EP 33
1131 คำ
“ไม่แน่ใจค่ะคุณแม่ ขิมยังเด็กมาก คุณแม่ถามทำไมคะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกลูก เดี๋ยวพี่เขาก็จะมาเป็นหมอประจำบ้านเราแทนลุงภุชงค์ไงจ้ะ เห็นเขาบอกหน้าตานี่หล่อเหมือนคุณภุชงค์ตอนหนุ่มๆ เลยนะ มาแล้วก็จะเข้าไปเป็นคุณหมอและบริหารงานต่อเลยล่ะลูก”
“เหรอคะคุณแม่ งั้นคุณย่าก็จะมีคุณหมอคนใหม่ แล้วสิคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่ปลายของเราจะมาก็ไม่รู้นะ คนอื่น เขากลับกันมาหมดแล้ว ไม่รู้จะหาประสบการณ์อีกนานแค่ไหน”
พรรณีบ่นถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้ง เพราะเธอนึกถึงใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรกับเธอเมื่อครั้งยังเด็กๆ แล้ว ก็อดหวั่นใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าถ้าเขากลับมาแล้ว จะยังคงไม่ชอบหน้าเธอเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ แต่ถ้าจะให้เธอเดานั้น นับวันเขาก็ยิ่งจะไม่อยากจะเป็นมิตรกับเธอขึ้นทุกวันๆ
“ขิมเลือกชุดนี้ค่ะคุณไก่”
“โอ้โห! คุณขิมนี่ตาแหลมนะคะ แต่ว่าไก่ว่ามันเรียบไปหน่อยนะคะ สำหรับงานกลางคืน และอีกอย่างคุณขิมก็เป็นแม่งานด้วย ไก่ขอเสนอชุดนี้ดีมั้ยคะ”
“มันจะไม่โป๊ไปหรือคะ” เทียมหทัยพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ไหนลูก! แม่ว่าไม่โป๊หรอกจ้ะ ขิมโตแล้วนะ ใส่ชุดที่เซ็กซี่หน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกลูก” พรรณีเสริม
“งั้นก็ตามใจค่ะ ตัดอะไรมาขิมก็ใส่ได้ค่ะ! เสร็จแล้วขิมขอตัวไปอาบน้ำนะคะ จะไปหาคุณย่าก่อนค่ะ ไม่ค่อยได้ไปหลายวันแล้ว”
“จ้ะลูกย่าเขาบ่นหาเหมือนกัน"
"งั้นขอตัวนะคะคุณไก่” เธอบอกตามมารยาทก่อนจะผละจากไป
“ดูคุณขิมยิ่งโตขึ้นยิ่งสวยนะคะคุณพรรณี ไก่นึกถึงวันแรกๆ ที่เธอมาอยู่ที่นี่แล้วยังนึกแปลกใจ ไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นแล้วจะหน้าตาสะสวยขนาดนี้ ! นี่ถ้าคุณพรรณีส่งเข้าประกวดนี่สงสัยต้องมีตำแหน่งพ่วงมาแน่ๆ เลยค่ะ” ไก่บอกตามความเป็นจริง
“ประกงประกวดอะไรคะ รายนี้ไม่ค่อยชอบค่ะ ไม่รู้เป็นอะไรทำแต่งาน เดี๋ยวก็ขอไปทำไร่บ้างล่ะ ไม่เหมือนลูกชาวบ้านคนอื่นๆ ค่ะ” พรรณีพูดด้วยท่าทางท้อใจ
“ก็ดีสิคะ ไก่เห็นลูกคนอื่น ไม่ค่อยอยากจะทำงาน เอาแต่แต่งตัวออกงาน แล้วก็ใช้เงินพ่อแม่ไปวันๆ ไม่เห็นจะได้สาระอะไรเลย บางคนเรียนก็ไม่จบ ส่งไปนอกก็ยังเรียนไม่จบเลย กลับมาพร้อมเอาหลานหัวแดงมาฝากก็ถมไป” ไก่แย้ง
“เหรอคะ อุ๋ย..น่าสงสารพ่อแม่แย่เลยนะคะ พี่นี่โชคดีค่ะ ที่ทั้งยัยขิมและตาปลายนั้นไม่ออกนอกลู่นอกทาง ก็เลยเบาใจค่ะ”
พรรณีพูดพร้อมกับดวงตาฉายแววแห่งความภูมิใจในตัวคนทั้งสองไม่น้อย
“สวัสดีค่ะคุณขิมหรือเปล่าคะ”
