“เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะครับคุณเมธวี ถ้ามีโอกาสประจวบเหมาะ ผมคงได้เลี้ยงข้าวคุณเมธวีสักมื้อ”
ปากเอ่ยบอกไปเช่นนั้น ทว่าในใจกลับไม่คิดทำตามที่พูดออกไป และเมื่อเห็นว่าเมธวีอิดออดไม่ยอมขึ้นรถสักที พ่อเลี้ยงหนุ่มก็ทำการไล่ส่งอีกครั้งด้วยการเปิดประตูให้หญิงสาวได้ก้าวเข้าไปนั่งภายในรถ พอร่างโปร่งบางของเมธวีเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้วก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว กันไม่ให้เจ้าของรถชวนเขาคุยเป็นการยืดเยื้อไปมากกว่านี้
“เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ”
พ่อเลี้ยงคิวากรกล่าวส่งท้ายพร้อมกับโบกมือลา จากนั้นก็เดินออกจากบริเวณดังกล่าว ก่อนที่เมธวีจะทันได้เคลื่อนรถออกด้วยซ้ำไป
“เฮ้อ...กว่าจะไล่ให้ไปได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน”
พ่อเลี้ยงหนุ่มบ่นอุบ พอไล่เมธวีกลับไปได้แล้วก็ก้าวเท้ายาวๆ กลับไปยังห้องอาหารที่ตนเองทิ้งให้รินรดานั่งอยู่คนเดียว แต่พอเข้ามาในห้องอาหารอีกครั้งก็ไม่เห็นร่างบางระหงของรินรดานั่งอยู่ปร
