อยากปราบเด็ก
1307 คำ
เช้าวันถัดมา...
คามินนั่งดื่มกาแฟมองลูกน้องคนสนิททั้งสองคนที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าสลับมองมาที่เขาพอเขาจ้องตอบพวกมันก็ก้มหลับลงเหมือนเดิม เบนจามินกับราฮิมเอาแต่กระแทกไหล่กันไปมาเป็นที่น่าขัดตามาก พวกมันเป็นอะไรหรือเปล่าอันนี้เขาก็รอให้ใครสักคนเอ่ยออกมา
“มึงถามสิ” เบนจามินกระซิบบอกเพื่อน
“มึงสิถามก่อนเดี๋ยวกูเสริมทีหลัง” ราฮิมที่ถูกเพื่อนโยนเรื่องมาให้ก็ตอบกลับไป
“มึงก่อนเชื่อกู”
“มึงนั่นแหละไอ้เบน มึงเป็นคนพาเด็กนั่นไปโรงพยาบาลนะเว้ย”
ทั้งสองคนกระซิบกระซาบเถียงกันไปมาพร้อมกับเหลือบมองเจ้านายเป็นระยะจนคามินทนไม่ไหววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะเสียงดังจนทั้งคู่สะดุ้งโหย่งก้มหน้างุด
“พวกนายมีอะไรจะถามฉันอย่างนั้นหรอ” เขาได้ยินที่ทั้งคู่คุยกันเพราะมันก็ไม่ได้เบาไปซะทีเดียว นี่พวกมันสอบผ่านจนกลายมาเป็นบอดี้การ์ดพ่วงตำแหน่งเลขาคนสนิทของเขาได้ยังไงกัน แค่กระซิบพวกมันยังกระซิบให้เขาได้ยินเลยหรือพวกมันจงใจให้เขาได้ยิน
“นายได้ยิน แหะแหะ”
“ฉันไม่ได้หูหนวกนะราฮิม” พูดพร้อมจ้องหน้าลูกน้องที่ยิ้มแหย่ๆ
“นั่นสินะครับ ฮ่าๆ ๆ” เบนจามินแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนที่จะต้องหุบปากลงแทบไม่ทันเมื่อผู้เป็นนายจ้องมองมา
“ว่ามา ก่อนที่ต้องเดินทางกลับ” ถ้าให้เขาเดาไม่ผิดพวกมันสองคนคงจะพูดถึงยัยเด็กแสบนั่นแน่นอน
“เอ่อ...เรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นนายจะให้จัดการยังไงดีครับ” เบนจามินถามก่อนจะก้มหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะโดนเจ้านายหาว่าเขายุ่งเกินไปหรือเปล่า
“...”
“ตอนนี้เธอยังไม่ฟื้นครับแต่หมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว” ราฮิมกล่าวเสริมเมื่อคามินยังคงเงียบ
“ใช่ครับ เอ่อ...อีกสองวันถ้าเธอดีขึ้นหมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ”
เบนจามินพูดจบก็หันมองหน้าราฮิมเพราะเจ้านายของพวกเขาเงียบไปสักพักจนพวกเขาไม่กล้าถามย้ำ ยังไงๆ ถ้านายอยากบอกก็คงพูดออกมาเอง
คามินนั่งเงียบคิดถึงยัยเด็กแสบที่กล้าขโมยของของเขานั่น ดวงหน้าสวยคม ตัวเล็กๆ ผิวขาว ท่าทางจะร้ายไม่เบาเพราะเล่นจัดการลูกน้องของเขาซะอยู่หมัด กับเขาก็เล่นเอาเหนื่อยหอบอยู่เหมือนกัน เด็กนิสัยแบบนี้อยู่ต่อไปก็รั้งแต่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะพิษสงน่าจะเยอะพอตัว คามินคิดทบทวนสักพักก่อนที่ร่างสูงจะผุดลุกขึ้นยืนแล้วสั่งเสียงเรียบ
“จัดการให้เรียบร้อยซะ”
“เอ่อ...” เบนจามินอดสงสารเด็กสาวไม่ได้พึ่งจะรอดจากความตายมาไม่ทันได้ข้ามวันกีอันต้องโดนสั่งเก็บอีกแล้วหรือนี่ ชาติที่แล้วเธอคงทำบุญมาน้อยมากสินะ
“ได้ครับนายพวกผมจะเก็บกวาดให้กลายเป็นบุคคลหายสาปสูญเลยครับ” ราฮิมตอบรับเพราะยังไงคำสั่งของคามินเป็นที่สุดของทุกเรื่อง จะสงสารก็แต่เด็กน้อยนั่น เฮ้อ...