พนักงานต้อนรับที่คอนโดหรูร้องทักเทียมหทัยขณะกำลังจะเดินไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน เพราะเมื่อบ่ายนี้ได้รับข้อความจากเลขาฯ ว่ามีลูกค้าต้องการอยากจะทำสัญญาใช้บริการห้องพักและการจัดงาน เลขาฯ บอกว่าลูกค้าระบุให้เธอเป็นคนเข้ามาคุยให้ได้ ไม่ยอมให้ผู้ช่วยหรือคนอื่นมาแทน ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ต้องมาเพราะนั่นคือลูกค้า
“ค่ะ ดิฉันกำลังจะขึ้นไปชั้นบนค่ะ แล้วคุณรู้จักชื่อดิฉันได้ยังไงคะ” เธอถามอาการงงๆ
“พอดีแขกที่นัดไว้ค่ะ แจ้งว่าให้เชิญคุณไปด้านบนเลยค่ะ ชั้น 20 ห้อง 2001 ออกจากลิฟต์แล้วเลี้ยวขวาค่ะ” พนักงานบอก
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบแล้วก็รีบผละไป
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเทียมหทัยค่ะ มาตามนัดค่ะ”
เทียมหทัยเคาะประตูเป็นนานสองนาน แต่ไม่มีใครตอบรับเลย และรู้สึกว่าประตูไม่ได้ล็อกเอาไว้
“งั้นดิฉันเข้าไปนะคะ”
เธอตัดสินใจเปิดเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องตกตะลึง เพราะในห้องนั้นถูกตกแต่งไปด้วย ดอกไม้นานาชนิดเต็มห้อง และลูกโป่งหลากสีเต็มไปหมด และไม่นานก็มีเสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังจากเครื่องเสียง เธอเดินหาเจ้าของห้องไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงไฟที่สลัวๆ
“สวัสดีค่ะ นั่นใครคะออกมานะ” เธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะเป็นคนใกล้ตัวหรือเปล่า แต่วันนี้ก็ไม่ใช่วันเกิดเธอ
“สุขสันต์วันเกิดครับคนดี” ธรรทรออกมาจากที่หลบซ่อนสวมกอดเธอทางด้านหลัง เล่นเอาเจ้าของร่างถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“คุณกรณ์นี่ทำอะไรก็ไม่รู้ ขิมตกใจหมดเลย” เธอหันมาพร้อมทั้งระดมกำปั้นทุบไหล่เขาเบาๆ
“โอย! ช่วยด้วยผมถูกฆาตกรรม จากคนรักครับ” เขาแหย่
“คุณกรณ์ทำอะไรคะ นี่ไม่ใช่วันเกิดขิมสักหน่อย พรุ่งนี้ต่างหาก”
“ก็ผมไม่ไปงานพรุ่งนี้นี่ เพราะไปแล้วก็ต้องเป็นแค่คนรู้จักของคุณ ไม่รู้คุณลุงท่านจะคิดยังไงถ้าเกิดผมอดใจไม่ให้ไปใกล้ชิดลูกสาวท่านไม่ได้ เกิดเผลอทำอะไรไม่ถูกที่ถูกทางเข้า ท่านเอาผมตายแน่เลย และอีกอย่างก็...ทำแบบนี้ก็ไม่ได้ด้วย” เขาพูดพลางดึงร่างเธอมากอดแนบอกไว้
“ปล่อยค่ะ คุณกรณ์แกล้งขิมอีกแล้วนะ ! ขิมไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ ไม่มีใครว่าคุณสักหน่อย และอีกอย่างคุณก็กอดขิมอยู่นี่ไง พรุ่งนี้ก็อดกอดสักวันจะเป็นอะไรไปคะ” เธอแกล้งแหย่
“เดี๋ยวคุณรอแป๊ปนะ” เขารีบผละจากเธอไปที่ประตูเพราะมีเสียงเคาะดังขึ้น
“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณเทียมหทัย ดิฉันเป็นผู้จัดการที่นี่ค่ะ ได้รับมอบหมายให้ทุกๆ วันก่อนวันเกิดคุณขิมหนึ่งวัน ให้นำเค้กมาอวยพรวันเกิดให้คุณที่ห้องนี้ ทุกๆ ปีค่ะ”
ผู้จัดการคอนโดเดินถือเค้กเข้ามาพร้อมกับพนักงานต้อนรับอีกสองคน โดยมีธรรทรเป็นผู้เปิดประตูให้ และเขาก็ยืนยิ้มดูอาการของคนรักอยู่ด้านหลัง
“ขอบคุณค่ะ”
เธอรับเค้กมาไว้ในมือและผู้จัดการคอนโดและพนักงานต้อนรับออกไปจากห้องแล้ว
- ผู้เขียน
