บทที่ 11
1584 คำ
“ข้าเปล่าสำออย ข้าก็แค่... รอกินโค้กเท่านั้นเอง ”
เทาหรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนจับผิด เพราะเขาเป็นคนไม่ชอบพูด การกระทำของเทาจึงมีเพียงแค่ตบไหล่พีเบาๆ คล้ายกับเร่งเพื่อนรักลงสู่สนามโดยไม่พูดอะไร
“งั้นหายเหนื่อยแล้ว ก็ตามมานะมึง” ไอ้พีไม่ได้ติดใจอะไรเอ่ยขึ้น ก่อนหันไปกอดคอไอ้เทาวิ่งลงสนามฟุตบอล ปล่อยฉันนั่งพักอยู่ที่ข้างสนามเพียงลำพัง
เสียงโห่ร้องของพวกพี่ในคณะดังขึ้น วินาทีที่เกมการเตะบอลในครึ่งหลังเริ่มต้น เสียงดังกล่าวเป็นแค่เสียงยียวนใช้สำหรับข่มขู่แข่งฝั่งตรงข้ามกับตัวเองเท่านั้น
“เหวยๆ ส่งมาให้กูบ้างสาดดด” เสียงของพี่โอ๊ตที่ดังกว่าใคร แถมยังวิ่งตามลูกบอลไม่ทันใคร พี่โอ๊ตเป็นคนชอบเตะบอล แต่ตัวเองกลับเล่นไม่เก่งเอาซะเลย ดีแต่พึ่งน้องในทีมทำแต้มเท่านั้น ตอนแรกความลำบากตกอยู่ที่ฉัน แต่ตอนนี้เห็นทีจะเป็นคราวของไอ้พีกับไอ้เทาไปแล้ว
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าของใครบางคน ทำฉันละสายตาจากเกมการแข่งขันในสนามฟุตบอลให้หันไปมอง ก่อนจะพบเข้ากับผู้ชาย ซึ่งมือไม้เต็มไปด้วยแก้วน้ำสี่ใบจากแคนทีนในมหาวิทยาลัย สภาพเหนื่อยหอบ วิ่งตรงมายังจุดที่ฉันนั่งอยู่
“น้ำสี่แก้วมาแล้วครับพี่!” เสียงพูดปนหอบดังขึ้น เมื่อเขาหยุดลงตรงหน้าฉัน
“นี่โค้ก 4 แก้วที่สั่งครับพี่!” กุ๊กพูดย้ำคำ พลางวางน้ำสี่แก้วลงบนม้านั่ง จากนั้นก็ถามมาอีกคล้ายกับจะประชด “จะเอาห่าอะไรอีกป่ะพี่ ถ้าไม่มีผมจะได้ไป”
“วิ่งมาเหนื่อยๆ ไม่พักก่อนเหรอ?” ฉันถามพลางเอื้อมมือหยิบน้ำโค้กจากหนึ่งสี่ใบยกขึ้นดูดด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบที่ดูจะเหนื่อยจริงๆ ก็ไม่ปฏิเสธมันรีบทิ้งตัวลงบนที่ว่างข้างตัวฉันทันทีและถอนหายใจหนักๆ ออกมา
ฉันแอบลอบมองเสี้ยวหน้าผู้ชายข้างกาย ปากพลางดูดน้ำโค้กเย็นๆ ไปด้วย ก่อนจะพบว่าใบหน้าคมส่อแววทะเล้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ท่าทางของเขาดูเหนื่อยมากจริงๆ แต่ถึงอย่างงั้นหมอนี่ก็ไม่ปริปากบ่นออกมาเหมือนทุกที แถมสายตายังมองทอดไปที่สนามฟุตบอลอย่างสนอกสนใจอีกต่างหาก
“วันนี้พี่ไม่ลงเล่นอ่อ?” จู่ๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบก็ถามขึ้น พลางหันมามองฉันซึ่งไม่ทันตั้งตัว วินาทีนั้นร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อต้องสบตากับเขาตรงๆ
ไม่รู้เลยตัวเองกำลังแสดงสีหน้าออกไปแบบไหน อีกฝ่ายถึงได้ถามออกมาอีกครั้ง
“หน้าผมมีอะไรเหรอพี่?” ถามไม่ถามเปล่า เขารีบใช้มือปาดไปตามโครงหน้าตัวเอง พร้อมด้วยเสียงอุทาน “มองเหงื่อว่างั้นเถอะ?”
