รักษาแผลใจ
1122 คำ
Midnight Talk
ถ้าผมรู้ว่าการมาญี่ปุ่นเเล้วต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ผมจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่เป็นอันขาด แต่จะโทษผู้หญิงคนนั้นคนเดียวก็ไม่ได้เพราะเป็นผมเองที่ดื่มจนขาดสติเข้าไปก่อความวุ่นวายที่นั่นเอง
...ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ผม
เมื่อก่อนผมยอมรับว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนผิดไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แม้กระทั่งตอนที่ผมตัดสินใจบอกเลิกเมล่อนและหันมาคบกับผู้หญิงคนใหม่ผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองทำเรื่องแย่อะไร จนนานวันเข้าผมก็เริ่มคิดถึงเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเห็นมีผู้ชายเข้ามาพัวพันกับเธอผมก็แทบสติแตก พยายามรั้งเธอกลับมาหาแต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ
...เธอมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าผู้ชายที่เธอรักไม่ใช่พี่ชายแท้ของผม
มันยากที่จะทำใจให้ชินชาได้เพราะผมรักเธอมาก รักแบบขาดสติ รักแบบเป็นบ้าเป็นบอ รักจนเกือบพาเธอไปตายและนั่นทำให้เฮียมิดเดย์ยังคงมึนตึงกับผมจนถึงวันนี้
...ระหว่างเราสองพี่น้องไม่สนิทใจกันเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะเมเเต่เป็นเพราะตัวผมเอง
"ห้องนี้เป็นระบบเเสกนนิ้วมือนะครับ"
ผมพยักหน้าระหว่างที่เดินตามคนของหมอซายะมาถึงหน้าห้องพักในตึกหรูซึ่งเป็นโรงแรมในเครือเดียวกับโรงพยาบาลที่ผมเพิ่งออกมา
...และตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนไข้จิตเวชและต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดอย่างเต็มตัว
ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะพูดว่าผมป่วยแต่ผมก็ยังเชื่อว่าตัวเองปกติดี เพียงแต่ก็ยอมรับว่าตัวเองอารมณ์ร้อนจนควบคุมตัวเองไม่อยู่และเผลอปาข้าวของใส่เธอ ถึงจะไม่โดนแต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง
...ถึงเธอจะชอบปั่นประสาทคนอื่นแต่ผมก็ไม่ควรทำแบบนั้นอยู่ดี
"นี่คือห้องของคุณ ถ้าต้องการอาหารหรือข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆสามารถสั่งผ่านจอนี้ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"
จอขนาดเท่าแท็บเลตที่ติดอยู่ริมประตูด้านในไม่ต่างอะไรจากแอพช็อปปิ้งออนไลน์ ที่มีสินค้าสารพัดอย่างให้เลือกสั่งรวมทั้งอาหารที่มีให้บริการทุกอย่าง ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่คนของหมอซายะจะขอตัวกลับออกไปทิ้งให้ผมอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวตามลำพัง
ผมเดินสำรวจรอบห้องพักขนาดใหญ่ ที่นี่หรูหราซะยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาวเบอร์ต้นๆของเมืองไทยแถมเทคโนโลยีก็ทันสมัยกว่ามาก ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ก่อนยกแขนก่ายหน้าผากและหลับตาลง พอได้อยู่คนเดียวเหงาๆแล้ว ผมก็มักจะคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงที่ตัวเองรักอยู่เสมอ ผมรู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว แต่ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ให้คิดถึงเธอไม่ได้อยู่ดี
