วันเวลาผ่านไปด้วยความเร็วจนครบหนึ่งเดือน นารีแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาที่เข้ารูปเหมาะสมกับสัดส่วนดูแล้วสวยงามทุกกระเบียดนิ้ว กระเป๋าใบเล็กถูกคล้องไว้ที่ไหล่ขวาเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย นารีเดินออกมาจากห้องด้วยกลิ่นน้ำหอมและโลชั่นทาผิวของเด็ก
“นารีลูกมาทานข้าวเช้าก่อนค่ะ เดี๋ยววันนี้พี่พยัคฆ์เค้าจะไปส่งหนูที่มหาวิทยาลัยเอง” นารีที่นั่งลงตรงข้ามกับพยัคฆ์ไม่ได้มีการพูดคุยหรือมองหน้ากันตามที่ควรจะเป็น ข้าวต้มหอมๆถูกวางลงตรงหน้าเด็กสาวเธอทานมันจนหมดถ้วยพลางหยิบผ้าขึ้นมาซับปากอย่างเรียบร้อย
มหาลัย
รถสปอร์ตคันหรูเงาวับจอดดับเครื่องหน้าคณะของนารี “ขอบคุณพี่พยัคฆ์ที่มาส่งนารีนะคะ” นารียกมือไหว้ขอบคุณโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง มือเล็กที่กำลังเอื้อมเปิดประตูกับต้องชะงัก เมื่อพยัคฆ์คว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้สะก่อน
“ฉันจะพยายามเปิดใจ จะพยายามลดความอคติลดทิฐิที่มีต่อเธอให้น้อยลง” ใบหน้านวลสวยที่ก้มต่ำในตอนนี
