พายุรักไฟเสน่หา

บทที่ 2

คุณกสิณาเอ่ยบอกลูกสาวด้วยความเจ็บใจ นางและสามี รวมทั้งลูกน้องอีกหลายๆ คนนึกไม่ถึงว่ายาสุโนะจะวางแผนกำจัดคนในตระกูลคานาเมะได้อย่างแยบยล เพราะเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา ยาสุโนะได้จัดงานเลี้ยงอย่างใหญ่โต โดยเชิญพี่น้องยากูซ่าแก๊งต่างๆ ไปร่วมงานเลี้ยงในคฤหาสน์หลังใหญ่โตของเขา เหตุผลที่ยาสุโนะบอกกับแก๊งยากูซ่าอื่นๆ ว่าที่เขาจัดงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ก็เพราะต้องการให้พี่น้องยากูซ่าทุกๆ แก๊งมาร่วมดื่มกินเพื่อกระชับความสัมพันธ์กันหลังจากมีเรื่องบาดหมางใจกันมาช้านาน

นางและสามีคิดว่ายาสุโนะคงมีวัตถุประสงค์เช่นนั้นจริงจึงได้ไปร่วมงานเลี้ยงดังกล่าว ทว่าทุกคนนึกไม่ถึงเลยว่าที่ยาสุโนะจัดงานเลี้ยงให้ทุกคนดื่นกินกันอย่างอิ่มหน่ำสำราญนั้นเป็นเพราะว่าเขาต้องการหลอกล่อให้ลูกน้องในแก๊งคานาเมะออกจากคฤหาสน์หลังนี้ ในขณะที่ลูกน้องของสามีเธอกำลังดื่มกินอยู่ในคฤหาสน์ของเขา ยาสุโนะก็ตลบหลังด้วยการลอบเข้ามากำจัดคนในตระกูลคานาเมะให้หมดไปจากแผ่นดินอาทิตย์อุทัย

“เราไม่มีทางสู้ไอ้ยาสุโนะได้เลยหรือคะคุณแม่” รินรดากระซิบถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อีกทั้งยังแผ่วเบาแทบไม่พ้นลำคอ

“แม่ไม่รู้ลูก แม่ไม่รู้ว่าเราจะสู้ไอ้ยาสุโนะได้หรือเปล่า” คุณกสิณาส่ายหน้าช้าๆ ขณะเอ่ยตอบเสียงเศร้าๆ

“ยูริอยากอยู่กับคุณแม่และคุณพ่อค่ะ” รินรดาขอร้องมารดาอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ได้รับการปฎิเสธจากมารดาในทันที

“ฟังแม่นะยูริ”

คุณกสิณากุมใบหน้าที่นองด้วยหยาดน้ำตาของลูกสาวไว้ด้วยมือทั้งสอง ก่อนจะเปล่งวาจาบอกถึงความเป็นจริงที่รินรดาก็ล่วงรู้ดีว่า พวกยากูซ่าเหล่านี้มันโหดเหี้ยมมากสักเพียงใด

“ไอ้ยาสุโนะมันจะไม่ฆ่าลูกในทันที แต่จะทรมานลูกให้ถึงที่สุด ก่อนจะฆ่าลูกทีหลัง ซึ่งแม่จะไม่ยอมให้มันทำเช่นนั้นได้ ยูริต้องหนีไป ไปหาคุณอาสันชัยตามที่อยู่ ที่แม่เขียนไว้ให้ พยายามอย่าเผยตัวว่ายูริเป็นลูกสาวของยากูซ่า เป็นลูกสาวของฮิคาระ คานาเมะ ไม่เช่นนั้นแล้วไอ้ยาสุโนะมันจะตามเจอได้”

ขณะกระซิบสั่งลูกสาว คุณกสิณาก็ไม่ลืมยัดกระดาษแผ่นบาง ซึ่งเป็นที่อยู่ เป็นสถานที่ลี้ภัยจากมัจจุราชร้ายอย่างยาสุโนะให้รินรดารับไปกำไว้ และเมื่อเสียงปืนนัดแรกดังมากระทบโสตประสาท รินรดาถึงกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว ล่วงรู้ว่าลูกน้องของบิดากำลังถูกเก็บทีละคนแล้ว

พอเสียงปืนดังรัวเร็วขึ้นอีกหลายนัดต่อหลายนัด โดยไม่รู้ว่าหลุดออกมาจากปลายกระบอกปืนของฝ่ายใดบ้าง ทำให้คุณกสิณาไม่อาจรอช้าได้อีกต่อไป นางสวมกอดร่างบอบบางของลูกสาวไว้ กดจมูกลงไปบนพวงแก้มเนียนใส ซึ่งนางรู้ว่านับแต่นาทีนี้ไปนางคงไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนี้กับลูกสาวที่รักอีก

“ยูริ พ่อกับแม่รักลูกที่สุด ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกให้ปลอดภัย” เอ่ยจบแล้ว คุณกสิณาก็พยักพเยิดให้แม่นมยูคิดึงตัวของรินรดาออกจากอาณาบริเวณของคฤหาสน์ ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้ลูกน้องของยาสุโนะเริ่มกวาดต้อนเก็บลูกน้องของสามีนางทีละคนสองคนให้ร่วงผล็อยไม่ต่างจากใบไม้ที่ร่วงหล่นมาจากลำต้นอันสูงใหญ่

“คุณแม่! ยูริไม่อยากไป!”

