ตอนที่ 7 ตอบแทนหน่อยสิ

1736 คำ

พัทธมนยืนล้างถ้วยอยู่ในครัวโดยที่ทุกคนแยกย้ายกันไปนอนแล้ว พอล้างเสร็จก็เป็นเวลาพักผ่อนของเธอ เธอจึงเข้าไปอาบน้ำแล้วเตรียมจะเข้านอน ติ้ง! คนที่กำลังเช็ดผมในชุดนอนกางเกงขายาวกับเสื้อแขนสั้นมีลายหมีแปะตรงหน้าอก เป็นชุดนอนตัวเก่งของพัทธมนที่มีเป็นคอลเล็กชันครบทุกสี เธอไม่ชอบใส่เสื้อในนอนเพราะอึดอัด บนเสื้อทั้งสองข้างมีตุ๊กตาตัวใหญ่อยู่ตรงกลางยอดอก พอปกปิดของสวยๆงามๆจากสายตาคนหากต้องเดินออกไปข้างนอก เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเมื่อได้รับการแจ้งเตือน ก่อนจะเห็นว่าเป็นใครที่ไลน์มาหาเธอทำให้นึกถึงเรื่องที่ต้องเอานมอุ่นไปเสิร์ฟเขาก่อนนอน หญิงสาวถอนหายใจแรง ไม่อยากเอาไปให้เลย เธอไม่อยากเข้าใกล้เขาเพราะอีกฝ่ายชอบทำรุ่มร่าม แต่ทำอย่างไรดีล่ะ ปฏิเสธก็ไม่ได้ ถ้าเธอบอกไม่ฟังเขาอาจจะเอาไปฟ้องคุณหญิงคุณท่านว่าเธอใช้ไม่ได้ พัทธมนกดเข้าไปดูในข้อความก็พบว่าใช่ เขาไลน์มาทวงนมอุ่นกับเธอจริงๆ หญิงสาวจึงตอบกลับไปเพียงสั้นๆ "ค่ะ" ก่อนจะปิดหน้าจอมือถือลงแล้วเดินออกจากห้อง แสงไฟจากทางด้านนอกที่ส่องเข้ามาพอให้เธอมองเห็นทางเดินไปครัว มือเรียวกดเปิดสวิตช์ไฟในครัวก่อนจะไปจัดการนมอุ่นให้เขาแก้วนึง อุ่นร้อนครึ่งนาทีแล้วจัดการเทลงในแก้วอีกใบ เดินขึ้นไปยังห้องนอนของเขา ก๊อก ก๊อก ก๊อก พัทธมนเคาะประตูห้องแล้วยืนรอไม่ถือวิสาสะเปิดเข้าไปเอง แอรด.. เห็นที่ยืนเปลือยท่อนบนแต่ท่อนล่างใส่กางเกงขายาวมองคนที่มาเคาะประตูนิ่งๆ "นมอุ่นค่ะ" มือเรียวยื่นให้เขาไป "ขอบใจ" ก่อนจะเปิดประตูอ้าออกให้กว้างแล้วเอามือกอดอก "อะไรคะ" พัทธมนทำหน้างง "ปกติเธอยื่นของให้คนอื่นแบบนี้เหรอ ฉันเข้าใจว่ามารยาทที่ดีควรนำไปวางไว้ให้ฉันบนโต๊ะนะ" หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ โดนตำหนิอีกแล้ว ไม่เคยทำอะไรถูกใจเขาสักอย่างเลย "ขออนุญาตค่ะ" เพียงก้าวเข้ามาในห้องพ้นเขตของประตูกลับต้องสะดุ้งเมื่อเสียงปิดประตูลงตามหลังทำให้พัทธมนหันกลับไปมอง "เอาไปวางสิ" เขาบอกอีกรอบก่อนที่จะเดินตามเธอไป พอจังหวะที่หญิงสาวหันกลับเขารวบอีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด "ปล่อยนะคะคุณใหญ่!" นี่ไง! ที่เธอไม่อยากเข้าห้องของเขาเพราะแบบนี้ไง พลาดท่าจนได้! "คิดว่าตอนเย็นรอดไปแล้วตอนนี้จะรอดหรือไง" ปรเมศวร์ขบกรามแน่น "คุณหมายความว่ายังไงคะ" "แล้วผู้หญิงเดินเข้าห้องผู้ชายมันหมายความว่ายังไงล่ะ" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก "คุณใหญ่ปล่อย!" "พูดไม่มีหางเสียงเลย หรือการไปเรียนแล้วมันทำให้ไม่มีมารยาท อย่างนี้ไม่น่าต้องไปเรียน" "เอยจะมีมารยาทกับคนที่ไม่ทำรุ่มร่ามใส่เอยค่ะ" หญิงสาวตอกกลับเขาทันควัน เขาก็ไม่มีมารยาทเหมือนกันแหละที่มาทำแบบนี้กับเธอ "ใคร เจ้าเล็กน่ะเหรอ ชวนกันเข้าห้องสองต่อสอง กอดคอกันไม่สนคนมอง ไม่รุ่มร่ามเลย?" เขาประชดเธอกลับคืน "แต่เราคือเพื่อนกันคุณก็รู้นี่คะ" เอาเรื่องเดิมๆ มาพูดอีกแล้วเขาไม่เบื่อหรือไง "คนอื่นมันจะคิดแบบนั้นมั้ยล่ะ ขนาดฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดฉันยังคิดเลย" "คนอื่นน่ะใครคะ เอยก็ไม่เห็นว่าใครจะเดือดร้อนสักหน่อย" ทุกคนต่างรู้จักกันดี เธอโตมากับปรมไม่มีใครคิดในทางที่ไม่ดีแบบนั้นหรอก ยกเว้นเขานี่ล่ะ! "จริงสิ มีแฟนแล้วนี่.." คนตัวโตกระตุกยิ้มมุมปาก "จะชวนแฟนไปเที่ยวทะเลซะด้วย ไปกันเป็นคู่ๆ เลย" "เรื่องของเอยไหมคะ อีกอย่างคุณหญิงก็อนุญาตมาแล้วด้วย" หญิงสาวลอยหน้าลอยตา "แต่เธออย่าลืมนะว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอใช้มันมาจากฉันไม่ใช่แม่ และไม่ใช่พ่อฉันเพียงคนเดียว ค่าเทอม ค่าอะไรต่างๆ ที่เกี่ยวกับตัวเธอหลักๆ มันมาจากฉันทั้งนั้น!" "เอยรู้ค่ะว่าบ้านหลังนี้ให้ข้าวให้น้ำเอยมา แต่เอยโตแล้วนะคะคุณท่านก็พูด รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก" หญิงสาวนึกน้อยใจนักที่เขาเอ่ยเหมือนทวงบุญคุณ แต่เธอก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสักวันมันอาจมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น "ถ้าโตแล้วต้องหาเงินใช้เองได้ ไม่ใช่ยังแบมือขอเงินคนอื่นแล้วบอกโต" น้ำใสๆ กลอกกลิ้งในดวงตาเมื่อโดนเขาตำหนิมาไม่หยุด ก็ไม่เท่ากับเขาเปรียบเปรยว่าเธอมาเกาะคนบ้านหลังนี้กิน ก็จริง เธอเกาะคนบ้านหลังนี้กินจริงๆ เธอโตมาเพราะคนในบ้านหลังนี้คอยช่วยเหลือเลี้ยงดูเธอมา "ตอบแทนฉันหน่อยสิ" ".." คนที่กำลังอยู่ในอาการผิดหวังเงยหน้ามองผู้พูด ปรเมศวร์เห็นความเศร้าเสียใจอยู่ในนั้น "ถ้าเธอบอกว่าเธอสำนึกในบุญคุณของคนในบ้านหลังนี้ก็ลองตอบแทนฉันดู" "หมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ไล่หยาดน้ำตาไปให้หมดเพราะไม่อยากร้องไห้ออกมา ร่างเล็กถูกช้อนตัวให้ลอยขึ้นเหนือพื้นในท่าเจ้าสาวทำเอาคนตัวเล็กตกใจรีบโอบคอเขา แล้วยิ่งตกใจกว่าเมื่อเขาพาเธอเดินเข้ามาในห้องนอน วางเธอลงบนเตียงพร้อมกับเขาที่ลงมาคร่อมทันที พัทธมนพยายามจะหนี แต่เธอโดนกักขังเอาไว้ทุกทิศทาง แขนทั้งสองข้างถูกเขากุมแล้วกดลงที่ด้านข้าง "ถ้าเธอบอกว่าเธอโตแล้ว ก็ลองตอบแทนฉันอย่างคนโตๆ เขาทำกันหน่อยสิ" ปรเมศวร์เอ่ยเสียงกระซิบกระซาบให้อีกคนรู้ว่าเขาต้องการอะไร เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าพัทธมนโตแค่ไหน เมื่อก่อนเขามองเธอเป็นเด็กมาตลอด แต่ลืมไปว่าเธอเรียนปีสองแล้วคงจะโตจริงๆ โตทั้งตัว.. "คุณใหญ่!" ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่เธอไม่เต็มใจที่จะมีอะไรกับเขาหรอกนะ! "ปล่อยค่ะ เอยจะไปนอนแล้วพรุ่งนี้มีเรียน" "พรุ่งนี้ฉันก็ทำงานเหมือนกัน" ".." เขาไม่ยอมจนพัทธมนรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เมื่อได้มองแววตาคู่นั้น มันกำลังส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาให้เธอ "เอยมีแฟนแล้วนะคะ คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้.." "นั่นเป็นปัญหาของเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉัน" "คุณใหญ่!" พัทธมนมองอย่างเหลือเชื่อไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา เธอคิดว่าการยกเรื่องแฟนเธอมาอ้างเขาจะรู้จักผิดชอบชั่วดี ถึงเธอยังไม่เคยมีอะไรกับแฟน แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องไปมีกับคนอื่นนี่ หญิงสาวใช้ความรวดเร็วทำท่าจะกระโดดหนีแต่ก็โดนเขาจับเธอกลับมานอนราบอย่างเก่า สองแขนถูกเขาพันธนาการเอาไว้ด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียวแล้วกดลงที่เหนือศีรษะ ก่อนที่เขาจะสอดมือหนาเข้าไปในชายเสื้อของเธอ ผิวแตะผิวทำเอากายสาวขนลุกซู่ "ไม่นะคุณใหญ่! ห้ามทำแบบนี้นะเอยไม่ให้คุณทำ!" "เธอจะห้ามอะไรฉันได้ แล้วนี่ก็เป็นห้องของฉัน" มือหนาค่อยๆ ขยับ ซึมซับเอาความนุ่มนิ่มของผิวไต่ขึ้นสูงเรื่อยๆ "เอยจะฟ้องคุณท่าน" หญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากมือร้าย "ฟ้องว่ายังไง" ชายหนุ่มเลิกคิ้วเพื่อรอฟังคำอธิบาย ขณะที่มือก็ไต่ขึ้นสูงขึ้นไป อีกนิดมันก็จะถึงก้อนนุ่มพอดี "ฟ้องว่าคุณลวนลามเอย! คุณจะทำมิดีมิร้ายกับเอย!" หญิงสาวพยายามจะพลิกตัวหนีแต่ทำไม่สำเร็จ "ทั้งที่เธอเดินเข้าห้องของฉันเองเนี่ยนะ" ปรเมศวร์หยุดมือเพราะสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็ว บ่งบอกว่าพัทธมนกำลังหวาดกลัว "ก็คุณใช้เอยให้เอานมมาส่งนี่คะ เอยก็ต้องมา แล้วเป็นคุณที่บอกให้เอยเอามาวางในห้อง เอยก็ต้องทำหรือเปล่า" "เอามาส่งเสร็จแล้วทำไมไม่กลับลงไปล่ะ แม่ฉันต้องถามแบบนี้แน่นอน" "ก็คุณไม่ให้เอยกลับนี่!" หญิงสาวเถียงกลับทันควัน "ก็ใช่ไง เพราะฉันยังไม่ให้เธอกลับไง แล้วกว่าที่เธอจะได้ไปฟ้องแม่ฉัน ฉันอาจทำอะไรไปแล้วก็ได้จะทันเหร๊อออ" เขาเอ่ยน้ำเสียงกวนๆ ลูบวนบริเวณใต้ฐานอกว่าเขาจะไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ ปรเมศวร์เลิกเสื้อให้สูงขึ้นเพราะไม่อยากทำเพียงแค่สัมผัส แต่อยากดูความงามทั้งที่เปิดไฟสว่างจ้าแบบนี้ เขาเลิกขึ้นจนเผยให้เห็นฐานใต้หน้าอกขาวนวลเนียน คนตัวเล็กกัดฟันกรอด เบนหน้าไปทางอื่น หายใจแรงๆ โกรธตัวเองนักที่ทำอะไรเขาไม่ได้ "ไม่อยากจริง?" "ไม่!" ปรเมศวร์เลิกเสื้อขึ้นอีกนิด "ให้พูดใหม่อีกที" "ปล่อยเอย" หญิงสาวหลับตาปี๋เมื่อเขาทำท่าจะเลิกขึ้นสูงกว่าเก่า ปรเมศวร์ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกคนออกช้าๆ ทั้งที่ว่าหากเขาเลิกขึ้นง่ายๆ จะเห็นสัดส่วนด้านบนของพัทธมนหมดเลย แต่ก็อยากรู้ว่าคนตัวเล็กที่เอาแต่ปฏิเสธน่ะไม่ต้องการสัมผัสจากเขาจริง? ปล่อยให้เธอทรมานนานๆ ต้องการเขาช้าๆ จนถึงที่สุด แล้วเขาจะปรนเปรอเธอเอง "ยะ..อย่านะ เอยจะร้องให้คนช่วยจริงๆ" เมื่อเขาปลดกระดุมของเธอครบทุกเม็ดเรียบร้อย หากเธอดิ้นมันต้องขยับออกจากกันแน่นอน พรึบ! "คุณใหญ่!"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more