ทั้งสองมาถึงบ้านประดิษฐ์พิชัยสงครามในช่วงเช้าเดินตรงไปหาคุณปู่คุณย่าที่ศาลาริมน้ำ พยัคฆ์ที่มีใบหน้าเรียบเฉยแตกต่างจากข้าวใหม่ปลามันปกติทั่วไป ที่ต้องยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อเข้าหอใหม่ๆ
“มาแล้วหรอลูก? ยินดีต้อนรับสู่ประดิษฐ์พิชัยสงครามอย่างเต็มตัวนะลูกหนูนารี” คุณย่าพุ่มเอ่ยอย่างยินดีโดยมีคุณปู่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆเหมือนเช่นทุกครั้ง คุณปู่ยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดใหญ่ส่งให้คุณย่าพุ่มที่สั่งทำขึ้นมาพิเศษตั้งใจจะมอบให้แก่หลานสะใภ้คนโปรด
“อะไรหรอคะคุณย่า?” คุณย่าพุ่มรับกล่องกำมะหยี่สีแดงจากคุณปู่ส่งยื่นให้นารีด้วยรอยยิ้ม นารียื่นมือไปรับแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย คุณปู่คุณย่าได้แต่นั่งยิ้มจิบน้ำชาอย่างสบายใจไม่ได้ตอบตำถามแต่อย่างใด
“สวยจังเลยค่ะ” มือเล็กส่งลูบคลำสร้อยข้อมือเพชรไซส์กำลังน่ารักที่อยู่ในกล่องกำมะหยี่สีแดง เพชรที่ถูกเจียระไนเล่นไฟโดนแสงอย่างน่ามอง รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาจากใบหน้าหวานในยามนี้ม
