เมียนายเถื่อน | 3

1442 คำ

ทันทีที่นายเถื่อนอะไรนั้นออกจากห้องฉันไปมันทำให้ฉันรู้สึกโล่งอกมาก แต่ความผิดพลาดก็เกิดขึ้นเพราะฉันดันมาเสียจูบแรกให้กับเขาคิดแล้วอยากจะบ้าตาย “หงุดหงิด” ฉันบ่นกับตัวเองคนเดียวโดยอาการหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่จะจัดการกับร่างกาย ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งฉันกำลังยืนรอมอไซต์วินอยู่หน้าคอนโดเพื่อที่จะไปโรงเรียนและในตอนนี้จากการคาดการณ์ของฉันมันก็สายมากแล้วด้วยเพราะฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องจูบกลายเป็นว่าฉันนอนไม่หลับ ปริ้น ! ปริ้น ! ปริ้น ! ฉันหันไปมองเสียงรถที่กำลังบีบแตรใส่ฉันก่อนจะกรอกตามองบนเมื่อรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร “นายอีกแล้วหรอ” ฉันบ่นขึ้นเมื่อคนตรงหน้าถอดหมวกกันน็อคออกเพื่อที่เขาจะได้ยินเสียงฉัน “ขึ้นมาจะไปส่ง” นายเถื่อนพูดขึ้นทันทีส่วนฉันก็หันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาคนที่นายเถื่อนกำลังพูดด้วย “มึงนั้นแหละขึ้นมา” นายเถื่อนพูดอีกครั้ง “ฉันหรอ” ฉันถามขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “มึงนั้นแหละไม่ใช่มึงแล้วจะใครขึ้นมากูจะไปส่ง” นายเถื่อนพูดพร้อมกับกระชากแขนฉันเข้ามาใกล้ตัว เถื่อนสมชื่อชะมัด “ไม่ ! ฉันจะรอมอไซต์วินนายจะไปไหนก็ไป” ฉันพูดพร้อมกับถอยออกห่างนายเถื่อน “มึงจะขึ้นมาดีๆหรือให้กูไปอุ้มมึง” นายเถื่อนพูดขึ้นอีกครั้งรู้เลยว่าเขากำลังขู่ฉันแต่ท่าทางที่กำลังเอาจริงแบบนั้นคืออะไรกัน “มึงจะไม่ขึ้นใช่มั้ย” พูดจบนายเถื่อนก็ลงจากรถเดินตรงมาอุ้มฉัน “โอ้ย ! ไอ้บ้าไอ้บ้าเถื่อนปล่อยฉันเลยนะ” ฉันทั้งดิ้น ทั้งทุบคนตรงหน้าแต่เหมือนเขาไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดแล้วคิดดูนะนายเถื่อนตัวอย่างกับควายแล้วฉันตัวเล็กนิดเดียวจะไปสู้แรงนายเถื่อนได้ยังไงแล้วตอนที่นายเถื่อนอุ้มฉันขึ้นรถบิ๊กไบค์คันโตเขาไม่คิดเลยหรอก็ว่ากระโปรงนักเรียนของฉันเปิดไปไหนต่อไหนแล้ว “เล่นตัวนักนะมึงกับอิแค่จะไปส่ง” นายเถื่อนพูดขึ้นพร้อมกับจับหมวกกันน็อคที่ตัวเองถอดยัดใส่หัวฉัน ย้ำเลยนะว่ายัด ไอบ้านี่มันรุนแรงกับฉันเกินไปแล้ว “นั่งดีๆอย่าคิดลงไม่งั้นกูเอามึงแน่” นั้นแหละค่ะฉันทำอะไรไม่ได้สู้นายเถื่อนไม่ได้สักนิดทำได้แค่นั่งเงียบๆบนท้ายรถบิ๊กไบค์คันโตเก็บความสงสัยไว้คนเดียว