6
1473 คำ
"พี่เคียส์ครับ ตื่น ได้แล้ว" เคียส์ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีร่างนุ่มนิ่มของใครบางคนที่กำลังเรียกเขาอยู่เข้ามาโอบกอดแล้วกระซิบข้างหูปลุกให้เขาต้องตื่นจากนิทรา
"อืม.. กี่โมงแล้ว?" เคียส์ส่งเสียงครางในลำคอก่อนที่จะถามคนที่มารบกวนการนอนของเขาแต่เช้า
"ตอนนี้เจ็ดโมงเช้าแล้วครับ" นนท์ยิ้มรับชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าเขาแทบจะไม่ลืมตาขึ้นมามองด้วยซ้ำ
"อือ ยังเช้าอยู่เลยนายมาปลุกฉันทำไมแต่เช้า" เคียส์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ ที่อีกฝ่ายมาปลุกเขาทำไมแต่เช้า อีกอย่างวันนี้เขามีเรียนตอนเก้าโมงไม่จำเป็นต้องตื่นเร็วขนาดนี้ก็ได้
" ก็เลขาคุณทำข้าวต้มเอาไว้แล้วร้อนๆ น่ากินเสียด้วย ผมเลยอดที่จะไม่มาปลุกไม่ได้ครับ" 'อืมมาปลุก, เลขา, ทำข้าวต้ม ห่ะ! เลขา โอ๊ยลืมไปเลยว่ารับเลขามา' เคียส์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพยายามปรับโฟกัสของสายตาแล้วลุกขึ้น ตรงเข้าไปในห้องน้ำทันทีโดยไม่สนใจคนที่ทำให้เขาจำใจต้องตื่นแม้แต่น้อย
เมื่อเสร็จภารกิจในห้องน้ำเคียส์ก็เดินตรงมายังห้องครัวที่ส่วนใหญ่เขาจะมาเฉพาะเวลาอยากดื่มอะไรสักอย่าง เพราะอาหารส่วนใหญ่เขาจะออกไปกินตามร้านซะมากกว่า หรือไม่ก็สั่งแม่บ้านทำให้
"ได้ข่าวว่าทำข้าวต้ม?"เคียส์ทักหนุ่มน้อยที่ง่วนกับการจัดจานอย่างตั้งอกตั้งใจ
"อะ ครับ มาพอดีเลยนั่งก่อนครับผมทำอาหารเช้าไว้เยอะเลย"
"ปกติฉันไม่ทานข้าวเช้า ฉันดื่มแค่กาแฟกับขนมปังนิดหน่อย"เคียส์เดินมาหย่อนก้นนั่งตรงจานเข้าต้มที่เฟียตักให้แล้วก้มมองไปพูดไป
"เออ งั้นเดี๋ยวผมไปชงกาแฟกับทำแซนด์วิช ให้ใหม่นะครับ"
"ไม่ต้องทำมาแล้วฉันกินข้าวต้มที่นายทำก็ได้อุตส่าห์ทำมาแล้วเสียดายของ นายไปทำกาแฟเพิ่มอีกอย่างก็ได้ ชงเป็นใช่ไหม ฉันขอเอสเปรสโซน้ำตาลหนึ่งช้อน"
"ครับ" เฟียเดินหันหลังกลับไปที่หน้าเครื่องชงกาแฟด้วยเครื่องขนาดใหญ่ที่วางอยู่เขาชงกาแฟอย่าง คล่องแคล่วเพราะเคยทำงานในร้านกาแฟมาก่อน
"แหม่ๆ ทานไม่รอเลยนะครับ" นนท์ค่อนขอดชายหนุ่มที่เข้าหลับนอนด้วยกันเมื่อคืน
"นั่งสิ นายด้วยนั่งลงกินข้าวแล้ววันนี้มีเรียนกี่โมง" เคียส์ไม่สนใจเสียงนนท์แต่กลับเชิญให้นั่งแทนแล้วหันหน้ามาคุยกับเฟียต่อ
"มีเรียนตอนเก้าโมงครับวิชา...."
