FRIEND ZONE 03 ยานรก
1102 คำ
ปังๆๆๆ!!
เสียงทุบประตูคอนโดดังสนั่นเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยม คนตัวเล็กที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราสะดุ้งตื่นกลางคัน เธอใช้มือขยี้ตาตัวเองอย่างงัวเงียก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง
เธอมองผ่านตาแมวเล็กๆว่าใครมาทุบประตูเสียงดังดึกดื่น พอรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใครก็ยืนถอนลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเอือมระอา
แกร๊ก~
"รหัสห้องมึงก็รู้จะเคาะทำไมเสียง...อื้อ!!" คนตัวเล็กเปิดประตูออกพูดกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงรำคาญไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคโจโฉก็เข้าจู่โจมเธอโดยการจูบทันที ก่อนเขาจะใช้เท้าปิดประตูลง
มิวเรย์ถูกดันจนแผ่นหลังติดกำแพงเย็นเธอพยายามใช้เรี่ยวแรงที่มีดันตัวโจโฉออกห่าง กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวอีกฝ่ายทำให้เธอรู้ว่าเขาดื่มกลับมาซึ่งก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว
"ปะ...เป็นบ้าอะไรเนี่ย!!" พอถูกปล่อยเป็นอิสระก็รีบเอ่ยปากถามทันที
"มึงนั่นแหละเป็นบ้าอะไร!"
"กูทำอะไรให้มึงไม่พอใจอีกโจโฉ?"
"มึงไปกับไอ้เหี้ยแทนทำไม!" ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงก่ำด้วยอารมณ์โกรธปนฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มมา
"กูจะไปกับใครก็ได้มันไม่เกี่ยวกับมึงเลยโจโฉ"
"เหอะ! ไม่เกี่ยว...ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ?" โจโฉส่งเสียงในลำคอพลางยกยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อได้ฟังประโยคนั้นของเพื่อนสาว "กูเป็นเพื่อนมึงทำไมจะเกี่ยวไม่ได้!"
"มึงก็แค่เพื่อนไม่ใช่ผัวกู เพราะฉะนั้นกูจะไปไหนกับใครก็ได้ มึงเมามากแล้วนะโจโฉไปนอนเถอะ..."
"กูไม่ได้เมา!!" โจโฉแผดเสียงออกมาจนมิวเรย์ต้องถอดสีหน้าหวาดกลัวเพราะเธอเองไม่เคยเห็นโจโฉในมุมนี้มาก่อน
"กูง่วงแล้วไปนอนก่อนนะ"
หมับบ!
"ใครให้มึงไปนอน?" โจโฉตะปบเข้าต้นแขนเรียวพร้อมดึงกลับมาหาเขาตัวเองอีกครั้ง
"ปล่อยนะโจโฉถ้าเมาแล้วก็ควรไปนอนไม่ใช่มาชวนกูทะเลาะ"
"ใครบอกกูชวนมึงทะเลาะกูจะเอามึงต่างหาก"
"เอากับอีพวกนั้นยังไม่พอใจสำหรับมึงอีกเหรอ?" เธอแค่นหัวเราะออกมา เธอไม่เข้าใจว่ามันเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆถึงมาชวนเธอทะเลาะมาพาลใส่เธอ ก็แค่เรื่องที่เธอไปกับพี่แทนทำไมต้องทำตัวเหมือนหึงหวงเธอด้วย
"กูไม่ได้เอากับใครมาทั้งนั้น!"
"น้ำหน้าอย่างมึงเหรอจะปล่อยให้เหยื่อหนีไปเหอะ!"
"เหยื่อที่ว่ามึงกำลังรวมถึงตัวมึงเองด้วยนะรู้ไหม?" โจโฉยกยิ้มร้ายกาจใช้มือเชยคางมนของเธอขึ้น
"อย่าเอากูไปรวมกับพวกนั้นเพราะกูไม่ใช่เหยื่อมึงตั้งแต่แรก" เธอปัดมือของโจโฉพร้อมกับดันตัวเพื่อนรักออกห่าง ก่อนจะเดินสับเท้าเข้าไปในห้องนอนแต่ไม่วายจะโดนมันเข้ามาก่อกวน
"งั้นเหรอแล้วไม่อยากลองเป็นเหยื่อให้กูบ้างรึไง?"
