กลับด้านรักลวงใจ

"ย่า! ครับ เฟีย กลับมาแล้ว" เสียงแว่วหวานของเด็กหนุ่มที่แสนคุ้นเคยกลับมาจากโรงเรียนที่เป็นกิจวัตรประจำวัน ทำให้สองมือเหี่ยวย่นละจากการทำอาหารเย็นเพื่อรอคนตรงหน้าที่ก้าวเข้ามากอดและหอมเป็นพัลวัน "อืม หลานย่าวันนี้เหนื่อยไหมลูก" สายตาฟากฟางมองชายหนุ่มที่บัดนี้เติบโตเป็นหนุ่มหล่อหน้าหวานติดลูกครึ่งนิดๆ ตามแบบฉบับพ่อของเขา ก็อดยิ้มและนึกถึงลูกชายที่จากไปแบบไม่มีทางย้อนกลับมาไม่ได้ หากเขายังอยู่พวกเราคงมีความสุขมากกว่านี้ "ไม่เลยครับ ย่า เฟียมีอะไรจะบอก" เฟียยิ้มจนปากจะฉีก ด้วยความตื่นเต้นดีใจที่วันนี้เขาทำสำเร็จหลังจากที่อดทนเหน็ดเหนื่อยมาเป็นระยะเวลานาน "เรื่อง อะไรละลูก" เสียงแหบแห้งของคนเป็นย่าถามหลานชายที่ดูท่าจะตื่นเต้นและมีความสุขอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นมากนัก "เฟีย ได้ทุนไปเรียนที่มหาลัยNครับย่า เราไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย และเฟียก็ได้งานทำที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัยแล้วด้วยครับ" เด็กหนุ่มที่เธอเลี้ยงมาแต่เล็กกระโดดโลดเต้นดีใจที่ได้เข้ามหาลัยชายล้วนที่มีชื่อเสียงติดอันดับของประเทศ โดยปกติมหาลัยแห่งนี้จะมีแต่ลูกคนมีเงินถึงจะเข้าไปได้ แต่เฟียสามารถสอบชิงทุนหรือโควตาหนึ่งเดียวเพื่อเข้ามหาลัยแห่งนี้ได้จึงทำให้เขาและย่ามีความสุขมาก หากหลานของเธอได้เข้าเรียนที่นี่ต่อไปอนาคตการทำงานก็จะราบรื่น แบบนี้ตัวเธอเองก็จะหมดห่วงหากสักวันไม่มีย่าอยู่แล้วหลานรักก็จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ "ฮ่า ฮ่า หลานของย่าเก่งจังเลย ย่าดีใจด้วยนะลูก" ย่าดาตบแขนที่โอบกอดเธอเบาๆ ด้วยความดีใจกับเฟีย เพราะเขาพยายามตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เล็กเพื่อให้ได้รับทุนทุกๆ ปี เมื่อว่างจากการเรียนก็ไปรับจ้างทำงานทุกอย่างให้มีค่าใช้จ่ายกินอยู่และค่าเรียนเบ็ดเตล็ดเล็กๆ น้อยๆ เธอพลางคิดไปว่าทำไมหลานของเธอต้องมาลำบากมากมายขนาดนี้แทนที่จะใช้ชีวิตวัยเรียนอย่างมีความสุขเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป 'เฮ้อ' "งั้นเดี๋ยวย่าทำกับข้าวเพิ่มสักสองสามอย่างฉลองให้กับหลานรักของย่าดาที่สอบติดมหาลัยชื่อดังนะลูก" ย่าดาลูบหัวหลานชายที่ย่อตัวลงมาโอบกอดเธอด้วยความเอ็นดู "ครับ" ณ.