"งั้นเดี๋ยวไปพร้อมฉัน"เคียส์ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดแล้วก้มหน้าก้มตากิน เฟียจึงได้แต่ก้มน่ากินตาม แต่คนที่สงสัยจนอดใจไม่ไหวกลับเป็นนนท์คนที่อยู่ๆ เมื่อวานเคียส์โทรหา คณะที่เขากำลังจะออกไปเที่ยวผับจึงต้องวกรถกลับมาหาถึงคอนโดเผื่อมี สัมพันธ์กันอย่างเร่าร้อนปกติเคียส์นอนกับเขาเวลาทำก็จะทำแค่ครั้งเดียวมากสุดก็สองแต่ครั้งนี้ทำเยอะจนนับไม่ถ้วน
"คุณเฟียเป็นเลขาไม่ใช่หรือครับ?"
"อืม"เคียส์ตอบในลำคอ
"....."เฟียเงยหน้ามองอีกฝ่ายว่ากำลังจะพูดอะไรแน่
"แล้วทำไมถึงไปเรียนด้วยกันละครับ" เคียส์เงียบไม่ตอบ เขาไม่จำเป็นต้องตอบหรือแก้ตัวใดๆ
"ผมยังเรียนอยู่ครับ แต่คุณเคียส์เข..."
"นาย ไม่จำเป็นต้องรู้!" ใบหน้าหล่อเหล่าหันมองใบหน้าเล็กๆ ที่นั่งข้างๆ เปล่งเสียงกดต่ำออกมา ทำให้นนท์จำใจต้องหยุดอยากรู้อยากเห็นทันทีเพราะขืนพูดต่อเคียส์ได้ไล่เขาออกไปแน่ เพราะอีกฝ่ายเคยทำมาแล้ว
"ครับ" นนท์กัดฟันตอบแล้วก้มหน้าทานอาหารของตัวเองต่อไป
"ไม่น่าเชื่อว่านายทำอาหารอร่อย ถ้าจะทำให้ฉันกินตอนเช้าก็ได้ แต่เปลี่ยนเป็นพวกขนมปังสลับให้ฉันบ้างก็พอ" เคียส์เปลี่ยนเรื่องพูดให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลง ปกติเวลาเคียส์สนทนากับใครเขาไม่เคยกังวลเลยว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรแต่นี่เขากลับเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อเปลี่ยนแปลงบรรยากาศตึงเครียดเมื่อสักครู่ให้เบาลงโดยที่ไม่ทันได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง
"ครับ"เฟียรับคำอดรู้สึกดีไม่ได้เลยว่าเขาทำอาหารถูกปากเจ้านาย
มื้ออาหารเสร็จเรียบร้อยโดยที่เฟียลงมือเก็บโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ
"นาย จะทำอะไร?"
"ล้างจาน ครับ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวให้แม่บ้านมาจัดการมันเสียเวลารีบไปเตรียมข้าวของไปเรียนได้แล้ว" เฟียก้มมองตามสายตาของเจ้านายที่มองผ้ากันเปื้อนบนตัวของเขา เขาจึงรีบถอดออกจากแล้วไปเตรียมตัวไปเรียนรอบเช้ากับเจ้านาย
"เสร็จแล้วครับ" เคียส์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบสองเมตรของเขาแล้วเดินนำคนทั้งสองออกไปก่อน
ก็แน่ละน้องนนท์หน้าหวานต้องมาด้วยพร้อมกันอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะนนท์เองก็มีเรียนเช่นเดียวกันแต่เขาต้องกลับคนละคันแถมต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดอีก นนท์หันมองบุคคลที่เขาหมายปองกับเลขาที่อยู่ในความสงสัยของเขาขึ้นรถไปเรียนพร้อมกัน
