ตอนที่ 17 เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน
ความจริงแล้วใบเฟิร์นเป็นคนตัวเล็กมาก แต่เวลาที่ผมอุ้มเธอในสภาพที่เมามายลงจากรถทั้งที่เธอยังไม่หยุดโวยวาย ก็หนักหนาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
ผมจัดท่าให้เธอนอนลงบนโซฟา แต่ทว่าร่างเล็ก ๆ ของเธอยังคงไม่สิ้นฤทธิ์ เธอเด้งตัวมาขึ้นมานั่งแถมยังชี้หน้าใส่ผมอีก
“เพราะพี่ภีมม์คนเดียวเลย ฮือ อึก”
ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะจับนิ้วชี้ของเธอให้วางลง
“ไหนพี่ทำอะไรใบเฟิร์น พี่ว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” ผมขยับตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ พร้อมกับเอานิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้ใบเฟิร์นที่กำลังไหลมาอาบแก้ม
ตลกไหมที่ผมพูดกับคนเมาทั้งที่รู้ว่ามันค่อนข้างเปล่าประโยชน์ เธอไม่มีสติพอจะพูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราวกับผมสักเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ
“ก็ ก็ พี่ภีมม์มีผู้หญิงคนอื่น ฮึก”
“ไม่มีครับ ไม่มีจริง ๆ นะครับคนดี เชื่อพี่”
“ฮึก ไม่เชื่อเฟิร์นไม่เชื่อ ใช่สิเราสองคนแต่งงานกันแค่แต่ในนามหนิ ไม่งั้นพี
