บทที่13
“แม่นางเหลียง เป็นเจ้าอีกแล้วหรือ มิใช่ว่าวันนั้นท่านพี่ไปคุยกับบิดาของแม่นางที่จวนจบแล้วหรือ”
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะหลิวเหว่ยไม่ได้นอนซมจนลุกไม่ได้ เขาเดินอยู่ที่สวนในเรือนก่อนจะเห็นซูจินคุยกับใครสักคนที่ประตูใหญ่ ทันทีที่เห็นใบหน้าสวยหัวใจของชายหนุ่มก็กระตุก เขาเร่งเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ดูไม่เจ็บป่วยเหมือนตอนนี้ ก่อนจะกลับออกมาอีกครั้ง แน่นอนว่าหญิงสาวทั้งสองยังคงต่อปากต่อคำกัน
ลู่จื้อเป็นคนไม่ยอมคน แม้นางจะไม่พูดคำหยาบคายแบบที่สาวชาวบ้านแบบซูจินพูด แต่แน่นอนว่าคำแต่ละคำที่ออกจากปากนั้นน่ากลัวกว่าเสียอีก และหลังจากวันนั้นที่เขาบอกชัดไปแล้วว่าไม่รักแต่หญิงสาวยังคิดจะมาที่นี่อีก เห็นทีเรื่องที่เขากังวลคงเกิดขึ้นแล้ว
“ซูจินเจ้าจะไปไหนก็ไป” เพราะแอบฟังอยู่ครู่ใหญ่จึงรู้สึกไม่พอใจในคำของซูจินเกือบจะเผลอตำหนินางออกไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็เปลี่ยนเป็นพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ แทน
“แม่น
