ตอนที่4 พยัคฆ์โมโห
720 คำ
“คิดถึงผมแต่เช้าเลยหรอครับคุณปู่” พยัคฆ์เดินมาที่ศาลาริมน้ำแบบนี้ประจำในช่วงสาย เค้าแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นกางเกงเหนือเข่าสีเรียบแค่นี้ก็ทำให้เค้าดูดีไปทุกองศา
“พยัคฆ์จำหนูนารีได้ไหมลูก เด็กน้อยที่แม่เคยอุปการะเมื่อหลายปีก่อน” คุณหญิงรัศมีที่เดินไปหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม พลางเบี่ยงตัวให้พยัคฆ์ได้มองเห็นเด็กสาวในศาลาที่นั่งข้างคุณย่าพุ่ม พยัคฆ์ยืนนิ่งงันแสดงสีหน้าเรียบนิ่งทั้งที่ภายในใจมันเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง
“จำไม่ได้ครับ ไม่มีอะไรน่าจำแล้วแล้วก็ไม่อยากจำ” พยัคฆ์นั่งลงตรงข้ามเอ่ยปากตอบคำถามอย่างไรเยื่อใย จนคนฟังได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคู่คม แต่ภายในใจใครจะรู้ว่าพยัคฆ์กลับจดจำเธอได้จนขึ้นใจ ด้วยรูปร่างอ้อนแอ้นที่น่าจับต้องไปทุกสัดส่วนโดยเฉพาะความหวานจากปากอิ่ม พยัคฆ์ไม่มีทางลืมได้แน่นอน
“สวัสดีค่ะพี่พยัคฆ์” นารียกมือไหว้โดยไม่กล้าสบตา พี่พยัคฆ์ที่แสนใจดีแสนอบอุ่นของนารีใช่คนนี้จริงๆหรอ เด็กสาวขมวดคิ้วครุ่นคิดจนคิ้วเรียวสวยยุ่งเหยิงไปหมด แต่ทว่าหน้าตาที่แสดงออกเหมือนกำลังสงสัยมันกับน่ารักน่าเอ็นดูสะเหลือเกิน
“เอ่อ! แม่อยากให้พยั…”
“อย่าจับใครต่อใครมาประเคนใส่พานทองถวายให้ผม นอกจากผมจะไม่กินแล้ว มันยังทำให้ผมรู้สึกรังเกียจและสะอิดสะเอียนครับ” พยัคฆ์ลุกขึ้นเต็มความสูงปรายตามองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจในเวลานี้ เค้าเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ สิ่งที่คุณหญิงรัศมีกำลังจะพูดพยัคฆ์รู้ดีว่ามันคืออะไร เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องบังคับให้เค้าแต่งกับเด็กคนนี้เพราะอะไร หลายปีที่ผ่านมาทุกคนเอาแต่พูดถึงเด็กที่ชื่อนารี จนเค้าเบื่อที่จะฟังเบื่อที่จะรับรู้ในทุกๆเรื่องที่เป็นของเธอ
คุณหญิงได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เอาเถอะน่าแม่รัศมีค่อยๆ พูด ตาพยัคฆ์ไม่ชอบให้ใครบังคับเธอก็รู้” คุณย่าพุ่มเอ่ยแล้วหันไปยิ้มให้เด็กสาวที่นั่งทำหน้างงในสถานการณ์ตอนนี้ เธอไม่เข้าใจว่าทุกคนกำลังพูดเรื่องอะไรกัน
“เดี๋ยวหนูนารีไปพักผ่อนนะลูก ช่วงเย็นจะได้มาทานข้าวกันค่ะ” คุณหญิงรัศมีที่นั่งข้างๆลูบหัวทุยกล่าวบอกสาวน้อยที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกสาวและกำลังจะเปลี่ยนสถานะในเร็ววันให้เธอได้ไปพักผ่อน
“ค่ะ”
นารีรับคำอย่างว่าง่ายเท้าเล็กๆ เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่ทันระวัง
อ๊ะ!
ตาที่มัวแต่มองทุกอย่างรอบตัวทำให้เธอไม่ระวังภัยที่อยู่ตรงหน้า พยัคฆ์เกี่ยวแขนเล็กลากดึงเข้ามาภายในห้องใหญ่ด้วยความโมโห
“อย่าคิดจะหวังรวยทางลัด เพราะฉันไม่มีทางเอาผู้หญิงที่ไร้ศักดิ์ศรีมาเชิดหน้าชูตาเคียงข้างฉันได้”
“พี่พยัคฆ์พูดถึงเรื่องอะไรคะ? นารีไม่เข้าใจ”
“คิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอคืออะไรในการมาอยู่ที่นี่ครั้งนี้”
“อย่ามาทำตาใสซื่อมองฉันแบบนี้นะนารีฉันไม่ชอบ” เสียงตวาดจากลำคอแกร่ง ทำให้ใบหน้านวลสวยก้มมองพื้นอย่างหวาดกลัว น้ำตาสีใสค่อยๆซึมขึ้นที่หางตาน้อยใจ เธอไม่เข้าใจว่าผู้ชายร่างโตกำลังพูดถึงเรื่องอะไร อยู่ๆก็มาอารมณ์เสียดุว่าเธอทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งที่สองเอง
“อย่ามายืนบื่อให้ฉันรำคาญตานารีจะไปไหนก็ไป”
“แต่พี่พยัคฆ์เป็นคนลากดึงนารีมาเองนะคะ แล้วนี่ก็เป็นห้องของนารี” เธอตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังแทบจะหักคอขาวๆ นั้นแล้วจับมายัดใส่ปากกลืนลงท้องไปสะให้รู้แล้วรู้รอด ปากเล็กๆเอ่ยต่อปากต่อคำไปตามความจริง จนพยัคฆ์อารมณ์ฉุนหน้าดำหน้าแดงไปหมด
- ผู้เขียน
