"....." โจโฉนั่งมองมิวเรย์ที่กำลังเลื่อนโต๊ะอาหารมาวางต่อหน้าเขานิ่งๆ ตั้งแต่เธอมาเขายังไม่ปริปากพูดอะไรด้วยสักคำ
"กินข้าวแล้วจะได้กินยา"
"เธอเป็นเพื่อนฉันจริงๆเหรอ?" เขาถามออกไป แววตาที่มองคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความหมางเมิน ราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ
"อืม กูว่ามึงกินข้าวเถอะ"
"เรา2คนสนิทกันถึงขั้นแทนตัวเองว่ากูมึงเลยเหรอ?"
"ใช่ ปกติก็เรียกแบบนั้นประจำ"
"งั้นต่อไปไม่ต้องเรียกเพราะไม่สนิทกันแล้ว" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบพร้อมหยิบช้อนมาตักข้าวกิน
"....." มิวเรย์ยืนมองโจโฉ ใครจะรู้ไหมว่าประโยคนั้นของมันทำตัวเธอชาวาบ เหมือนมันเอามีดแหลมๆกรีดและปักลงก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอที่กำลังเต้นอยู่
เธอดีใจนะที่โจโฉฟื้นขึ้นมาหลังจากหลับไปนานหลายวัน แต่เธอจะดีใจกว่านี้ถ้าหากเขาเป็นโจโฉคนเดิม...
"ขอหมอตรวจร่างกายหน่อยนะครับ" หลังจากกินข้าวเสร็จ ผ่านไปเกือบสามสิบนาทีก็มีหมอประจำตัวของโจโฉเดินเข้
