‘พี่กินเวย์โปรตีนเสริมกล้ามเนื้ออกมาใช่ไหม?’
ผมแค่นขำหลังจากพูดจบ พยายามชักมือตัวเองออก เพื่อหวังเอาตัวรอดจากสถานการณ์ดังกล่าว แต่ก็เหมือนเคยพี่เก้าดูไม่มีอารมณ์เลยสักนิด แถมยังตะคอกถามเหมือนโกรธอะไร
“พูดอะไร?!” คนตรงหน้าแสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็ไม่ยอมปล่อยมือผมออกจากอกตัวเองอยู่ดี
ไม่ใช่แค่พูดแต่พี่แกยังเดินก้าวเท้าเข้ามาในขณะที่เรายืนประจันหน้ากัน จนผมต้องเป็นฝ่ายเดินถอยหลังเสียเอง
“ทีนี้ก็เป็นตาเอ็งบ้าง…” พี่เก้าพูดเสียงเรียบ นัยน์ตาคมของคนตัวสูงไม่ปิดบังความรู้สึกนึกคิดของตัวเองอีกต่อไป
ขณะที่ระยะการก้าวเท้าของพี่เก้ายังคงเดินก้าวเข้าหาเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมถอย สุดท้ายผมก็หมดทางหนี เมื่อเท้าพามาหยุดอยู่ที่ทางตั้ง ภาพสถานการณ์เหมือนเดจาวู เมื่อแผ่นหลังผมแนบสนิทเข้ากับกรงเก็บอุปกรณ์กีฬา
กึง!
แรงกดดันกายของคนตรงหน้าทำเอาฝ่ามือยวบตามเนื้อนุ่มนิ่มได้อย่างเต็มไม้เต็มมือ
