รวมเรื่องสั้นสุดโรมานซ์

เรื่องที่ 6 เรื่องเล่าของอรอุษา (1/2)

บรรยากาศที่แสนวุ่นวายของการจราจรในเวลาหลังเลิกงานทำฉันหงุดหงิดทุกครั้ง

ทำไมกันนะเกือบทุกบริษัททำไมต้องเลิกงานเวลาเดียวกัน ทำไมไม่แบ่งว่าบริษัทนี้เข้างานเจ็ดโมงเลิกบ่ายสาม บริษัทนี้เข้างานแปดโมงเลิกสี่โมงเย็น หรือเข้างานสิบโมงเลิกหนึ่งทุ่ม ให้คนไม่ต้องแย่งกันใช้ถนนในตอนเช้า และไม่เบียดอัดกันในตอนหลังเลิกงาน

“บ้าที่สุด” ฉันสบถออกมาเมื่อรถข้างหน้าเบรกกะทันหันและรถมอเตอร์ไซค์ของฉันก็ต้องเบรกตาม

“นี่ขนาดใช้มอเตอร์ไซค์มาทำงานนะ กว่าจะกลับถึงห้องก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ไม่อยากคิดสภาพคนที่เดินทางด้วยรถยนต์เลยว่าจะถึงตอนไหน”

ฉันตัดสินใจขับไปช้าๆ ซอกแซกไปตามช่องว่างระหว่างรถยนต์แล้วขับไปตามทางทุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่ใช้ประจำเพื่อกลับไปยังหอพักของฉัน

เอี๊ยด! ปัง! โครม! เสียงเบรกของรถตามด้วยเสียงชนกันแล้วรถของฉันก็ล้มลง

ฉันกลิ้งไปตามถนนสองตลบแล้วรู้สึกปวดร้าวที่ข้อเท้าเป็นอย่างมาก โชคดีที่ขับช้าไม่อย่างนั้นคงเจ็บกว่านี้

“เป็นอะไรบ้างไหมคุณ” เสียงของคู่กรณีลงมาจากรถกระบะสีขาวยกสูง เขาช่วยพยุงฉันลุกขึ้น

“ถามมาได้ว่าเป็นยังไง กลิ้งสองตลบอย่างนี้ จะบ้าหรือยังไงเลี้ยวมาตัดหน้ากัน จะรีบไปตาย..เอ่อ รีบไปตามหาใครเหรอคะ” ฉันที่กำลังด่าเขาไฟแลบ พอเงยหน้าเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละ เปลี่ยนคำด่าเป็นคำถามหวานๆ แทบไม่ทัน

‘หล่อโฮก หล่อวัวตายความล้ม แต่เอ๊ะ เขาเป็นคู่กรณีเรานี่นา’ ฉันที่กำลังเพ้ออยู่นึกได้แล้วหันไปดูสภาพรถของตัวเองที่ล้มอยู่ใกล้ๆ

“ลุกไหวไหมผมจะพาไปโรงพยาบาล” เขาเสนอความช่วยเหลือ

“ไหว” ฉันตอบเสียงห้วน รถพัง ขาเจ็บ แล้วฉันจะไปทำงานอย่างไรล่ะพรุ่งนี้

เขาเรียกเพื่อนในรถกระบะของเขามาช่วยยกรถฉันขึ้นไปยังท้ายรถของเขา แล้วให้เพื่อนนั่งจับรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างหลัง ส่วนเขาอุ้มฉันช้อนตัวในวงแขนพาไปนั่งที่เบาะหน้าด้วยกัน

“ผมขอโทษด้วย ผมพึ่งมาที่นี่ครั้งแรก ไม่ชำนาญเส้นทางแถวนี้ ว่าแต่โรงพยาบาลอยู่ไหนผมจะพาคุณไปส่ง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ

“ตรงไปถึงสี่แยกข้างหน้า เลี้ยวขวาไปอีกสองกิโล อยู่ซ้ายมือ” ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาลก่อน แล้วจะเอารถคุณไปซ่อมให้ที่ศูนย์ แล้วจ่ายค่าซ่อมและค่ารักษาพยาบาลให้คุณ รวมถึงค่าทำขวัญและค่าเสียเวลาด้วย” เขาเสนอออกมาโดยที่ฉันยังไม่ได้เรียกร้องอะไร

ฉันจึงได้แต่เงียบ เพราะไม่รู้จะพูดหรือโวยวายอะไรในเมื่อคู่กรณีก็รับผิดชอบขนาดนี้แล้ว

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นึกโชคดีที่มือถือไวโฟนยี่สิบสามโปรของฉันที่พึ่งถอยมาใหม่นั้นไม่เป็นอะไร แล้วรีบใช้มันถ่ายรูปของเขาเอาไว้ทันที

“ทำอะไร” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

“กันคุณหนีไง” ฉันบอกเขาตามตรง ก่อนจะถ่ายรูปบาดแผลถลอกที่ขาและข้อเท้าที่บวมเป่งส่งไปลางานกับหัวหน้าในแช็ตกลุ่มของแผนก

“ผมไม่หนีหรอกน่า” เขาพูดแล้วเลี้ยวเข้าไปที่โรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินเพื่อให้เจ้าหน้าที่เปลมาพาตัวฉันเข้าไปรักษา

“เอารถของเธอไปส่งซ่อมที่ศูนย์รถที่เราขับผ่านมาเมื่อกี้ แล้วไปพักที่โรงแรมก่อนเลย ฉันจะอยู่ดูคู่กรณีก่อน” เขาสั่งลูกน้องของเขาที่ตอนแรกฉันเข้าใจว่าหนุ่มหล่ออีกคนคือเพื่อนของเขา

พอฉันได้ยินเขาพูดอย่างนั้นก็เลยวางใจที่ว่าเขาจะไม่ทิ้งฉันให้ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลตัวคนเดียว

ฉันถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หมอและพยาบาลมาตรวจดูร่างกายของฉันเบื้องต้น ก่อนที่จะส่งไปที่ห้องเอกซเรย์แล้วสรุปผลว่าข้อเท้าฉันมันไม่ได้หัก แค่เท้าแพลงและมีบาดแผลภายนอกนิดหน่อยเท่านั้น

แต่ก็ยังต้องนอนดูอาหารเพื่อเช็กว่ามีการช้ำในหรืออาการใดๆ เพิ่มขึ้นหรือเปล่า

หลังจากนั้นฉันก็ถูกส่งตัวไปยังห้องพักฟื้นคนไข้ที่ตอนแรกเข้าใจว่าจะเป็นห้องรวม แต่โชคดีที่คู่กรณีสุดหล่อของฉันให้ฉันอยู่ห้องพิเศษ

เขารอฟังหมอพูดอาการของฉันแล้วรออยู่ในห้องของฉัน เราสองคนมองหน้ากันโดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

เขาคุยอะไรบางอย่างกับคนในสายที่ฉันคิดว่าคงจะเป็นลูกน้องของเขาแล้วจึงวางสาย เดินมาคุยกับฉันเกี่ยวกับเรื่องของรถ

“รถของคุณไม่ได้เป็นอะไรนะ แค่สีถลอกนิดหน่อย คุณจะให้ศูนย์ซ่อมสีให้เลยหรือว่าคุณจะเอาไปซ่อมเอง”

“ซ่อมเองดีกว่าค่ะ” ฉันบอกเขาไป

จริงๆ ก็อยากรับเป็นเงินสด จะซ่อมไม่ซ่อมก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะถ้าแค่สีถลอก ฉันไม่ได้เป็นคนเรื่องมากกับสภาพภายนอกของรถขนาดนั้น ขอแค่เครื่องยนต์มันไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้ช่างประเมินราคาซ่อมมา แล้วเอาเงินให้คนไปซ่อมเอง ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วง ถ้าหมอบอกว่าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลผมจะจัดการค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดแล้วค่อยไปส่งคุณที่บ้าน” เขาเสนอความรับผิดชอบขึ้นมา

“ขอบคุณมากค่ะ” ฉันก็พูดได้เท่านั้นแหละไม่รู้จะพูดอะไรก็เขาเล่นพูดเองเออเองทั้งหมด รับผิดชอบฉันดีขนาดนี้ฉันก็เลยไม่มีอะไรให้ต้องพูดมาก

ในคืนนั้นเขาอยู่เฝ้าฉันทั้งคืนจริงๆ อย่างที่พูด แม้แต่พาไปเข้าห้องน้ำเขาก็ยังเป็นคนอุ้มฉันไป ให้ตายสิ ถ้าฉันมีแฟนมาดูแลแบบนี้ก็คงดี

“คุณไม่มีญาติที่ไหนให้แจ้งเขาเหรอ” เขาถามฉันหลังจากอุ้มฉันเข้าห้องน้ำไปเป็นรอบที่สองแล้ว

“ไม่มีหรอก ฉันมาทำงานที่นี่ตัวคนเดียว พักอยู่หอพักและมียานพาหนะคู่ใจที่ใช้ขับไปทำงานแล้วก็ไปตลาดก็เท่านั้น แฟนก็ยังไม่มีเลย” ฉันบอกเขาเป็นนัยว่าฉันโสด ก็เผื่อฟลุ๊กนะ เผื่อเขาแอบสนใจฉัน

“ที่ผมถามเพราะว่าผมเฝ้าคุณสองต่อสองแบบนี้มันคงไม่เหมาะ” เขาบอกฉัน คงดูออกแหละว่าฉันแอบส่งความนัยเรื่องที่ฉันโสด

ฉันต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้ไม่นานก็เริ่มง่วงและหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พยาบาลเข้ามาวัดความดันตอนกลางคืน ฉันตื่นขึ้นมาแต่ยังหลับตาอยู่ ฟังเขาคุยกับพยาบาลแล้วก็ต้องใจเต้นแรงเมื่อบทสนทนานั้นมัน..

“คนไข้จะตื่นง่ายหรือเปล่าครับ”

“ไม่แน่ค่ะ เพราะคุณหมอให้ยาแก้ปวดและตัวยาบางตัวที่ทำให้ง่วง” พยาบาลพูดกับเขาเสียงหวาน

‘ใช่สิ เห็นญาติคนไข้หล่อก็คงคิดจะอ่อยละสิ ตาบ้านี่ถึงจะหล่อแต่ก็ขับรถประมาท เขาไม่ใช่คนดี อย่าคิดยุ่งเชียว..ฉันจองแล้ว’ ฉันนึกในใจ หวงคู่กรณีหนุ่มแปลกๆ ทั้งๆ ที่เขาทำฉันเจ็บ

ก็ยอมรับว่าหน้าตาเขาดึงดูดใจ แต่ถ้าเป็นโจรฆ่าข่มขืนหล่อแค่ไหนฉันก็ไม่คลั่งเด้อ ไม่ได้คันกีขนาดนั้น ฉันก็มีการศึกษาพออยู่ ประเภทเห็นโจรข่มขืนแล้วบอกอยากโดนบ้าง... พ่อแม่ควรมีลูกเมื่อพร้อม

แต่นี่เขาแค่ขับรถประมาทแต่ไม่ได้ทำให้ใครตายหรือว่าละเลยไม่รับผิดชอบ..สำหรับฉันมันก็พอให้อภัยได้ ก็เขาดูแลดีขนาดนี้อะนะ

“ญาติคนไข้ถามแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าคะ” นางพยาบาลสาวถามด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวน

“ก็ผมเห็นคนในเครื่องแบบทีไรอดใจไม่ได้สักที ถ้าจะจีบพยาบาลเวรดึกจะเป็นอะไรไหมครับ” คู่กรณีของฉันถามเสียงพร่า แบบนี้มันชวนกันกินของเผ็ดชัดๆ

‘นั่นไง บ้าจริงเชียว มาอ่อยมาจีบอะไรกันอะไรตอนนี้ ฉันต้องลืมตาตื่นลุกเข้าห้องน้ำดีไหม จะได้รีบออกไปสักที’ ฉันนึกในใจอย่างหงุดหงิด

“งั้น ฉันจะไปดูคนไข้อีกสักพักจะกลับมา...ดูคนไข้คนนี้อีกรอบนะคะ” เธอบอกเขาว่าจะกลับมาอีก ฉันนี่มวนท้องน้อยรอเลย