"คืนนี้ถ้าจะกลับมานอนที่นี่มึงก็นอนข้างนอก" เธอหันกลับมาพูดโดยไม่ตอบคำถามของมัน
"ใครบอกคืนนี้กูจะนอน?" มันเดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมโน้มใบหน้าลงมายังซอกคอของเธอ ลมหายใจอุ่นๆบวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากตัวอีกฝ่ายทำใจเธอสั่นไหวขึ้นมาก่อนมันจะเอ่ยประโยคหลังขึ้นมา "กูจะนอน 'เอา' มึงต่างหาก"
"อยากมากก็ช่วยตัวเองไปล่ะกัน" เธอผลักโจโฉออกก่อนจะทิ้งตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาและหันหลังให้มัน
"หึ..." โจโฉยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจดื้อๆแบบนี้สิเขาชอบ เขาเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบบางอย่างออกมาก่อนจะช้อนสายตามองแผ่นหลังของเพื่อนสาว
พรึ่บบบ! แกร๊ก!
"อ๊ะ!! จะ...โจโฉ!ทำบ้าอะไร!!" เธอตกใจสุดขีดกับการกระทำแสนอุกอาจของโจโฉ มันใช้กุญแจมือเหล็กล็อคข้อมือของเธอไว้พร้อมขึ้นมาคร่อมตัวเธอ
เขามองมิวเรย์ที่พยายามดิ้นให้หลุดจากกุญแจมือดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างดุดัน เขาใช้มือบีบแก้มนุ่มๆของมิวเรย์เข้าหากันพร้อมหยิบแคปซูลยาชนิดหนึ่งยัดเข้าไปในปากมิวเรย์
"อึกอื้อ!!!" เธอพยายามจะดันแคปซูลยาที่โจโฉให้กินออกแต่ไม่เป็นผล เพราะมันก้มลงจูบเธอใช้เรียวลิ้นดันแคปซูลเข้ามาลึกจนเธอเผลอเผลอกลืนลงไป
"มาดูกันสิว่านอกจากเป็นเพื่อนแล้วยังเป็นเหยื่อของกูได้ไหม"
"มะ..มึงเอายาอะไรให้กูกิน!"
"คนทั่วไปอาจจะเรียกว่ายานรกแต่สำหรับกูมันคือยาสวรรค์...รับรองเลยว่าคืนนี้เรา2คนได้ขึ้นสวรรค์กันยาวแน่"
โจโฉใช้มือลูบเบาๆที่ศรีษะทุยของคนตัวเล็กพร้อมก้มมองเนินอกขาวเนียนโผล่เสื้อกล้ามสีขาวตัวบางจนเห็นจุกนมนูนออกมา เขามองตรงนั้นพลางแลบลิ้นเลียมุมปากและกัดเข้าเบาๆ เหมือนพวกหื่นกระหายอดยากมาหลายวัน
"มึงมันเป็นเสือที่กินแล้วไม่รู้จักพอ"
"ก็เหยื่อมันน่ากินจะให้กูอิ่มแล้วพอได้ยังไง?"
"เหอะ! ถ้ายากมากขนาดนั้นทำไมมึงไม่ไปกินเหยื่อของมึงล่ะ"
"ไม่...เพราะมึงกินอร่อยกว่า" นิ้วเรียวลากเบาๆที่เรียวแขนเล็กไล่มายังลำคอระหงเมื่อเริ่มเห็นว่ากรอบหน้ามิวเรย์เปียกไปด้วยเหงื่อและเธอก็หายใจเร็วขึ้นกว่าปกติ
มิวเรย์รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีที่โดนโจโฉกลั่นแกล้งแบบนั้น พลางลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก นัยส์ตาสีเข้มมองอาการของอีกฝ่ายด้วยความพึงพอใจแต่ก็ยังไม่หยุดกลั่นแกล้ง
เขาลากเป็นวงกลมรอบๆทรวงอกกลมกลึงเพื่อทำให้มิวเรย์รู้สึกทรมานแล้วเอ่ยปากขอออกมา เขาลากต่ำลงผ่านหน้าท้องแบนราบลงมาเกือบถึงเนินสามเหลี่ยมและก็หยุดลงที่ขอบกางเกงขาสั้นเป็นการดับฝันของเธอ
"พูดมาสิว่ามึงยอมเป็นเหยื่อของกู" เสียงทุ้มเอ่ยข้างใบหูขาวสะอาด แม้มิวเรย์จะพยายามไม่แสดงอาการใดๆออกมาแต่เขารับรู้ได้ว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้ว
- ผู้เขียน
