หนีไม่พ้น

1330 คำ

คามินเดินออกมาจากห้องอย่างหงุดงิด ทำไมนะทำไมเขาต้องรู้สึกวูบในอกทุกครั้งที่ยัยเด็กนั่นร้องไห้ ก็แค่นักโทษ ก็แค่ของเล่นแก้ขัดทำไมต้องมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ ซึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้น "เอารถออกฉันจะเข้าบ่อน" สั่งเสียงเข้มจนราฮิมแปลกใจ 'สงสัยเด็กน้อยงอแงใส่อีกแล้วสินะ' ราฮิมหันไปส่งยิ้มรู้ทันกับเบนจามินก่อนจะเดินแกมวิ่งไปเตรียมรถมารับมาเฟียหนุ่มที่หน้าตึงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีสุดขั้ว ระหว่างทางคามินมีแต่ภาพที่เด็กน้อยร้องไห้เต็มสมองไปหมด ให้ตายสิ! เขาเป็นอะไรเนี่ย สลัดภาพออกจากหัวไม่ได้สักที 'ก็แค่ยัยเด็กหัวรั้นคนหนึ่งทำไมต้องเอามาใส่ใจด้วยวะไอ้คามิน! ' เขาเม้มปากแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วสั่งลูกน้องเสียงเรียบติดจะเฉยชา "ตามเมเรียให้ฉันด้วย" "ครับ" ปึก สั่งเสร็จเขาก็ลงจากรถแล้วเดินดุ่มๆ เข้ากาสิโนอย่างหัวเสีย เขาต้องหาคนมาระบายความเครียดอาจจะดีขึ้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม