“กับมึงต้องพูดเพราะด้วยหรอ” ผมถามกลับทันที
“ได้ก็ดี” ข้าวเจ้าตอบแบบไม่ใส่ใจนักดูจากท่าทางแล้วเธอก็คงไม่หวังให้ผมพูดเพราะๆ ด้วยหรอก
“กูไม่พูดหรอกไปไหนมาไหนเขาจะได้รู้ว่าผัวมึงโหด” จริงๆ ไม่มีความคิดจะพูดเพราะๆ กับใครเขาหรอกครับนอกจากป๊าม๊า แต่สำหรับข้าวเจ้าแล้วถ้าถามว่าพูดได้ไหมก็พูดได้แต่ผมหวงครับก็เลยต้องแสดงบทโหดๆ ให้คนภายนอกรู้
“ก็เอาที่เถื่อนสบายใจข้าวชินแล้ว” เธอตอบกลับอีกครั้งก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศไหม” ผมถามขึ้นอีกครั้งเพราะท่านอนของเธอมันยั่วยวนชวนมองเข้าไปใต้กระโปรงเหลือเกิน
“เปลี่ยนบรรยากาศอะไรละเถื่อนอย่ามาโรคจิต” เธอตอบกลับมาพร้อมทำหน้าดุๆ แต่บอกเลยมันเหมือนแมวน้อยซะมากกว่า
“ก็คิดว่ามึงนอนอ่อยกูกระโปรงถกจะเห็นอยู่ละ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะลูบไปตามขาขาวของคนตรงหน้า
“ไอ้บ้าไอ้โรคจิต” พูดเสร็จก็ฟาดมือลงบนหลังผมก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดขาตัวเอง
“เออแล้วค