มหาลัยN เสียงฝีเท้าของเหล่านักเรียนชายที่มารายงานตัวกว่าพันคนส่วนใหญ่ก็แต่งตัวดูดีเสื้อผ้าราคาแพงแต่เฟียก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ที่มหาลัยแห่งนี้ตกแต่งและก่อสร้างได้สวยงามสมกับที่เป็นสถานที่ของคนชั้นสูง หากไม่มีเงินก็อย่าหวังได้เข้ามา ส่วนคนไม่มีเงินแบบเขาก็จะต้องเรียนดีมากและสอบแข่งขันเพื่อเป็นใบเบิกทางให้ได้มาอยู่ที่นี่เพื่ออนาคตในการทำงานต่อไป "เฮ้ นาย นายอะ" เฟียหันไปหาบุคคลที่เรียกและสะกิดเขาจากทางด้านหลังอย่างต่อเนื่อง "อืม นายมีอะไรเหรอ" เเฟียถามชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียว "เราชื่อคิน คณะบริหาร นายละ" คินยิ้มหวานทักทายเพื่อนอย่างเป็นมิตร "เรา เฟีย คณะบริหารเหมือนกัน" "ว้าว ดีเลย งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ" "อืมได้สิ" เฟียส่งยิ้มตอบให้เพื่อนคนแรกของเขา 'วันดีๆ ของฉันสินะ' "เฮ้อ กว่าจะเสร็จเหนื่อยฉิบ' คินเดินบ่นกระปอดกระแปดล้มตัวนั่งลงบนม้านั่งที่อยู่บริเวณหน้าคณะบริหาร "อะ นี่น้ำ" เฟียยื่นน้ำโค้กที่คินสั่งตอนที่เขาแยกตัวไปซื้อน้ำ "ขอบใจ" เสียงเปิดกระป๋องดื่มน้ำอย่างกระหายด้วยความรวดเร็ว "อ้า ชื่นใจ แล้วนี่เฟียจะไปไหนต่อ" "ฉันว่าจะกลับ ไปหาห้องเช่านะ หามาสองสามวันละยังไม่ได้เลย" "อ้าว! ทำไมละ?"คินแปลกใจห้องไม่น่าจะหายากเห็นมีเยอะแยะ "ก็ฉันอยากได้ห้องที่อยู่ใกล้มหาลัยและที่ทำงานนะสิ" "อืม ที่ทำงานนายอยู่ตรงไหน" คินถามเผื่อว่าจะได้ช่วยหาห้องที่ถูกใจให้เพื่อนได้ "อยู่แถวๆ ถนนM ตรงนี้นะ" เฟียควักโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ตกรุ่นไปนานแล้วแต่ยังพอใช้งานอินเทอร์เน็ตหรือโทรออกได้ ชี้จุดที่ทำงานอยู่ให้เพื่อนหมาดๆ ดู "อืม" คินจ้องมองโดยที่ไม่ตกใจหรือสนใจสักนิดว่าโทรศัพท์เพื่อนจะเก่าแค่ไหน "ตรงนี้มันใกล้คอนโดฉันเลยนะ" คินพึมพำและเงยหน้ามองเพื่อนนิดหนึ่ง "ฉันว่านายไปอยู่กับฉันดีกว่า" คินคิดดีแล้วเพราะเขารู้สึกถูกชะตากับเพื่อนคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะท่าทางซื่อๆ กับบุคลิกเป็นกันเองไม่เหมือนพวกมีเงินที่เขารู้จักนั่นแหละ คินเองก็พอดูออกว่าเพื่อนใหม่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรและดูท่าคงจะสอบเข้าได้ซึ่งหาได้ยากที่จะเห็นคนที่สอบเข้ามหาลัยNได้ถ้าคนคนนั้นไม่ฉลาดมากๆ จริงๆ "เห้ย ไม่เป็นไร..." เฟียตกใจที่เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันให้ไปอยู่ด้วย "เอาน่า ฉันจะได้มีเพื่อนไปเรียนทุกวัน และจะได้มีคนช่วยหารค่าไฟค่าน้ำ" ความจริงคินเองไม่อยากได้เงินของเฟียเลยสักนิด แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้ดูท่าเพื่อนเขาคงจะไม่ยอมแน่ๆ เฟียนั่งคิดอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจได้ถ้าให้ช่วยหารกันเข้าเองก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยอย่างน้อยก็สบายใจและประหยัดค่าใช้จ่ายอีกด้วย "อืม งั้นก็ได้ แต่ถ้านายรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจบอกฉันได้เลยนะ" คินพยักหน้ารับ และคว้าข้อมือเฟียเดินไปที่รถก่อนกลับคอนโดก็พาไปเอาเสื้อผ้าของที่ฝากไว้กับญาติของคนข้างบ้าน