หลังจากขนสัมภาระที่ต้องนำกลับบ้านขึ้นรถยนต์คันใหญ่เรียบร้อย เจนภพก็หันไปบอกน้องสาว
“น้องแพง เดินทางกลับไปก่อนล่วงหน้าเลยนะ เดี๋ยวพี่เจนจะแวะซื้อของให้แม่แล้วจะตามไป”
พิมพกานต์รับฟังคำสั่งของพี่ชายด้วยท่าทีไม่ค่อยยินยอมพร้อมใจนัก แต่เพราะรับรู้ถึงความหวังดีและห่วงใยของอีกฝ่ายจึงจำต้องยอมรับคำ “จ้ะพี่เจน”
เมื่อบอกน้องสาวแล้ว เจนภพก็หันไปทางพสวัตแล้วกำชับอีกครั้ง ทั้งที่ภายในใจอยากจะบอกให้ผู้เป็นเพื่อนเป็นผู้ขับมากกว่า แต่ติดที่เจ้าตัวยังไม่ชำนาญเส้นทาง “ไอ้วัต กูให้มึงนั่งเป็นเพื่อนน้องกูนะโว้ย ห้ามหลับเป็นอันขาด”
“เออ มึงนี่พูดย้ำคิดย้ำทำเป็นคนแก่ไปได้นะไอ้เจน จะไปซื้อของอะไรรีบไปเถอะน่า” พสวัตเอ่ยปากไล่อย่างหัวเสียที่ผู้เป็นเพื่อนสั่งแล้วสั่งอีกอยู่นั่นแหละ
คนถูกหาว่าย้ำคิดย้ำทำค้อนเพื่อนตาแทบกลับ
“ก็มึงเสือกหลับมาตลอดทางให้กูว่าได้นี่หว่า ถ้าอย่างนั้นกูไปซื้อของก่อนแล้วจะรีบขับตามไ