“อืม” เพราะไม่รู้จะแก้ตัวอะไร ฉันเลยเออออกลับไปทั้งๆ อย่างงั้น
“ทั้งหมดนี่เป็นเพราะพี่นั่นแหละ ใช่ห่าอะไรผมเยอะแยะ นี่นักศึกษานะไม่ใช่นักโทษ ใช้เหลือเกิน” ที่บอกว่าหมอนี่ไม่บ่นเลยสักคำ ฉันขอถอนคำพูดก็แล้วกัน
“ของตอบแทน...” ฉันที่ไม่มีข้อแก้ตัวอะไร เลยหยิบโค้กแก้วหนึ่งส่งให้เขาแบบไม่มอง ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด แต่เห็นว่าเหนื่อย การมีน้ำใจกับใครสักคนบ้างมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่จริงไหม?
“ถ้าจะตอบแทนแบบนี้ไม่ต้องว่ะพี่ ผมซื้อแดกเองคนเดียวไม่เสียเหงื่อด้วย”
“ปฏิเสธน้ำใจคน มันบาปนะเอ็ง”
“โว๊ะพี่แม่ง!” เขาสบถเสียงดังก่อนทำตัวดีๆ ด้วยการคว้าแก้วโค้กไปจากฉันในที่สุด
“ขอบคุณนะครับลูกพี่!” ซึ่งนั่นตามมาด้วยคำพูดแกมประชด
ฉันเลือกที่จะไม่มองเขาอีก และเงียบเพื่อปล่อยให้กุ๊กได้พัก สายตาทอดมองดูการแข่งขันในสนาม ปากพลางดูดน้ำโค้กไปด้วย และตอนนั้นเองที่จู่ๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบก็เอ่ยถามขึ้น
“ทำไมวันนี้พี่มานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
“ถามทำไม?”
“อ้าว ก็ปกติพี่ชอบเตะบอลอยู่ในสนามไม่ใช่อ่อ?” คำพูดของกุ๊กทำฉันที่คิดจะไม่ลอบมองเขาอีกต้องผิดคำสัญญากับตัวเอง เมื่อสายตาดันเหลือบมองเขาอีกครั้งจากทางหางตาเพื่อดูท่าที
“ผมเห็นพี่ชอบเตะบอลกับเพื่อนในสนามบ่อยๆ พอมองเข้าไปในสนามแล้วไม่มีพี่ ผมเลยรู้สึกว่ามันแปลกๆ” เขาไม่ได้มองฉันแต่ทอดสายตามองไปที่สนามฟุตบอล พอเห็นสีหน้าที่ทำเหมือนรู้ไปทุกอย่างของเขาแล้ว ฉันก็ต้องละสายตากลับไปที่สนามอย่างไร้สาเหตุ แต่ไม่ใช่กับปากที่ถามย้อนกลับไป
“ไหนบอกไม่ใช่เกย์ แล้วแอบมองข้าทำไม”
“พี่อย่าหลงตัวเองดิว่ะ! ผมไม่ได้มามองพี่สักหน่อย” กุ๊กปฏิเสธเสียงดังฟังชัด และกล่าวออกมาอีกครั้งด้วยเสียงที่อ่อนลงจนรู้สึกได้ “แต่ผมมามองคนที่เขาแอบมองพี่ต่างหาก…”
“น้องโกกิ?”
“อืมนั่นแหละ พี่รู้ใช่ปะว่าโกกิแอบชอบพี่”
“อืม พอรู้”
“อย่าเย็นชาดิพี่!” กุ๊กเริ่มโวยวาย ก่อนเอ่ยถามอีกครั้งเสียงอุบอิบคล้ายกับคนหลากหลายอารมณ์ “แล้วพี่… ชอบโกกิป่ะ?”
“เหอะ”
“เหอะนี่คือไม่ได้ชอบ?”
“แค่เอ็นดู” ฉันพูดไปตามเรื่องตามราว
“ก็ดีแล้ว คนนี้อ่ะผมจองนะพี่”
“อืม”
อ่า… ร่างกายฉันคงป่วยจริงๆ นั่นแหละ
จู่ๆ ก็รู้สึกจุกกลางอกขึ้นมาเสียเฉยๆ แปลก… แปลกเกินไปแล้ว
“พี่นี่แม่ง หล่อทุกมุมมองจริงๆ” เสียงทะเล้นปนความอิจฉาของกุ๊กดังขึ้นขัดความคิด พอกลอกตามองไปที่มันกลับต้องพบว่า ไอ้เด็กนี่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จดจ้องสายตากวาดสำรวจไปทั่วใบหน้า จนต้องขมวดคิ้วมองกลับไปตรงๆ
“พล่ามบ้าอะไรของเอ็งวะ?”