‘รีบหลับดีกว่าจะได้ไม่ต้องรับรู้’ ฉันนึกใจในแล้วรีบข่มตาให้หลับไป

**********************

“อื้อ แรงๆ ค่ะ” เสียงครางกระเส่าเบาๆ ดังขึ้นมาแว่วๆ

ฉันลืมตาเบิกโพลงขึ้นมาเมื่อรู้ว่าเสียงนั่นมันคือเสียงของการร่วมรัก

“เร็วสิคะ ฉันต้องรีบกลับไปเคาน์เตอร์ อ๊า” เธอครางบอกเขาในห้องน้ำ

ที่เขาเลือกห้องพิเศษให้ฉันไม่ได้ห่วงฉันหรอก ให้ตายสิ นี่คงเป็นสิ่งที่เขาคิดจะทำ

“ตื่นเต้นดีนะครับ เซ็กส์ในเวลาที่จำกัดแบบนี้ อ๊ะ อื้ม” เขาพูดไปแล้วกระแทกพยาบาลสาวไป

เสียงครางในห้องน้ำทำให้ฉันมวนท้องน้อยไปหมด รู้เลยว่าตอนนี้ร่องโยนีน้อยของฉันมันฉ่ำแฉะแค่ไหนเพราะเสียงครางกระเส่าของทั้งคู่

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงครางของพยาบาลสาวดังออกมาไม่หยุด ฉันถึงกับทนไม่ไหว ใช้นิ้วมือล้วงเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วเกลี่ยจุดกระสันของตนเองเบาๆ

“ไม่ไหวแล้ว” เธอครางบอกเขาเสียงหลง

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องจากห้องน้ำมาถึงเตียงฉัน มันต้องกระแทกแรงแค่ไหนเสียงถึงดังมาถึงฉันได้

ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรัวนิ้วให้รัว แล้วนึกภาพสองคนนั้นร่วมรักกันในห้องน้ำ แล้วฉันก็ถึงเส้นชัยไปพร้อมๆ กับเสียงครางที่สงบลง

ฉันรีบชักมือกลับแล้วนอนหลับต่อเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในตอนนั้นเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกพอดี ฉันจึงเงี่ยหูฟังการสนทนาของทั้งคู่

“เสียดายนะคะ ที่เราไม่มีเวลาทำความรู้จักกันมากกว่านี้”

“นั่นสิครับ ผมยังไม่อิ่มเลย คุณหวานมากรู้ตัวหรือเปล่า”

ทั้งสองคนพูดจายั่วยวนอีกฝ่ายจนฉันหมั่นไส้

ไม่นานนักพยาบาลสาวก็ขอตัวออกจากห้องพักฟื้นของฉันไป ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับฉัน

“ผมรู้นะว่าคุณตื่นแล้ว” เสียงของคู่กรณีกระซิบข้างใบหูทำให้ฉันตกใจจนสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นมา

“ว่าแล้ว” เขาพูดแล้วยกยิ้มเบาๆ

“คุณปลุกฉันทำไมคะ” ฉันแกล้งถามเหมือนว่าฉันตื่นเพราะเขาพูดข้างหู

“อย่ามาเนียน คุณตื่นนานแล้ว ผมรู้” เขารู้ทันฉัน แต่ถ้าฉันไม่ยอมรับเสียอย่าง เขาจะทำอะไรฉันได้

“คุณพูดอะไร ถ้าไม่มีอะไรฉันขอนอนต่อนะ”

“ไม่เข้าห้องน้ำเหรอ ผมจะได้ช่วยพาไป” เขาถามขึ้นมา

“ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบรับความช่วยเหลือนั้น แล้วให้เขาช่วยพาฉันไปที่ห้องน้ำ แล้วทำธุระส่วนตัว เช็ดทำความสะอาดผืนนาที่เต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนองนั้นจนมันแห้งสนิท

“เสร็จแล้ว” ฉันบอกเขา

“ผมชื่อไม้” เขาเปิดประตูห้องน้ำมาช่วยพาฉันกลับไปที่เตียง แล้วแนะนำชื่อเขาขึ้นมา

“แล้วคุณอรอุษามีชื่อเล่นให้ผมเรียกไหม” เขาถามฉัน คิดว่ามาอ่อยฉันอีกคนเหมือนนางพยาบาลล่ะสิ ฝันไปเถอะ หล่อแต่ว่าเอาไม่เลือกฉันก็ไม่เอาไว้ทำพันธุ์หรอกนะ