“ดี ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงจัดการเอกสารอะไรให้เรียบร้อยด้วย” พูดจบคามินก็สาวเท้าออกจากห้องเพราะสิ่งที่เขาคิดกับลูกน้องทั้งสองคนคิดมันอาจจะสวนทางกัน บุคคลสูญหายไม่ใช่ว่าจะต้องตายเสมอไปก็แค่ทำให้หายไปจากที่ที่เคยอยู่ก็เท่านั้นเอง
ราฮิมมองตามหลังคามินจนหายลับออกไปจากประตูก่อนจะเบือนหน้ากลับมามองเบนจามินที่ตอนนี้ทำหน้างงงวยกับคำสั่งของเจ้านายอย่างคามิน
“หมายความว่ายังไงว่ะไอ้ราฮิม” เขาเกาหัวแกร็กๆ เพราะ ยังงงว่าในเมื่อจะให้พวกเขาฆ่าเด็กสาวนั่นทิ้งแล้วทำไมต้องจัดการเรื่องเอกสารด้วย ทุกครั้งที่เขาได้รับคำสั่งให้เก็บคนหรือศัตรูของคามินไม่เห็นจะต้องจัดการเอกสารอะไรเลยนี่นา หรือว่าเขาเข้าใจอะไรผิดไป
“กูว่าแล้วมึงต้องโง่ในเวลาสำคัญไอ้เบน”
“...” หน้าของเบนจามินยังคงมีเหมือนเครื่องหมายคำถามเด่นหลาอยู่จนราฮิมต้องถอนหายใจพรืดใหญ่ เพื่อนคู่หูของเขามักจะโง่ในบางเรื่องแบบนี้ประจำจนน่าตกใจแทนผู้เป็นนาย
“นายจะเอาเด็กนั่นกลับดูไบด้วยงานใหญ่แน่คราวนี้” เฉลยออกไปเสียงเรียบก่อนจะเดินผ่านเพื่อนไปเพื่อจัดการตามคำสั่งเพราะมันมีเวลาจำกัดด้วย
บนเครื่องบินส่วนตัวคามินนั่งจิบไวน์เพื่อรอเวลาที่ราฮิมพาตัวยัยเด็กนั่นมาให้เขา ใช่แล้วเขาจะพายัยเด็กนั่นไปด้วย เขาไม่ได้พิสวาทอะไรหรอกก็แค่เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มตัวเล็กแต่นิสัยร้ายกาจคนหนึ่ง ที่เขาพามาด้วยก็เพื่อให้เธอชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเขาเอาไว้ก็แค่นั้นจะได้รู้ว่าคนอย่างเขาไม่ใช่เหยื่อให้กับมือล้วงอย่างเด็กขี้ขโมยอย่างเธอมาล้วงเล่นได้ง่ายๆ คนอย่างเขาน่ากลัวกว่าที่เธอคิดมากเลยเชียวละ
‘แล้วฉันจะคอยดูว่าเธอจะทำยังไงเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่เมืองไทยอย่างที่หวังยัยเด็กแสบ หึหึ’
เขานั่งรอจนกระทั่งได้เวลานับถอยหลังตามเวลาที่เขาระบุไว้ สายตาคมมองเข็มนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือก่อนจะยกยิ้มแล้วนับถอยหลังในใจ
ห้า
สี่
สาม
สอง
หนึ่ง
ปัง!! พึ่บ!!
และแล้วประตูก็ถูกเปิดออกก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเดินเข้ามาพร้อมกับร่างบางที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในชุดเสื้อเซิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียว
“ทำเวลาได้ดี หึหึ”
“ออกเครื่องได้เลยครับนายพวกผมมาแล้ว” คามินมองเบนจามินที่อุ่มร่างน้อยของยัยเด็กแสบไว้ก่อนที่จะก้มหัวให้เขาแล้วเดินเข้าไปในห้องพักบนเครื่องท่าทางร้อนรน ก็แน่ละสายตาของผู้เป็นนายที่มองมามันทำให้เขาเสียวสันหลังวูบวาบแปลกๆ เหมือนจะคอขาดถ้ายังขืนยืนอุ้มเด็กน้อยคนนี้ไปอีกแค่นาทีสองนาที เบนจามินคิดพลางวางร่างเด็กสาวลงบนเตียงให้เรียบร้อยก่อนจะรีบหันหลังกลับออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
“เอกสารทั้งหมดครับนาย” ราฮิมส่งซองสีน้ำตาลที่มีประวัติของเด็กสาวอยู่ในนั้นจนครบถ้วนให้กับเจ้านาย ถือว่าพวกเขายังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพสินะเพราะขึ้นเครื่องได้ทันเวลาพอดี เกือบคอขาดคู่แล้วสิ
“อืม ไปพักได้”
“แล้ว...” ราฮิมมองไปที่ห้องพักตอนนี้เบนจามินเดินออกมาเป็นอันเข้าใจว่าเด็กสาวอยู่ในห้องพักนั่นเรียบร้อยแล้ว
“นายมีปัญหา?” คามินมองหน้าลูกน้องก่อนถามเสียงเรียบจนทั้งคู่สะดุ้งโหยงแล้วรีบเดินออกไปห้องพักของตัวเองอย่างรวดเร็ว
เขานั่งดูประวัติของเธอที่ลูกน้องเอาให้ก่อนที่จะสะดุดกับชื่อของเธอ ‘ที่รัก’
“ที่รักอย่างนั้นหรอ หึหึ” เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนที่จะเก็บเอกสารแล้วเดินเข้าไปในห้องพักที่เบนจามินเดินออกมาเมื่อสักครู่ท่าทางสบายใจ ก็แค่เด็กผู้หญิงร้ายๆ คนหนึ่งทำไมมาฟียอย่างเขาจะปราบเธอไม่ได้
- ผู้เขียน