"หึ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่านานเป็นอะไรกับพี่เคียส์ของฉันกันแน่" นนท์คว่ำปากเล็กน้อยแล้วสตาร์ทรถออกไป
บรรยากาศภายในห้องโดยสาร ที่เคียส์เป็นคนขับแลดูจะ อึมครึมเพราะไม่มีใครพูดคุยกัน จนเฟียต้องเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ
"คุณ เคียส์จะมอบหมายงานอะไรให้ผมทำหรือครับ?"เคียส์เงียบไม่ตอบแต่กลับถามคำถามกลับแทน
"พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า"
"เออ ไม่มีครับ"เฟียตอบกลับงงๆ ว่าเขาจะถามทำไม
" พรุ่งนี้ฉันจะพาเข้าบริษัทไปเรียนรู้งานของนาย" เฟีย ลอบถอนหายใจออกที่พรุ่งนี้จะได้ทำงาน เป็นกิจจะลักษณะเสียที
"มาแล้วเหรอ ฉันรอนายอยู่พักหนึ่งละ"คินร้องทักเพื่อนซี้
" นายมาไวจัง" เฟียส่งยิ้มร่าเริงตามแบบฉบับของเขาก่อนทักกลับไป ส่วน เคียส์เลี่ยงเดินไปอีกทางไปยังกลุ่มของเขา เฟียหันมาอีกทางเจ้านายหมาดๆ ก็หายไปละ
"ไปเราไปเรียนกันเถอะ"เฟียยกมือพาดคอคินไปยังห้องเรียน เดิมมาตามทางยังไม่ทันจะถึงก็เจอเข้ากับกลุ่มที่คอยกระแนะกระแหนเขาเป็นประจำ
"ถามจริงๆ เถอะน้องคินทนคบกับพวกยากจนแบบนี้ได้ยังไง อ่อ หรือว่ามันเรียนดีก็เลยคบเพื่อขอให้มันช่วยเรื่องเรียน ถ้าแบบนี้พี่ก็เข้าใจได้อยู่นะ ฮ่าฮ่าฮ่า" หนึ่งในสิบคนที่เดินมาพร้อมกันเอ่ยขึ้น
" ครับเพื่อนผมเรียนเก่งขอบคุณนะครับที่พี่ชมเพื่อนผมแต่ถึงผมจะคบกับมันแบบไหนอันนี้มันก็เรื่องของผมพี่ไม่เกี่ยว"
" มันบอกว่ามึงอย่าเสือกวะฮ่าฮ่าฮ่า" เพื่อนกลุ่มเดียวกันตบบ่าพี่ที่พูดจาส่อเสียดเขาอยู่ก่อนหน้านี้ จนใบหน้าของเขาแดงจัดเพราะความโกรธ
" มึงว่าใคร!" รุ่นพี่เดินเข้าคว้าคอเสื้อหมายจะต่อยคินให้สาสมกับสิ่งที่พูดออกมา
"หยุด!" ยังไม่ทันที่จะชกก็ต้องหยุดชะงักไปเสียก่อนเพราะมีมือของ ใครบางคนโผล่เข้ามาจับแขนของเขาเอาไว้ คนคนนั้นก็คือเคียส์นั่นเอง
" มึงห้ามกูทำไม มึงไม่รู้เหรอว่ามันพูดอะไรกับกูไว้" เคียส์มองหน้าเด็นเพื่อสนิทอีกคนก่อนจะส่ายหัว
" มึงไปว่าเขาก่อน"
" เฮ้ยแต่ปกติมึงไม่เคยเข้าข้างคนอื่นนี่หว่า กูเป็นเพื่อนมึงนะ มึงต้องเข้าข้างกูสิ"เด็นหันไปพูดกับเพื่อนซี้อย่างเดือดดาล
" คนนั้นเลขากูส่วนคนนี้คือเพื่อนเลขากู"
"ฮะ เลขา? มึงมีเลขาแล้วไม่ใช่เหรอพี่ยุงน่ะ หรือว่ามึงไล่พี่ยุงออกแล้ว"
" กูไม่ได้ไล่แต่กูรับเพิ่มโอเคนะ" เคียส์ตบไหล่เพื่อนสนิทแล้วเดินออกไป
"ถ้าเป็นเลขาไอ้เคียส์ก็แล้วไป" เด็นหันหน้ามาพูดกับคินเมื่อพูดเสร็จก็เดินออกไป ปล่อยให้ คนที่ถูกหาเรื่องอยู่กันตามลำพังอย่างงงวย
" อะไรของมันวะ?" คิน พูดขึ้น ส่วนเฟียได้แต่หยักไหล่แล้วพากันเดินเข้าห้องเรียนไป
- ผู้เขียน