“ผมชมว่าพี่หล่อไง” ส่วนมันก็ตอบแบบคนซื่อ ไม่ใช่แค่นั้นแต่ยังกระทุ้งศอกเข้าที่แขนฉันเบาๆ ทำเหมือนกันว่าสนิทกันมานาน ส่วนปากก็พล่ามถามมาก “หล่อๆ แบบพี่นี่ มีแฟนยังอะ?”
“ไม่มี” ฉันตอบพลางขยับตัวออกห่างมันเล็กน้อยเพราะความไม่คุ้นชิน และเลื่อนสายตามองกลับไปที่สนามบอลเหมือนเดิม
“แล้วพี่เคยจีบใครบ้างปะ?”
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องรู้ก็ได้มั้งเอ็ง” ฉันแย้งเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ถามไม่หยุด เพื่อทำให้รู้ว่าเขาควรหยุดถามหรือยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันสักที แต่
“ไม่รู้ไม่ได้ดิ ก็พี่แม่งหล่อขนาดนี้ มันต้องเคยจีบใครบ้างดิจริงปะ?”
อ่า… ลูกตื้อหมอนี่เยอะชะมัด
สุดท้ายฉันก็เลยต้องตอบไปตรงๆ
“ข้ายังไม่มีแฟน จบ”
“หูยไรวะพี่! พี่ก็อายุเยอะแล้วนะเว้ย ยิ่งแก่ความหล่อยิ่งหดหาย…” ไอ้ลูกเจี๊ยบเงียบเสียงลงเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้หันไปมองมันหรอก มันก็พูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังกระชั้นชิดติดอยู่ข้างหูราวกับกระซิบ “หาแฟนสักคนได้แล้ว รู้เปล่า”
หูมันร้อน ส่วนใจก็เริ่มเต้นแรง ลมหายใจเองก็เหมือนจะปั่นป่วนเมื่อถูกไอ้ลูกเจี๊ยบยุใส่แบบนั้น
ฉันเหลือบมองหน้ากุ๊กอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในอกชนิดที่หาสาเหตุไม่ได้ และพบว่าเขากำลังยิ้มแป้นทำหน้าทะเล้นอย่างคนมีความสุข
ไม่ไหว… ร่างกายกำลังต้องการหมอ…
“แล้วนี่ถ้าพี่คิดจะจีบใครสักคน พี่มีวิธียังงะ…เฮ้ย!”
ตึงง!
ตุบ!
ฉันหยุดการถามมากของกุ๊กด้วยการเขวี้ยงแก้วน้ำในมือลงกับพื้น แล้วพุ่งมือดันตัวเขาอย่างแรง จนอีกฝ่ายที่ไม่ทันระวังตัวหงายท้อง กระแทกแผ่นหลังนาบไปกับม้านั่ง
คนตัวเล็กกว่านิดหน่อยทำตาโตด้วยความตกใจ ขณะถูกฉันจ้องเขม้นนัยน์ตาคล้ายกับไม่พอใจกลับไปตรงๆ มือกำคอเสื้อนักศึกษาของเขาไว้แน่น ขณะปากถามออกไป
“อยากรู้เหรอ ว่าข้าจะจีบยังไง?”
“เฮ้ยพี่! เล่นเชี่ยไรเนี่ย” เขาบ่นพลางขยับตัวลุกกลับขึ้นมาอีกครั้ง ทว่า ร่างกายฉันมันกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างงั้น เพราะมือที่กำคอเสื้อกุ๊กแน่น ตามมาพร้อมด้วยแรงหนักๆ กดตัวเขาให้แผ่นหลังติดชิดกับพื้นที่นั่งอย่างแรง
แววตาที่เขามองมาดูหวาดหวั่นและโคตรจะระแวง มองวอกแวกไปรอบตัวคล้ายกับอยากจะขอความช่วยเหลือ ต่างจากฉันที่สายตาดันหยุดอยู่ที่ใบหน้าหล่อทะเล้นตรงหน้า อย่างไม่คิดที่จะมองทางอื่น
ทั้งที่คิดจะแกล้งเพื่อทำให้เขาสงบปากสงบคำลงแท้ๆ แต่ตอนนี้ พอได้มองหน้าเขาในระยะใกล้ขนาดนี้ ทุกอย่างในหัวมันก็ดันว่างเปล่า ลืมความตั้งใจแรกที่คิดจะทำไปจนหมด
รู้แค่เพียงว่า ไอ้เด็กนี่นี่แหละที่เป็นตัวการทำฉันป่วย...
- ผู้เขียน
