“ที่แกติดต่อฉันไม่ได้คงเป็นช่วงที่โทรศัพท์ฉันพังแน่เลย ฉันก็โทร. หาใครไม่ได้เหมือนกัน เพราะเบอร์ส่วนใหญ่เก็บไว้ในเครื่อง จำเบอร์ใครไม่ได้สักคน และเมื่อเดือนก่อนก็ยุ่งวุ่นวายมากเพราะต้องเร่งเคลียร์งานเก่า กะว่าภายในวันสองวันนี่แหละจะโทร. ไปหาแกที่บริษัท ไม่นึกเลยว่าจะเจอตัวเสียก่อน”
“เดือนก่อนของแกที่บอกว่ายุ่งคงเป็นช่วงงานศพของแม่ฉันพอดี” คนพูดพูดน้ำเสียงเจือแววเศร้าทั้งที่เพิ่งออกอาการดีใจไปหยกๆ
“แม่แกเสียเหรอแพง” คนฟังมีสีหน้าเผือดซีดลง “โธ่...เสียใจด้วยนะแพง แต่แกน่าจะลองโทร. หาฉันอีกครั้งนะตอนนั้น ฉันจะได้มาอยู่เป็นเพื่อน”
“ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกเลยแก้ม แม่ฉันเสียกะทันหันจนตั้งตัวไม่ติด คิดอะไรไม่ออก สมองมันตื้อไปหมด” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาคู่สวยของคนพูดก็เริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา จนพสวัตที่นั่งมองอยู่ต้องพูดขัดจังหวะขึ้นมา
“ผมว่าคุณสองคนนั่งลงก่อนแล้วค่อยคุยกันต่อไม่ดีกว่าหรือ”
ค
