“คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า คนเรามักจะไม่รู้ตัวเองหรอกว่ากรน แต่เขาว่าคนกรนแสดงว่าหลับสนิทไงล่ ะก็หมายถึงคุณได้พักผ่อนเต็มที่ ผมสัญญาว่าจะไม่บอกใครหรอกว่าคุณกรน”
พสวัตพูดคล้ายปลอบ แต่คนฟังฟังแล้วราวกับอีกฝ่ายพูดตอกย้ำ จึงค้อนอีกครั้งแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“แล้วตอนนี้พี่เจนถึงไหนแล้ว...คะ”
“กำลังขับตามหลังมา บอกว่าให้เราแวะกินก๋วยเตี๋ยวรอ” ชายหนุ่มตอบพลางก็พารถเลี้ยวปราดเข้าจอดร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านเดิม ที่ผู้เป็นเพื่อนเคยพาแวะกินเมื่อตอนกลับจากต่างประเทศเมื่อครั้งก่อน ซึ่งเขายังติดใจไม่หายและเป็นคนบอกไปเองว่าจะรออยู่ที่นี่
“กินอะไรรองท้องไปก่อน ปล่อยให้ท้องร้องโครกครากมากไม่ดีหรอก เดี๋ยวโรคกระเพาะจะถามหา” คนพูดพูดเสียงเรียบทว่าดวงตาเต้นระริกแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ ทำเอาหญิงสาวนึกแช่งชักหักกระดูกคนพูดตอกย้ำขณะเดินตามหลัง
เมื่อเดินเข้าไปในร้านที่มีคนค่อนข้างหนาตา พสวัตเดินนำไปยังโต๊