ฉันใจบุญช่วยคนที่มีเลือดไหลจากหัวเนื้อตัวมอมแมมจากเลือดที่ไหลลงมาฉันใจบุญขนาดนี้ทำไมนายเถื่อนต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย “รู้รึไงฉันเรียนที่ไหน” ฉันถามขึ้นทันทีเพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาฉันก็พึ่งจะปริปากขึ้นตอนนี้ “กูไม่ได้โง่” นายเถื่อนตอบกลับมาจากนั้นฉันก็นั่งเงียบจนถึงโรงเรียนเลยละ คนเขาถามดีๆแล้วดูตอบกลับมาสิ เมื่อถึงโรงเรียนฉันก็รีบลงจอดรถแล้วถอดหมวกออกเพื่อจะคืนให้คนตรงหน้าแต่ติดตรงสายรัดนี่แหละที่มันแกะไม่ออกสักที “โง่อีกแล้วนะมึงมานี่” นายเถื่อนพูดขึ้นพร้อมกับดึงฉันเข้าหาตัวก้มลงแกะสายรัดที่คอให้ฉัน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนิสัยดีกว่านี้บอกเลยว่าฉันคงจะเขินตัวแทบแตกแต่นี่ไม่ใช่ไงนี่มันนายเถื่อนเถื่อนตั้งแต่การกระทำยันคำพูดแล้วฉันต้องเขินตรงไหนดีละ “ตอนเย็นกูจะมารับรอหน้าโรงเรียนแล้วอย่าคิดหนี” นายเถื่อนพูดจบฉันก็เดินเข้าโรงเรียนทันทีโดนไม่สนใจคำพูดนายเถื่อน เรื่องอะไรฉันจะรอนายเถื่อนไม่ได้รู้เวลาเรียนฉันสักหน่อยและฉันก็ไม่เอาตัวเองไปทรมานโดยการรอเขาหรอกนะ “นักเรียนที่มาสายมาเข้าแถวตรงนี้” ฉันก้มมองนาฬิกาเป็นเวลาเกือบแปดโมงแล้ว ฉันสายเพราะมัวแต่ทะเลาะอยู่กับนายเถื่อน หลังจากนั้นก็ได้แต่เดินคอตกไปยังครูประจำแถวสายแน่นอนฉันก็โดนทำโทษลุกนั่งเรียกว่าเป็นการออกกำลังกายตอนเช้าท่ามกลางแสงแดดที่ฉันไม่ชอบใจนัก “ทำไมมาสายละอิข้าว” ปีโป้หรืออีปีเพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นทันที “กูตื่นสายอะดิโดนลุกนั่งด้วยเมื่อยมาก” ฉันพูดขึ้นพร้อมบ่นไปด้วยก็ขอบ่นหน่อยเถอะเพราะตอนนี้เริ่มหงุดหงิดเพราะร้อนอะร้อนมากๆ “ตื่นสายทุกวันคะแนนเข้าแถวมึงจะไม่เหลือแล้ว”เบลเพื่อนสนิทของฉันอีกคนพูดขึ้นมาทันทีพวกเราคบกันแค่สามคนไมาใข่ไม่คบใครแต่ใครเขาไม่คบเพราะสวยเกินไป “มึงก็ปลุกกูดิกูจะได้ไม่สาย” ฉันหันไปพูดกับเบลต่อ “โถ่อีข้าวกูโทรจนมึงหยิกมึงช่วยเปิดดูโทรศัพท์” อีปีพูดขึ้นต่อทันทีส่วนฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อ่าจริงๆ “ขยันโทรเนอะ” จากนั้นฉันก็หันไปพูดกับมันยิ้มๆโดยความรู้สึกผิด “ใครจะกลับแล้วบ้างกูจะกลับละ” ฉันพูดทันทีเมื่อครูปล่อยคาบสุดท้ายวันนี้ฉันต้องรีบกลับเพื่อที่จะไม่ต้องเจอนายเถื่อน “รีบรึไง” อีปีกับอีเบลพูดขึ้นพร้อมกัน “เออรีบต้องหนีคนบ้ากลับบ้าน” ฉันหลุดปากพูดขึ้นก่อนจะชะงักเพราะรู้ตัวแล้วว่ากำลังพูดอะไรออกไปให้พวกมันสงสัย “คนบ้า” จากนั้นสองเพื่อนสาวของฉันก็พูดขึ้นพร้อมกัน “ไม่มีไรหรอกกูไปละนะ” ฉันพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าออกจากห้องทันทีโดยความรีบร้อน แต่เหมือนฉันจะหนีกลับไม่ได้แล้วแหละเพราะนายเถื่อนในชุดเสื้อช็อปกางเกงยีนสีดำรองเท้าผ้าใบกำลังค่อมบิ๊กไบค์คันโตมองมาที่ฉัน ตอนนี้นายเถื่ิอนได้รับความสนใจเป็นอย่างมากเพราะเด็กผู้หญิงในโรงเรียนของฉันนี่แหละที่กำลังซุบซิบด้วยท่าทางเขินอาย นายนี่หล่อตรงไหวนกันนะ “เชี่ยใครอะอย่างหล่อ” อีเบลเพื่อนของฉันที่มันเดินออกมาจากประตูโรงเรียนพูดขึ้นทันที “เดินมาเร็วจัง” ฉันถามพวกมันขึ้นต่อเพราะเมื่อกี้ฉันรีบวิ่งออกมาเลย “วิ่งตามมึงมานั้นแหละเดินเร็วฉิบ” คราวนี้เป็นปีที่ตอบฉันแทน “จะเดินมาหากูได้ยัง” นายเถื่อนที่ค่อมรถอยู่พูดขึ้นทำเอาหลายๆคนในตรงนี้หันมองทันที “เขาพูดกับใคร” อีปีหันมาถามฉันขึ้นทันที “นั้นดิมองมาทางเราด้วยนะ” เบลพูดขึ้นเสริม เพื่อนๆเขาพูดกับกูแต่กูไม่อยากคุยด้วย จากนั้นเมื่อนายเถื่อนเห็นว่าฉันไม่ตอบก็ลงจากรถเดินตรงมาทางฉัน “กลับยัง” นายเถื่อนถามขึ้นทันที ทำเอาเพื่อนๆเกิดอาการเหวอ “ฉันจะกลับกับเพื่อน” ฉันพูดพร้อมขยับตัวหนีห่างนายเถื่อน “กูมารอตั้งนานยังจะกลับกับเพื่อนอีกหรอ” นายเถื่อนพูดขึ้นอีกครั้ง “เออจริงอีข้าวมึงไปกับเขาเลย” อีปีเพื่อนของฉันพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่มันจะผลักตัวฉันให้เข้าหานายเถื่อน “เออไปเลยกูสองคนก็จะกลับแล้ว” อีเบลก็เข้าขากันดีกับอีปีมันพูดขึ้นก่อนจะพากันเดินหนีฉันไป “เพื่อนมึงไปแล้วคราวนี้ไปกับกูได้ยัง” นายเถื่อนพูดจบกับจับมือฉันให้เดินตามมา แน่นอนว่าฉันไม่มีทางหนีเพราะฉันไม่สามารถแกะมือนายเถื่อนที่กำลังจับมือฉันอยู่ออกได้ อีกทั้งนายคนนี้ยังยัดหมวกกันน็อกให้ฉันอีกตามเคยไม่เคยที่จะใส่ดีๆให้หรอก “จะไปไหน” ฉันถามขึ้นอีกครั้งเมื่อนายเถื่อนออกรถ “กินข้าว” นายเถื่อนตอบกลับมาทันที “แต่ฉันไม่หิว” ฉันไม่หิวทำไมฉันต้องไปกับนายเถื่อนด้วยละ เขาหิวเองทำไมต้องมาพาฉันไปด้วย “ไม่ได้หมายถึงข้าว แต่หมายถึงมึง”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more