พัทธมนตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวสุดๆ ลุกขึ้นนั่งได้ก็ล้มตัวลงนอน ทำอยู่อย่างนี้ซ้ำๆ จนคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่นอกระเบียงมองเห็นจึงเดินเข้ามาหา
"เป็นไงบ้าง" เขานั่งลงข้างๆ มือสัมผัสที่หน้าผากว่าอีกคนมีไข้หรือเปล่า
"ปวดหัวมากค่ะ"
"งั้นกินข้าวจะได้กินยา"
"คุณน่าจะห้ามเอยนะคะ เห็นว่าเอยกินเยอะก็น่าจะบอกกันหน่อย" หญิงสาวหน้ามุ่ยที่เธอมีอาการเหมือนคนเมาค้างอีกแล้ว
เอ้า เขาขำเบาๆ ในลำคอ เลยกลายเป็นเขาที่มีความผิดซะงั้นทำเอาปรเมศวร์แทบพูดไม่ออก
"กินได้ ถ้าอยู่กับฉันเอยกินได้" เขาบอกยิ้มๆ
"แล้วก็ต้องโดนคุณกินต่ออย่างนี้ใช่ไหมคะ ปวดหัวยังไม่พอ ยังระบมน้องสาวอีก" ทำเอาพัทธมนต้องทิ้งตัวนอนลงอีกที ปวดทั้งหัว ปวดทั้งตัว
ปรเมศวร์หลุดขำอีกรอบ มองคนที่รั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมแล้วนอนขดตัวอย่างเอ็นดู
"งั้นนอนรอไปก่อนเดี๋ยวโทรสั่งข้าวต้มขึ้นมาให้" เอ่ยจบเขาจุ๊บลงที่หน้าผากเนียนก่อนเดินไปโทรสั่งอาหาร
พัทธมนอม
