงินให้ใช้ ตัดโอกาสทุกอย่างที่ฉันควรได้อย่างเด็ดขาด แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนเพราะซาสึเกะก็ยังดูแลฉัน

...โลกของฉันในตอนนั้นมีแค่เขา

แต่ทุกอย่างไม่เคยแน่นอน ซาสึเกะเริ่มเปลี่ยนไป เขาแอบมีผู้หญิงคนอื่นและพามาถึงบ้านโดยไม่สนว่าฉันจะรู้สึกยังไง ตอนนั้นฉันโมโหมากเลยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงคนนั้นจนเธอตกบันไดถึงไม่ตายแต่ก็เจ็บหนัก ฉันเก็บเสื้อผ้ากลับมาบ้านตัวเองอย่างหมดสภาพ แทนที่จะได้รับคำปลอบโยนแต่ทุกคนกลับพร้อมใจซ้ำเติมฉันจนจิตใจย่ำแย่อยู่พักใหญ่

ฉันขังตัวอยู่แต่ในห้องไม่อยากไปมหาลัยเลยสักวันเดียว ฉันใช้ชีวิตอยู่ในความมืดจนเกือบเป็นบ้าบวกกับตอนนั้นมีเรื่องมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งเรื่องที่ฉันถูกใส่ร้ายลามมาถึงธุรกิจในตระกูลที่ถูกคนไม่หวังดีปล่อยข่าวด้านลบ ฉันถูกเพ่งเล็งว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ทุกวันคนในตระกูลจะวนเวียนเข้ามาด่าว่าฉันถึงห้อง นานวันเข้าก็เริ่มชินและตัดสินใจออกมาสู่โลกภายนอกครั้งแรก

ฉันแต่งตัว แต่งหน้า ทำทุกอย่างที่ตัวเองต้องการทำมาตลอดโดยไม่สนสายตาใครอีกต่อไป ในเมื่อทุกคนหันหลังให้ฉันแล้วก็เท่ากับว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้วสำหรับชีวิตนี้ ฉันกลับไปเรียนต่อจนจบและหลังจากนั้นก็ไม่กลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก

ฉันเลือกชีวิตของตัวเองโดยไม่ยอมให้ใครเอาอะไรมาผูกมัดอีก ฉันไม่ได้ทำตัวเเบบนี้เพื่อประชดใครเพราะคนเหล่านั้นไม่มีค่าพอให้ฉันใส่ใจ ฉันรักความเป็นอิสระที่มีและไม่สนว่าสมบัติของตระกูลจะถูกตกทอดให้ใครบ้าง

...แต่ฉันก็ยังพอโชคดีที่อย่างน้อยพ่อก็ยังวางตัวฉันเป็นทายาทสืบทอดโรงพยาบาลนี้เพียงคนเดียว

'ไม่เห็นแก่พ่อก็เห็นแก่แม่บ้าง!'

"ไว้แม่เลิกละเมอหาคนตายค่อยมาตามก็แล้วกัน"

ฉันกดวางสายพร้อมปิดเครื่อง ฉันอยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว จะให้กลับไปสู้รบกับพวกญาติๆน่ารำคาญพวกนั้นทำไมกัน อีกอย่างไปถึงฉันก็กลายเป็นอากาศทุกที แม้แต่พ่อและแม่ก็ไม่มีใครสนใจปกป้องฉันสักคน

...บางทีฉันก็สงสัยว่าตัวเองใช่ลูกพวกเขารึป่าว

แต่สงสัยไปก็เท่านั้น หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะไม่ต้องบอกก็รู้เพราะดีเอ็นเอมันอยู่บนใบหน้า

"ซายะ!"

เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ฉันหันมองด้วยความแปลกใจที่เห็นอากิระยืนอยู่ไม่ไกลสีหน้าท่าทางดูไม่สบอารมณ์

...เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ?

"นายต้องขึ้นเครื่องแล้วไม่ใช่รึไง?"

"ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร!"

ถามแบบนี้แสดงว่าเขากับมิดไนท์เจอกันและคนที่มารอฉันในห้องคืออากิระ ทั้งๆที่ตอนนี้เขาควรจะขึ้นเครื่องเพื่อไปอเมริกาแล้วแต่ทำไมยังมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ

...หรือเปลี่ยนใจจะไม่ไปแล้ว?