ที่คนข้างบ้านช่วยฝากให้เขามาอยู่ด้วยชั่วคราว "โห นี้คือที่อยู่นายเหรอ" เฟียไม่กล้าเดินตามเพราะไม่คิดว่าที่อยู่ของคินจะใหญ่โตหรูหราขนาดนี้ ในที่สุดเขาก็ต้องเดินตามเพื่อนใหม่เข้ามาหลังจากที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างหนัก 'ก็ใครจะกล้าอยู่ด้วยฟะ แค่หน้าทางเข้าก็หรูซะจนไม่กล้าเหยียบคนอย่างเขาแค่อพาร์ทเม้นท์ดีๆ สักที่ก็ถือว่าหรูมากแล้วแต่นี้มันยิ่งกว่าหรูอีก "เฮ้อ กว่าจะถึง" คินเหล่มองเฟียเคืองๆ ที่ทำให้เขาเหนื่อยกับการออกแรงดึงให้ไอ้คนรั้นไม่ยอมขึ้นมา "มานั่งดิ เดี๋ยวพาไปดูห้องตอนนี้ฉันเหนื่อยจะตายละ" คินหายใจหอบพลางพูดให้ไอ้เพื่อนซื่อบื่อมานั่งสักที 'มันจะยืนตะลึงอะไรนักหนาวะ' "เออ" เฟียล้มตัวนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ คินและมองรอบๆ อย่างสำรวจ ซ้ายทีขวาที 'ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงวะ' เฟียไม่คิดว่าเขาจะมีวาสนาได้มาอยู่ที่แบบนี้ ผ่านไปไม่นานเฟียก็เริ่มชินกับที่อยู่ใหม่ หน้าที่ของเฟียในทุกๆ วันก่อนไปมหาลัยคือการทำอาหารสำหรับสองมื้อและห่อไปที่มหาลัยเป็นมื้อกลางวันอีกชุด การใช้ชีวิตในมหาลัยไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิดเพราะที่นี่มีแต่ลูกคนมีเงินส่วนใหญ่ก็จะคบกันแค่เฉพาะคนมีเงินด้วยกันและหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยกับการดูถูกเหยียดหยาม แต่เฟียก็ค่อนข้างชินแล้วสำหรับเรื่องนี้ "ไม่รู้ทำไมมหาลัยต้องให้โควตาพวกคนจนด้วยฉันอุตส่าห์ เลือกเรียนที่นี่เพราะไม่อยากคบคนพวกนั้น แต่ละคนเนื้อตัวมอมแมมตัวก็เหม็น" เสียงพูดคุยกันของโต๊ะด้านหลังที่พูดส่อเสียดเป็นประจำเมื่อเข้าเรียนวิชาเลือกที่ทุกคณะทุกชั้นปีสามารถเลือกเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ "กูก็ว่างั้นแหละ แม่กูอุตส่าห์บริจาคให้ที่นี่ไปเยอะแยะยังต้องมาเจอพวกนี้อีก" หนึ่งในนั้นพูดสนับสนุนขึ้น "เงียบ!" เสียงหนึ่งในนั้นพูดตัดขึ้นมา เขาไม่รู้เลยว่าคนนั้นพูดขึ้นมาเพราะอะไร ช่วยเขาหรือว่ารำคาญเพื่อนที่พูดเสียดสีคนอื่นอยู่ แต่น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า "มาแล้วๆ กู นึกว่าจะไม่ทันซะละ" คินวิ่งมากระหืดกระหอบหย่อนก้นนั่งข้างๆ 'คงเพิ่งตื่นแต่ว่าปกติมันไม่เคยมาเข้าเรียนวิชานี้นี่หว่า' คินเห็นหน้าเพื่อนเหมือนมีคำถามเลยเดาว่ามันคงสงสัยว่าทำไมตั้งแต่เปิดมามันเพิ่งมาเรียนวิชานี้ "กูลงเรียนไว้นานละ แต่กูขี้เกียจเข้าเลยไม่ได้มา จนตอนนี้จะหมดสิทธิ์ละเลยรีบมา อะ ฮ่าฮ่าฮ่า" "เฮ้อ~" เฟียถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนซี้ปึกขนาดที่ว่าใช้คำพูดพ่อขุนรามได้อย่างไม่ขัดเคือง