ยึด
1072 คำ
Saya Talk
"แย่หน่อยนะ ไม่มีทั้งเงินไม่มีทั้งโทรศัพท์นี่นา"
ฉันยังปั่นประสาทคนตรงหน้าต่อด้วยความสนุกเล็กน้อย ในเมื่อเขาไม่ยอม ฉันก็จะยึดทุกอย่างเอาไว้ไม่ให้เขากลับไปสักชิ้นเดียว ใช่ว่าฉันชอบลักขโมยของคนอื่น แต่ถ้าของชิ้นนั้นสามารถใช้ต่อรองอะไรได้ฉันก็ยินดีที่จะหยิบฉวยโดยไม่ลังเล
"ผมจะแจ้งความ"
กฏหมายเป็นที่พึ่งสุดท้ายสำหรับคนจนมุมแบบเขา ฉันยอมรับว่าไม่ได้ปรารถนาดี ไม่ได้มีจิตวิญญาณความเป็นหมอที่เห็นคนป่วยแล้วจะพุ่งเข้าใส่เหมือนโดนแม่เหล็กดูดอะไรทำนองนั้น เพียงแต่อารมณ์ร้อนของเขาจุดติดง่ายซะจนฉันรู้สึกอยากแกล้งให้หนำใจ
"ข้อหาอะไรล่ะ?"
เขาเงียบและจ้องฉันด้วยแววตาเเข็งกร้าวท่าทางโกรธจัด มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นเต็มแขน
...ให้ตายสิ! เซ็กซี่เป็นบ้า
ฉันลอบเลียริมฝีปากและไม่แน่ใจว่าตัวเองใช้สายตาแบบไหนมองเขา บอกตามตรงในความคิดฉันคนตรงหน้านั้นทั้งหล่อ ทั้งหุ่นดีและน่าดึงดูด นานมาแล้วที่ชีวิตฉันวนเวียนอยู่แต่กับหนุ่มๆญี่ปุ่น นานๆทีจะมีหนุ่มไทยหลงเข้ามา ไม่แปลกที่ฉันจะอยากลองเล่นกับเขาดูสักครั้ง
แต่ถึงฉันจะไม่ใช่คนรักนวลสงวนตัว ฉันก็ไม่ได้หิวโหยกินไม่เลือกขนาดนั้น ตอนที่ยังคบกับซาสึเกะฉันก็ไม่ได้ไปทอดกายให้ผู้ชายที่ไหน หลังจากเลิกกับซาสึเกะฉันก็มีแค่อากิระและไม่เคยไปนอนกับใครมั่วซั่ว
"คุณต้องการอะไร?"
"นายเป็นนักศึกษา อารมณ์ไม่คงที่แบบนี้ควรจะหยุดพักรักษาซะก่อน"
"ผมไม่ไว้ใจคุณ"
เป็นคนที่พูดจาตรงไปตรงมาดี แต่ที่เขาเอ่ยมามันก็ถูก ฉันไม่ใช่คนน่าไว้ใจ ฉันไม่เคยช่วยเหลือใครโดยไม่หวังผลประโยชน์ ฉันไม่เคยหวังดีกับใคร
...ยกเว้นลูกพีชที่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบถต่อหน้าเธอ
ข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวของฉัน อาจเป็นข้อยกเว้นของใครอีกหลายคน ลูกพีชนุ่มนิ่ม เรียบร้อย อ่อนหวาน น่าทะนุทนอมไปหมด เด็กน่ารักแบบนั้นฉันไม่กล้าทำร้ายเธอหรอก
...จะต่อว่าสักคำยังไม่กล้า
"ฉันเป็นหมอ ไม่ไว้ใจหมอแล้วจะไว้ใจใคร?"
ตลอดชีวิตนอกจากหน้าที่แล้วฉันก็ไม่เคยต้องมานั่งใจเย็นเกลี้ยกล่อมใครแบบนี้ ฉันไม่ได้ต้องการรักษาเขาให้หายแล้วผลักเขาลงหลุมดำในจิตใจอีกครั้งหรอกนะ แต่การที่จะปล่อยคนที่คิดฆ่าตัวตายในโรงพยาบาลของตัวเองและให้เขาไปตายที่อื่นก็คงเสียชื่อที่นี่หมด
"คุณต้องการอะไร?"
