ตอนที่8 คำดูถูก
978 คำ
หลงนารี
ตอนที่8 คำดูถูก
____________________
“นายจะนอนที่นี่ไหมครับ พวกผมจะได้จัดการให้”
“ไม่ต้อง” พยัคฆ์ไม่ชอบค้างที่อื่นถ้าไม่จำเป็น เค้าจะกลับไปนอนบ้านทุกครั้งไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนก็ตาม เพราะกลัวคุณย่าพุ่มและคุณหญิงรัศมีเป็นห่วง กระทิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจพร้อมถอยตัวออกห่างอย่างรู้งาน เพราะอารมณ์ของเจ้านายในตอนนี้ไม่ควรจะเซ้าซี้หรือหยอกเย้าแหย่เล่นด้วย ขืนเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจจะโดนเล่นงานด้วยฝ่าเท้าหนักๆก็เป็นได้
บ้านประดิษฐ์พิชัยสงคราม
นารีเดินเล่นอยู่ที่ศาลาริมน้ำบรรยากาศรอบๆตัวร่มรื่นมองไปทางไหนก็สดชื่นไปหมด ตากลมสวยเหม่อมองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสีนวลอย่างสุขใจ “สวยจัง! นารีอยากเกิดเป็นพระจันทร์จะได้ไม่ต้องมีความทุกข์ ไม่ต้องรับรู้ถึงความเหงา เป็นดวงจันทร์แสงจันทร์สีสวยให้ผู้คนได้ชื่นชมในทุกค่ำคืนก็คงดี”
“อย่างเธอเกิดไปเป็นพระจันทร์ไม่เหมาะหรอก ต้องเป็นดาวไถถึงจะเหมาะสม” พยัคฆ์ที่กำลังจะเดินเข้าบ้านดวงตาขมขลับมองฝ่าความมืดอย่างเพ่งพินิจเมื่อมองเห็นเงาเลือนรางที่ศาลาริมน้ำ เค้าจึงก้าวเดินตรงไปด้วยความเงียบ เงียบสะจนนารีไม่รู้ว่ามีสายตาอำมหิตจ้องมองอยู่ด้านหลัง จนมีเสียงกราดกร้าวแซะเสียดสีดังขึ้นผ่านสายลมผ่าแสงจันทร์ทำให้นารีสะดุ้งโหยงจนสุดตัว มือเรียวเล็กที่จับระแนงไม้ยืนชมแสงจันทร์ต้องปล่อยหลุดอย่างตกใจ ใบหน้าสวยหันกลับพร้อมเบี่ยงตัวที่จะเดินเลยไปแต่ทว่า
อ๊ะ!!
“พี่พยัคฆ์นารีเจ็บปล่อยนารีนะคะ” แขนเรียวเล็กที่อยู่ใต้ชุดนอนผ้าลื่นสีชมพูหวาน ถูกบีบอย่างแรงจนเธอร้องครวญด้วยความเจ็บ ยิ่งเธอออกแรงดิ้นออกแรงดึงมากเท่าไรความเจ็บก็เพิ่มอย่างไม่ปรานีขึ้นเท่าตัว พยัคฆ์ส่งแรงบีบอย่างไม่ออมแรง จนคนถูกกระทำแทบกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บไม่ไหว แรงบีบมหาศาลจากคนตัวโตทำให้แขนเรียวเล็กกระดูกแทบหักแหลกละเอียด ผิวขาวด้านนอกที่สัมผัสกับมือสากแดงเป็นจ้ำอย่างน่ากลัว
“ฮึก! พี่พยัคฆ์นารีเจ็บนารีปวดแขนปล่อยนารีได้ไหมคะ” เมื่อดิ้นไม่หลุดสิ่งที่ทำได้คือการอ้อนวอนร้องขอเพื่อให้คนตรงเห็นใจและคลายการบีบรัดลงบ้าง
“หึ! น้ำตาที่มันไหลออกมาเธอเจ็บจริงๆหรือว่าแค่ละครฉากนึงที่เสแสร้งกันแน่นารี”
“พี่พยัคฆ์ไม่มีสิทธิ์ ฮึก มาทำร้ายร่างกายนารีแบบนี้นะคะ นารีจะฟ้องคุณย่าพุ่มจะฟ้องคุณปู่ ฮึก จะฟ้อ…"
ปากบางอวบอิ่มขยับเอ่ยอย่างขึงขัง จนคนฟังหูตาลายไปหมดเพราะความสวยของปากอิ่มสีสด ใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาในยามนี้น่ากลั่นแกล้งเป็นที่สุดจนพยัคฆ์อดใจส่งปากหยักไปกดจูบอย่างห้ามใจไม่ไหว
อุ๊บ!!