“อร” ฉันบอกเขาไปแล้วขยับตัวนอนลงบนเตียงเบาๆ ขาที่แพลงเริ่มปวดอีกแล้ว และแผลเริ่มบวมจนรู้สึกได้

“คุณเริ่มมีไข้นิดๆ เดี๋ยวผมกดกริ่งเรียกพยาบาลเอายาลดไข้มาให้นะ” ไม้บอกฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้มีความห่วงใยเลยสักนิด

“เรียกเอายามาให้ฉัน หรือเรียกมาทำอย่างอื่นกันแน่” ฉันพูดลอยๆ แล้วตะแคงตัวไปทางที่ไม่มีบาดแผล หลับตาลงไม่อยากเสวนากับเขาต่อ

“ว่าแล้วต้องรู้สึกตัว ขอโทษทีนะ บังเอิญว่าผมอดใจไม่ไหวทุกทีที่เห็นคนใส่ชุดพยาบาล ชุดเครื่องแบบต่างๆ อะไรแบบนั้น มันเป็นรสนิยมและความชอบส่วนตัว อย่าถือสาผมเลยนะ” เขาก้มลงมากระซิบข้างหู

ขนแขนฉันลุกเกรียวด้วยความสยิวที่เขาเหมือนจงใจยั่วฉันอย่างนั้น

“ถอยออกไปเลยนะคะ อย่ามาอ่อยฉัน ฉันไม่ใช่คนในเครื่องแบบ”

“แหม เครื่องแบบคนไข้ก็น่ารักดีเหมือนกัน แต่คุณเจ็บอยู่แหละ แต่ผมไม่ติดนะ ถ้าอยากลองผมจัดให้ได้” เขายังคงอ่อยเชิญชวนฉันไม่หยุด

อยากก็อยากอยู่หรอก แต่คนเรามันต้องมีจุดยืน

“เลิกวุ่นวายกับฉันสักที” ฉันบอกเขาแล้วหลับตาลง ได้ยินเสียงฝีเท้าเขาเดินห่างออกไปแล้วจึงเริ่มเบาใจแล้วพยายามหลับเพื่อให้ตนเองไม่รู้สึกปวดที่แผล ภาวนาให้พรุ่งนี้ได้ออกจากโรงพยาบาล กลับไปพักที่ห้องทีเถอะ

**********************

ไม่รู้ว่าเพราะไข้จากพิษบาดแผล หมออยากเลี้ยงไข้ให้นอนโรงพยาบาลต่อ หรือว่าเพราะไม้อยากให้ฉันนอนรักษาตัวต่อกันแน่ ที่ทำให้ฉันต้องนอนรักษาตัวต่อที่นี่อีกหนึ่งคืน

“คุณไม่มีธุระที่ไหนเหรอ” ฉันถามเขาเพราะอึดอัดที่เขาอยู่เฝ้าฉันมาครึ่งวันแล้ว

“ธุระผมเสร็จแล้ว จริงๆ เมื่อวานต้องกลับ แต่เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน”

“จริงๆ โอนเงินให้ฉันแล้วกลับไปเลยก็ได้” ฉันบอกเขา เสนอทางที่น่าจะยุติปัญหาที่ง่ายที่สุด

“พรุ่งนี้ส่งคุณกลับห้อง ผมกลับแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก” เขาทำหน้าขรึม

‘กลางวันก็ดูปกติดี ทำไมกลางคืนอ่อยไปทั่ว’ ฉันได้แต่นึกในใจ

เมื่อวานตอนพาฉันมาส่งโรงพยาบาลเขาก็ดูเงียบๆ ดุๆ และดูเป็นผู้ชายสุขุม พอตกกลางคืนมาก็หางโผล่ หรือว่าเขาแพ้ทางคนในเครื่องแบบเฉพาะเวลากลางคืน เลยฮีทเหมือนตัวละครในนิยายที่ต้องหาทางปลดปล่อยงั้นเหรอ

‘ไม่น่าคิดซับซ้อนหรอก ก็แค่ทำเป็นเข้มเก็บความเจ้าชู้ไม่ให้ไก่ตื่น’ ฉันคิดในใจ

**********************