คำถามเดิมออกมาจากปากเขาอีกครั้ง คนๆนี้ช่างไม่รู้ความผิดของตัวเองเลยจริงๆ ถ้าปล่อยเขาไปชื่อเสียงโรงพยาบาลฉันจะเป็นไงล่ะ มีคนจะฆ่าตัวตายแต่คนเป็นหมอกลับปล่อยไปโดยไม่รักษา ขืนเรื่องนี้หลุดไปถึงหูคู่แข่งมีหวังฝ่ายนั้นได้เอาเรื่องนี้มาป่าวประกาศให้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่
...วงการธุรกิจมันโสโครกจะตายไป ไม่มีใครไม่เคยเหยียบคนอื่นเพื่อเป้าหมายตัวเองหรอก
"เข้ารับรักษากับฉันแค่สามเดือน แล้วฉันจะปล่อยนายไป"
"เพื่ออะไร?"
"ฉันทำให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้นได้"
เรื่องแบบนี้มันแก้ไขได้ง่ายดายมาก คนเราต่อให้เคยรักกันมากแค่ไหนแต่วันนึงความรักนั้นจะต้องจืดจางลงไป ส่วนสิ่งที่เหลือก็แค่ความผูกพันไม่ก็ความสบายใจที่ทำให้หลายคู่ยังคงอยู่ด้วยกัน
"ผมไม่ได้อยากลืม!"
"แต่ก็ไม่ได้อยากเจ็บปวด"
เขาชะงักและนิ่งไปไม่ได้เถียงคอเป็นเอ็นแบบก่อนหน้านี้ ก็แหงล่ะ...ถูกพูดแทงใจดำซะขนาดนั้นไม่รู้สึกสะทกสะท้านก็แปลกเต็มทน
"คุณจะโลภไม่ได้หรอก ถ้าคุณยังดันทุรังรักเธอก็ต้องแลกกับการทนเจ็บปวด แต่ถ้าคุณไม่อยากเจ็บปวดก็แค่ลืมเธอซะ"
"คุณไม่เข้าใจ"
ฉันเข้าใจซะยิ่งกว่าเข้าใจซะอีก เขานึกว่าตัวเองเคยผิดหวังในความรักแค่คนเดียวรึไง ฉันเองก็เคยเผชิญเรื่องนั้นมาแล้ว ถึงเวลาจะผ่านมานานหลายปีแต่ก็ใช่ว่าจะลืมได้ลง
"ฉันเป็นหมอ ฉันต้องเข้าใจ"
"ผมขอเหตุผลจริงๆที่คุณอยากให้ผมรับการรักษา"
เมื่อดันทุรังไปแล้วไม่มีประโยชน์ คนตรงหน้าก็เลือกที่จะอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ในแววตายังคงความหวาดระแวงไว้ไม่หาย
"คุณเข้ามาสร้างความวุ่นวายในโรงพยาบาลฉัน ถ้าฉันปล่อยคุณไปโดยที่คุณยังมีปัญหาทางจิตใจแบบนี้ ชื่อเสียงของโรงพยาบาลฉันก็คงเสียหาย"
"หึ! ที่แท้ก็เพื่อผลประโยชน์"
ฉันยักไหล่ไม่ได้แยแสคำพูดเหน็บแนมนั่นเพราะมันคือความจริงที่ฉันได้ยินมาตลอดหลายปี คนอย่างฉันถ้าไม่ทำเพื่อผลประโยชน์แล้วจะทำเพื่ออะไรล่ะ อีกอย่างฉันไม่ได้ชอบสวมหน้ากากเทพธิดาแล้วตะเวนออกงานเพื่อการกุศลแบบยัยมิซาเอะอะไรนั่น
...คนปลอมๆก็ชอบทำอะไรปลอมๆ น่าสมเพช!
"ตกลงว่าไง ถ้าตกลงก็แค่เซ็นนี่แล้วฉันจะคืนโทรศัพท์ให้คุณ"
เอกสารสัญญาที่ฉันสั่งพิมพ์มาตั้งแต่เที่ยงถูกเลื่อนไปวางตรงหน้าหนุ่มไทยใจร้อน เขานิ่งครุ่นคิดก่อนจะยอมจรดปากกาเซ็นชื่ออย่างว่าง่าย
"คุณไม่คิดจะอ่านสัญญา?"
"ไม่จำเป็น"
ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋าเสื้อกราวน์และส่งให้คนตรงหน้า เขารับมันไปก่อนจะจ้องฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเหมือนเดิม
"แล้วพาสปอร์ต..."
"ครบสามเดือนฉันจะคืนให้ ส่วนนี่เป็นเงื่อนไขสัญญาฉบับภาษาไทย"
ฉันส่งกระดาษอีกใบให้เขาซึ่งร่างเงื่อนไขการเป็นคนไข้พิเศษของฉันไว้อย่างละเอียด
"อ่านให้ครบทุกข้อ แล้วก็อย่าคิดหนีเพราะตราบใดที่คุณยังอยู่บนแผ่นดินญี่ปุ่น คุณไม่มีทางที่จะหนีฉันพ้นหรอกนะคะ คุณ มิด ไนท์!"
- ผู้เขียน
