บทที่9
“ท่านพี่ หมายความว่าอย่างไงที่ว่าหลิวเหว่ยเขามีแม่นางที่ทำตัวเหมือนฮูหยินคอยเฝ้าจวนอยู่แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ออกมาพบใครเลยแม้แต่ท่าน”
“ใครเป็นคนทำให้เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ได้กัน”
เหลียงฮูหยินชักสีหน้าไม่พอใจ
“จะมีใครได้ก็คนบังคับรถม้าสิเจ้าคะ ห้ามติดหนิเขาจะเจ้าคะท่านพี่ไม่ได้ห้ามไม่ให้เขาพูด หากเขาจะบอกจะกล่าวก็ว่าผิดไม่ได้นะเจ้าคะ” ชายมีอายุถอนหายใจ ก่อนจะยอมเล่าเรื่องที่เห็นให้กับภรรยาฟัง
“มีหญิงสาวอายุประมาณเดียวกันกับหลิวเหว่ยอาศัยอยู่กับเขาจริง เจ้าตัวไม่ออกมาพบข้าด้วยซ้ำ มีแค่นางที่ออกมาเอ่ยวาจาน่ารังเกียจ ดูจากท่าทางแล้วจะเป็นหญิงสาวที่ไร้การศึกษา”
เหลี่ยงฮูหยินเอามือทาบอก “แต่หลิวเหว่ยมิใช่คนเช่นนั้นนี่เจ้าคะ ทำไมกัน”
ดวงตาคมที่แม้จะมีอายุแล้วก็ยังเห็นได้ชัดถึงความมั่นคงหันมองภรรยาของตน
“เจ้าไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มนั้น บางทีก็เผลอทำผิดเพราะความไม่ตั้งใจ หากไม่ได้มั่นคง
