Chapter 2

801 คำ
"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณลดา" ฉันชะงักไปกับคำถามของเขาซึ่งมันตอบยากจริงๆ ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้มีแต่สายตาที่มันเต็มไปด้วยคำถาม แต่ไร้ความรู้สึกเขาจำฉันไม่ได้จริงๆสินะ "คือฉันจำคนผิดนะคะ คุณอย่าไปคิดมากเลย" เขาทำท่าทางเหมือนไม่ค่อยเชื่อฉันซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่พูดอะไร ฉันส่งแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับงานที่ฉันทำให้กับเขา "นี่เป็นรายละเอียดรายรับรายจ่าย แล้วก็การสั่งซื้อสินค้า ลองเอาไปศึกษาดูแล้วกันเดี๋ยวถ้ามีงานอะไรฉันจะบอกค่ะ" เขารับแฟ้มเอกสารไปก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฉัน "งั้นผมไปนั่งที่โต๊ะนะครับถ้ามีอะไรจะเรียกใช้ก็บอกผมได้เลย" "อื้ม" ฉันก้มหน้ามองเอกสารตรงหน้าพยายามอย่างสุดๆที่จะไม่สบตากับเขา ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดแบบนี้นะ เขาไม่อึดอัดบ้างหรือไงเนี้ย ฉันเหลือบสายตามองเขาเล็กน้อยก็สบเข้ากับสายตาของเขาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ฉันรีบหลบตาสายทันที บ้าเอ้ย!!! " เอ่อ.. / คุณ.. " ฉันกับเขาเงยหน้าสบตากันมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าเอ่ยอะไร จนฉันทนไม่ไหว "อยากได้กาแฟสักแก้วจัง" เขารีบลุกขึ้นทันที "โอเคครับ เอ่อคุณลดาทานรสชาติแบบไหนครับ?" ฉันทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยถ้าเป็นฟิวเจอร์คนที่ฉันรู้จักเขาก็คงจะจำได้แหละ "แบบไหนก็ได้ค่ะฉันกินได้หมด" "ครับๆ งั้นรอแปปหนึ่งนะครับ ^^" ฉันนั่งอ่านเอกสารต่อสักพักเขาก็เข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟร้อนในมือ "นี่ครับ กาแฟดำ1ช้อน น้ำตาลนิดเดียว " ฉันมองเขาเล็กน้อยทำไมเขารู้ว่าฉันดื่มแบบนี้หรือว่าเลขาฉันจะบอก คงงั้นแหละมั่ง "ทานได้มั้ยครับ คือผมชอบทานแบบนี้ก็เลยลองชงมาให้คุณลดาดู เผื่อว่าจะชอบ" ฉันรับมาแล้วจิบเบาๆ ฉันกับเขาชอบอะไรเหมือนๆกัน เกือบทุกอย่างเลยด้วยไม่แปลกหรอก " ฉันก็ดื่มแบบนี้แหละค่ะ ขอบคุณนะคะทำงานเถอะ" "ครับ" @12.00 น. .......  "คุณฟิวเจอร์เที่ยงแล้วไปพักเถอะค่ะ แคนทีนของพนักงานอยู่ชั้น2 เผื่อคุณหาไม่เจอ" ฉันบอกออกไปก่อนจะนั่งทำงานต่อ เขาไม่ยอมลุกขึ้นเอาแต่มองหน้าฉันจนฉันอึดอัด "มีอะไรรึเปล่าคะ?"  "คือ คุณลดาไม่ไปทานข้าวเหรอครับ" ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ "ยังไม่หิวค่ะ คุณไปก่อนเถอะค่ะ" ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอ๊ดดดดดดด " คุณลดาคะ ฟิวเจอร์ไปทานข้าวกัน" คุณพริมเลขาของฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเอ่ยชวน ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ "คุณพริมพาคุณฟิวเจอร์ไปเถอะค่ะ คือลดายังไม่หิวเลย ขอนั่งทำงานก่อนแล้วกัน"  คุณพริมรีบส่ายหน้าทันที " ไม่เอาค่ะเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีก"  "งั้นซื้อมาฝากแล้วกันลดาขี้เกียจลงไป" ฉันบอกออกไปแบบนั้นคุณพริมเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับฉันดีก็เลยชวนฟิวเจอร์ออกไป เขาเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทั้งห้องเหลือฉันอยู่คนเดียว ฉันนี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มันอึดอัดอ่ะจริงๆนะ ปกตินักศึกษาฝึกงานที่มาฝึกที่นี่เขาจะต้องนั่งอยู่ห้องกับหัวหน้าเพราะพวกเขาฝึกสายบริหารถ้านั่งกับเลขาจะไม่ได้อะไร มันเลยทำให้ฉันต้องมาอึดอัดอยู่แบบนี้ อีกอย่างฉันอยากจะรู้ว่าทำไมเขาถึงจำฉันไม่ได้ ทำไมเขาถึงทิ้งฉันกับลูก ฉันแค่อยากรู้เหตุผลเท่านั้น ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรหรอก @20นาทีผ่านไป.... ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาฟิวเจอร์นั้นแหละ ทำไมทานข้าวไวจัง  "ทำไมไม่พักหละค่ะเหลือเวลาอีกตั้ง40นาที ไม่ต้องรีบทำงานหรอกค่ะ"  ฉันบอกออกไปแบบนั้น ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรแบบนั้นสักหน่อยเวลาพักก็พักไปเถอะให้มันเต็มที่ "ผมเอาอาหารกลางวันมาให้ครับ กลัวว่าคุณจะหิวคุณพริมบอกว่าคุณลดาไม่ชอบทานอาหารกลางวัน แล้วก็ชอบปวดท้องบ่อยๆ นี่ครับ" เขาเอาข้าวกล่องหน้าตาน่ารักมาให้ฉัน ฉันแกะดูแล้วก็ลอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยฉันเงยหน้ามองเขาที่ส่งยิ้มหวานมาให้อยู่ก่อนแล้ว "ทานให้อร่อยนะครับ ^^"  "ขอบคุณนะคะ คุณฟิวเจอร์ ^^"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม