อี้ฟานยืนนิ่ง คิดตามคำพูดของไป่หลานฟังดูราวกับไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน แต่เขาเป็นราชาเหตุใดจึงจะจำเธอไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นคนที่ฝากรอยแผลไว้บนร่างของเขาเหมือนกัน รอยแผลจากคมมีดอาบยาพิษชนิดพิเศษที่เธอมั่นใจว่ามันจะไม่มีทางลบเลือนไปจากร่างกายนั้นแน่นอน ไม่มีทางลบเลือนจนกว่าจะตาย
“มาหาข้า เจ้าสาวของข้า หากเจ้าต้องการลบคำสาปนั้นออกจากร่าง” ไป่หลานยื่นมือออกมา พร้อมรอยยิ้มที่มีพลังทำลายล้างสูง สามารถละลายหัวใจหญิงสาวร้อยคนได้ในคราวเดียว แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่า
แต่ที่เกลียดยิ่งกว่านั้นคือการที่เธอไม่สามารถขัดขวางการบังคับของระบบได้ เมื่อระบบสั่งให้เธอทำ เธอจึงจำเป็นต้องทำ เป็นการบังคับโรคจิตที่สุดของเกมเลยก็ว่าได้
ร่างของอี้ฟานถูกดูดไปตามพลังของไป่หลาน ใบหน้ารูปสลักนั้นแย้มยิ้มอย่างพอใจ และขณะที่ร่างของเธอกำลังถูกดูดขึ้นไปยืนอยู่บนแท่นสังเวยหน้าบัลลังก์อยู่นั้น กลับมีร่างสีดำอีกร่
