บทที่8
ลู่จื้อกลับมาที่จวนตระกูลเหลียงด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“ไปไหนมาเสี่ยวจื้อ”
แม้จะได้ยินคำเรียกแต่ก็ไม่อยากเจอหน้าบิดาจนแสร้งทำเป็นไม่ยิน
“พ่อรู้ว่าเจ้าได้ยิน เข้ามาดื่มชากับพ่อก่อนสิ” ท่าทางนิ่งเฉย ๆ และเดินนำเข้าเรือนไปไม่ได้ทำให้ลู่จื้อกังวลเท่ากับการชงชาเงียบ ๆ ราวกับอยากให้นางเอ่ยทุกสิ่งออกมาก่อนเอง
“ท่านพ่อเรียกลูกมามีอะไรหรือเจ้าคะ” ลู่จื้อถามบิดา เพราะตั้งแต่นางนั่งลงตรงหน้า บิดาของนางก็เอาแต่จับนั่นใส่นี่ มิได้เอ่ยอะไร
“ไปจวนของหลิวเหว่ยมาหรือ” ลู่จื้อมีสายตาเศร้า แต่ก็พยักหน้า “ไปทำไมกัน”
ลู่จื้อตอบคำถามของบิดาไม่ได้
นางยังคงมีความหวัง ตลอดเวลาสองปีกว่าเกือบสามปีที่ผ่านมา ทุก ๆ วันนางเฝ้าฝันที่จะได้เป็นภรรยาที่แสนดีของเขา ได้ต้อนรับเจ้าตัวกลับมาอย่างสมฐานะและก็จะไม่มีใครพูดถึงหลิวเหว่ยในทางที่ไม่ดีได้อีก ไม่ว่าจะเป็นแค่คนอาศัยแต่กลับคิดจะเด็ดดอกฟ้า หรือแม้แต่คำว่าคุณช
