บทที่15
“คุณหนูขอรับวันนี้ท่านแม่ทัพมีแขกคงไม่สะดวกจะพบคุณหนูหรอกขอรับ” ที่จริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ลำบากใจ เพราะคำสั่งนี้เป็นของซูจิน นางไม่อยากให้หลิวเหว่ยเจอกับหญิงสาวตรงหน้านี้ แต่ดูเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างลู่จื้อ
เมื่อยามนี้หลิวเหว่ยเดินออกมาส่งเฉิงอี้ด้วยตัวเองจนเจอเข้ากับลู่จื้อ
“เป็นข้าเคยพูดคำเช่นนั้นหรือเวลามีแขกก็แค่บอกให้แขกอีกคนไปรอ เหตุใดจะต้องไล่กลับ”
หลิวเหว่ยเผลอตัวอีกครั้ง อาจจะเพราะใจจริงเขาก็อยากพบเจอกับลู่จื้อ อยากเจอให้ได้บ่อยที่สุดก่อนที่จะทำอะไรเช่นนี้ไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ในยามโพล้เพล้เขาเริ่มมองเห็นไม่ชัดเสียแล้ว
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนดีกว่านะขอรับท่านแม่ทัพจะได้ต้อนรับแขกได้สะดวก” เฉิงอี้บอกพลางลอบมองดูใบหน้าของหญิงสาวที่มาขอพบท่านแม่ทัพ คุณหนูผู้นี้งดงามและกิริยาเรียบร้อย และระหว่างที่เขาก้าวเดินออกจากจวนตระกูลหยุนก็ได้ยินเข้าพอดี
“แม่
