ปีศาจจิ้งจอกตนนั้น... เป็นของข้า
เป็นของข้าครั้งที่ 12
หนึ่งเทพและหนึ่งปีศาจที่ปลอมตัวเป็นมนุษย์กำลังเดินดูข้าวของต่างๆ ที่วางขายอยู่ในตลาดด้วยความเพลิดเพลิน ไป่ถิงถิงรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับอาหารและขนมต่างๆ ที่มีให้เลือกมากมายอย่างละลานตา บรรดาถ้วยชาม ผ้าม้วน หรือแม้แต่เครื่องประดับนั้นเรียกสายตาจากไป่ถิงถิงไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เพราะร่างบางสนใจแค่ของที่กินได้เท่านั้น ผ้าและเครื่องประดับของมนุษย์นั้นไม่ได้สวยงามเท่าของปีศาจเท่าไหร่ ไม่ต้องพูดถึงบรรดาถ้วยไหต่างๆ เลย ไม่ว่ามนุษย์จะแสดงสุดฝีมือมากเท่าไหร่ ก็เทียบกับของที่ไป่ถิงถิงเคยใช้อยู่ไม่ได้แม้แต่น้อย
“ท่านพี่ ท่านดูนี่สิ ข้ามีหนวดล่ะ” ไป่ถิงถิงหยิบเอาขนมไหมฟ้ามาวางใต้จมูก
หงเฟยจวินส่ายหน้าก่อนจะเดินไปหยิบขนมไหมฟ้าบนปากไป่ถิงถิงมาชิม “วันนี้ฮูหยินทานของหวานมากเกินไปแล้วหรือไม่”
ไป่ถิงถิงเม้มปากพยายามห้ามรอยยิ้ม “ก็.. ข้าไม่เคยเห็นขนมพวก