รินรดาตะโกนเรียกมารดาที่กำลังวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่อไปช่วยบิดาของเธอที่อาจจะถูกยาสุโนะจับตัวไว้ได้แล้ว หญิงสาวรู้ว่าคุณแม่ของเธอรักและซื่อสัตย์ต่อบิดาผู้เป็นคู่ชีวิตมาก แม้รู้ว่าการเดินกลับเข้าไปในบ้านไม่ต่างจากการเดินเข้าสู่แดนประหาร กระนั้นท่านก็ยอม เพียงเพื่อให้ได้อยู่กับคนที่ท่านรัก ตราบลมหายใจสุดท้ายก็เป็นพอแล้ว

“คุณหนูไปเถอะค่ะ ก่อนที่ไอ้ยาสุโนะจะไหวตัว รู้ว่าคุณหนูไม่ได้อยู่ในบ้าน” แม่นมยูคิพยายามดึงร่างบางระหงของคุณหนูคนสวยให้เดินออกจากทางหลังบ้านตรงไปยังป่าทึบ ซึ่งอยู่ติดกับอาณาบริเวณของคฤหาสน์คานาเมะ

“ยูริรักคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

รินรดาพึมพำทั้งน้ำตาคลอเบ้า ขณะมองตามร่างเล็กของมารดาที่วิ่งกลับเข้าไปในบ้าน และเมื่อออกมาพ้นชายคาบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่แบเบาะ หญิงสาวก็ต้องปะทะกับลมหนาวที่พัดกรูมาพร้อมๆ กับละอองหิมะที่หล่นพร่างพรายมาบนศีรษะสร้างความหนาวเหน็บเข้ากระดูกดำ

“คุณหนูทางนี้ค่ะ”

แม่นมยูคิกระซิบบอกในความมืด ขณะดึงมือให้รินรดาเดินตามนางไปในป่าทึบ นางได้รับมอบหน้าที่จากนายใหญ่นั่นก็คือฮิคาระ ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งคานาเมะ ให้พาคุณหนูของตระกูลหลบหนีไปให้พ้นจากมัจจุราชที่กำลังตามล่าอยู่ในขณะนี้ และนางได้สาบานต่อนายใหญ่แล้วว่าจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด

“แม่นมยูคิ...ยูริไม่อยากหนีไปคนเดียว ยูริอยากตายพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่” ร่างบางระหงของคุณหนูตระกูลคานาเมะพยายามขืนตัวไว้ ไม่ก้าวเดินตามแรงฉุดของแม่นมยูคิ แม้รู้ดีว่ายาสุโนะมันคงไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ มันจะต้องสร้างตราบาปให้กับเธอไปชั่วชีวิต กระนั้นเธอก็ไม่อยากเอาตัวรอดแต่เพียงลำพังผู้เดียวเช่นที่กำลังกระทำอยู่ในเวลานี้

“คูณหนู...ยูคิปล่อยให้คุณหนูทำแบบนั้นไม่ได้ ยูคิยอมตาย นายใหญ่และนายหญิงก็ยอมตาย แต่พวกเราจะไม่ยอมให้คุณหนูถูกไอ้ยาสุโนะจับตัวได้อย่างแน่นอน เร็วเข้าเถอะค่ะ ยูคิจะพาคุณหนูไปที่สนามบินให้ได้”

ขณะกระซิบบอก แม่นมยูคิก็ไม่ลืมดึงมือเล็กให้ร่างบางระหงเดินตามนางเข้าไปในป่าเรื่อยๆ อีกทั้งยังพยายามไม่ให้รินรดาหันไปมองเหตุการณ์ที่อยู่ด้านหลัง ทว่าสิ่งที่นางต้องการกลับไม่เป็นไปตามที่คิด เมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด หลังจากเสียงปืนที่ถูกรัวยิงในก่อนหน้านี้ได้เงียบหายไปแล้ว

แม้พากันเดินเข้าไปในป่าแล้ว แต่ตำแหน่งที่รินรดากับแม่ยูคิยืนอยู่ยังสามารถมองเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นได้ และสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของรินรดาคือภาพที่บิดาของเธอกำลังเอามือกุมที่หน้าท้อง เมื่อกระสุนนัดนั้นเจาะเข้าตรงหน้าท้องของท่าน ใบหน้าของบิดาเธอแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่กระนั้นท่านก็ไม่ยอมคายความลับออกมา ทั้งๆ ที่กำลังถูกยาสุโนะทรมานอีกครั้งด้วยการถีบเต็มแรงจนนอนหงายไปกับพื้นหญ้า แล้วยกเท้าเหยียบบดขยี้ไปบนบาดแผลที่มันได้ยิงใส่เมื่อสักครู่

“คุณพ่อ!”

รินรดาตะโกนเรียกบิดาเสียงดังลั่น ทว่าน้ำเสียงของเธอไม่สามารถหลุดลอดออกมาได้ เมื่อแม่นมยูคิไวปานกัน นางรีบยกมือปิดปากคุณหนูของนางไว้ ไม่ให้น้ำเสียงที่ตะโกนร่ำไห้ต้องหลุดออกมาให้ยาสุโนะได้ยิน พร้อมกันนั้นก็กอดร่างบางระหงไว้แน่น ไม่ให้รินรดาวิ่งกลับเข้าไปในอาณาบริเวณของคฤหาสน์ ซึ่งตอนนี้นายใหญ่ฮิคาระ คุณกสิณากำลังถูกยาสุโนะและลูกน้องเกือบๆ ยี่สิบคนยืนล้อมรอบอยู่ แต่กระนั้นรินรดาและแม่นมยูคิก็ยังพอมองเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นตรงบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน