หลงเหยาเห็นดังนั้นจึงพุ่งร่างเข้ามาหาเป็นคนแรก ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกังวลยามมองสีหน้าทุกข์ทรมานของหญิงสาวตรงหน้า หัวใจของเขาราวกับถูกบีบไปด้วย มือใหญ่ช้อนศีรษะอ่อนแรงซบอกกว้างอย่างทะนุถนอม ก่อนหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าคอยซับเหงื่อบนใบหน้าอย่างอ่อนโยน
“อี้ฟาน! เป็นอะไรไป” เยี่ยหลานถามอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเมื่อวิ่งมาถึง นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างมองใบหน้าสวยของเพื่อนสาวที่ขาวซีดจนน่ากลัว เพื่อนสาวของเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน สภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ต่างจากคนป่วยใกล้ตายเลยสักนิด มือของเธอแตะไปตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย ก่อนเอ่ยอย่างตกใจ “ตัวเย็นเฉียบเลย”
เสียนเถียนเข้ามาดูอาการตามสัญชาตญาณของหมอประจำทีม ท่ามกลางความเป็นห่วงของทุกคน หลังจากที่ตรวจดูสถานะภายนอกของอี้ฟานแล้ว เธอไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ เลยสักนิด จึงสันนิษฐานว่าอาการนี้อาจเกิดจากคำสาปภายใน คิดได้ดังนั้นเสียนเถียนจึงรีบค้นตำราคำสาปที่อ