ผมนอนคิดอะไรอยู่พักใหญ่ก่อนจะเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ถูกเตรียมไว้อย่างดีในตู้เสื้อผ้าก่อนจะออกมาเปิดทีวีดู แต่เพราะว่าภาษาญี่ปุ่นของผมยังไม่ดีมากนักจึงพอฟังรู้เรื่องเป็นบางคำ สุดท้ายขี้เกียจนั่งแปลต่อจึงปิดทีวีและเข้านอน
เช้าวันต่อมา หลังจากที่ผมตื่นได้ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาบนำแบบสอบถามมาให้ทำ แต่เพราะเป็นเล่มหนาผมจึงต้องใช้เวลานานพอๆกับตอนทำข้อสอบวัดความรู้สมัยเรียน คำถามไม่ได้ยากแต่ผมกับรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลยสักนิด สุดท้ายกว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสองชั่วโมง ที่น่าทึ่งคือเจ้าหน้าที่ถูกส่งมาไม่มีสีหน้าหงุดหงิดเลยแม้แต่นิดเดียว เขายังคงนั่งหลังตรงและมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่งว่างเปล่า
"คุณหมอซายะจะเข้ามาเยี่ยมคุณเย็นนี้"
ก่อนไปเขาเอ่ยสั้นๆให้ผมรู้ว่าผู้หญิงกวนประสาทคนนั้นจะเข้ามาที่นี่ หลังจากคนของเธอกลับไปผมก็กลับมาล้มตัวลงนอนอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย ที่นี่มีทีวี มีโน๊ตบุ๊คให้ใช้ มีหนังสือให้อ่าน แต่กลับไม่ได้ช่วยให้ความน่าเบื่อลดลง พอคิดว่าถ้าออกไปได้จะไปทำอะไรก็คิดไม่ออกเหมือนกัน
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียงนอนก่อนจะออกกำลังกายช่วงบ่ายด้วยอุปกรณ์ที่ถูกเตรียมไว้ในห้อง และใช้เวลาที่เหลือนั่งรอหมอซายะที่บอกว่าจะเข้ามาเยี่ยม
"ทำไมยังไม่มาวะ?"
นาฬิกาดิจิตอลบอกเวลาสามทุ่มแต่ก็ยังไร้เงาคนที่บอกว่าจะมาเยี่ยมกัน ผมนั่งๆเดินๆวนไปมาในห้องเป็นร้อยรอบจนเวลาห้าทุ่มเธอก็ยังไม่มาสักที ผมปิดหนังที่ฉายบนจอทีวีก่อนจะเดินเข้าห้องล้มตัวลงนอน แต่ข่มตายังไงก็ไม่หลับสักทีจนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
"ไหนบอกจะมาไง ลืมรึป่าววะ?"
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆในความมืด สุดท้ายพอนอนไม่หลับจึงเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่มและเปิดโน๊ตบุ๊คนั่งดูยูทูปไปเรื่อย ปกติผมเป็นคนนอนดึกและตื่นสายมาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้ว เพราะงั้นต่อให้เธอมาตีสามก็ต้องได้เจอกับผมอยู่ดี
ผมเลื่อนดูเฟสบุ๊คของเพื่อนๆก่อนจะสะดุดเข้ากับภาพเฮียมิดเดย์และเมล่อนที่ยืนข้างกันอยู่ริมทะเล ผมจ้องภาพนั้นอยู่นานเป็นสิบนาทีก่อนที่จะค่อยพับโน๊ตบุ๊คให้ปิดลง ผมเหม่อมองออกไปนอกกกระจกใสมองวิวยามค่ำคืนของประเทศญี่ปุ่นที่สว่างไปทั่วทั้งเมือง
ผมรู้ว่าตัวเองรับความจริงไม่ได้ที่รู้ว่าต้องเสียเมล่อนไปแบบไม่มีวันได้กลับคืนมา แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวผมเองที่มันโง่และเห็นแก่ตัว ถ้าในอนาคตผมมีโอกาสได้รักใครสักคน ผมจะขอใช้โอกาสนั้นปรับปรุงตัวเองและจะไม่ผิดพลาดเป็นครั้งที่สองอีกเด็ดขาด!
======
ไรท์จะเริ่มอัพเรื่องนี้แล้วนะ ฝากติดตามด้วยจ้า
- ผู้เขียน