ปากร้ายประกบจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นเล็กถูกเกี่ยวตวัดพันด้วยลิ้นชื้นใหญ่ที่มีแรงปรารถนาเป็นตัวขับเคลื่อน กลิ่นเบียร์อ่อนๆปลุกกล่อมให้นารีแทบมัวเมาไปกับรสจูบที่พยัคฆ์มอบให้ ปลายลิ้นร้อนไล่เลียดูดจูบจนมาถึงลำคอขาวอย่างไร้ตำหนิ และไม่วายที่พยัคฆ์จะฝากรอยรักขบเม้มจนเกิดเป็นสีแดงสวยประดับลำคอบางโดยเด็กสาวไม่ได้ร้องขอ บรรยากาศรอบกายเสียงธรรมชาติในยามค่ำคืนช่างเป็นใจยิ่งนัก ความหวานในโพรงปากอุ่นเล็กไม่สามารถทำให้พยัคฆ์หักห้ามใจได้เลย กลิ่นสาบสาวที่ผลิตขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติทำให้พยัคฆ์ลุ่มหลงอย่างลืมตัว
อื้ม!!
เสียงครางจากลำคอหนาถูกส่งผ่านเล็ดลอดออกมาจากช่องปากเพียงนิด จังหวะจูบที่ดูดดื่มของคนที่มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างพยัคฆ์ ทำให้นารีเผลอไผลอ่อนระทวยอย่างห้ามใจไม่อยู่ แขนเรียวเล็กที่หลุดจากการบีบรัด ส่งคล้องคอหนาลูบไล้ไปมาอย่างลุ่มหลงลืมตัว จนคอแกร่งที่มีขนอ่อนตั้งชูชันในยามที่ถูกสัมผัส มือสากเลื่อนกอดรัดเอวคอดกิ่วลูบไล้แผ่นหลังบางพลางกดจูบปากเล็กอีกครั้งอย่างร้อนแรง จนนารีแทบขาดอากาศหายใจ
พยัคฆ์หยุดจูบอย่างหงุดหงิดนึกโกรธที่ไม่ยอมหักห้ามใจตัวเอง ปล่อยให้ใจเป็นเจ้านายสมองอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตช้อนมองคนตรงหน้าอย่างหยาดเยิ้มจนพยัคฆ์แทบจะอดใจไม่ไหวอีกครั้ง ชุดนอนเนื้อบางที่สวมใส่มองพาดผ่านแสงจันทร์ในยามนี้มันทะลุปรุโปร่งเห็นส่วนเว้าสวนโค้งส่วนนูนจนทำให้พยัคฆ์แทบคลั่งอีกครั้ง
“หึ! คงถูกใจเธอมากสินะ ถึงไม่มีท่าทีปฏิเสธหรือเหนียมอายเหมือนผู้ดีแบบผู้หญิงที่มีสกุลรุนชาติเค้ามีกัน” ใบหน้าที่เลิ่กลั่กของชายหนุ่มถูกกลบเกลื่อนด้วยคำพูดร้ายๆเพื่อไม่อยากให้คนตรงหน้าได้รับรู้ว่าตอนนี้เค้ามีความต้องการปรารถนาในตัวเธอมากแค่ไหน จนคนที่ได้ฟังใจหล่นหายยืนตัวชาน้ำตาซึมไหลรื้นอย่างน่าเวทนา
“ถ้าเลือกเกิดได้ ฮึก นารีก็อย่างเกิดมาเป็นผู้หญิงที่มีสกุลรุนชาติ เกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนพี่พยัคฆ์ ไม่ต้องดินรนไม่ต้องเดียวดาย ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อ ไม่ต้องเกิดมาคอยให้คนถากถางดูถูกเหมือนเมื่อครู่ แต่ในเมื่อนารีเลือกเกิดไม่ได้ แต่นารีเลือกเป็นคนดีได้ โดยไม่ใช้วาจาร้ายๆเหยียดหยามดูถูกคนอื่นเหมือนที่พี่พยัคฆ์กำลังทำอยู่ตอนนี้”
"นารี"พยัคฆ์ตวาดขึ้น
- ผู้เขียน
