35 นาทีต่อมา…
@ห้างสรรพสินค้าK
กึก!
เท้าฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้าง ท่ามกลางสายของผู้คนที่เดินผ่านไปมา ไอ้เรื่องสายตากับเรื่องเสียงซุบซิบของพวกผู้หญิงที่มองมาน่ะ ฉันไม่สนใจหรอกนะ เพราะไอ้ที่ทำฉันรู้สึกขยาดเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คงจะเป็นความหรูหราของห้างสรรพสินค้าตรงหน้านี่แหละ
ถ้าไม่นับตอนที่ป๊าเคยมาเคลียร์กับตำรวจเรื่องที่ลูกน้องมีเรื่องกันในห้างเมื่อ 10 ปีก่อน บอกตามตรงเลยว่าฉันไม่เคยคิดที่จะมาเหยียบสถานที่แบบนี้เลยสักครั้ง
“ดูผู้ชายที่ใส่ชุดช็อปคนนั้นสิ หล่อจังเลยเนอะ” เสียงซุบซิบของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งทำฉันละสายตาจากประตูทางเข้าห้าง เหลือบมองพวกเธอเล็กน้อย ที่มองน่ะไม่ใช่เพราะไม่พอใจหรอก แต่รู้สึกเป็นกังวลแทนไอ้ลูกเจี๊ยบที่ต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ต่างหาก
ทว่า
ฟึ่บ! หมับ!
“อะ เอ็งจะทำไรวะ!?” ฉันตะคอกเสียงถาม เมื่อไอ้ลูกเจี๊ยบที่ยืนขนาบข้างถือวิสาสะคว้ามือฉันไปกุมเอาไว้
