ไม่เคยรัก until you + ตอนพิเศษ

ตอนที่หก ความเจ็บปวดที่ย้อนกลับคืน 4

ถ้าเป็นเมื่อก่อนยอมรับว่าเขาคงไปกระชากชุดเธอทิ้งแล้วกระโจนเข้ากอดแล้วทำมากกว่านั้นตามประสาคนมีความต้องการสูง แต่ตอนนี้หนังสือของชั้นมัธยมหกในมือของเธอทำให้เขาไมเกรนจะขึ้นมากกว่าจะมีอารมณ์อีก

ให้ตายเถอะ!

"ไปนอนห้องเล็ก เฮียอาบน้ำออกมาแล้วหวังว่าจะไม่เจอเรานะ"

เขาบอกเสียงดุโดยไม่สนใจหน้าแป้นแล้นนั่นแล้วเดินไปอาบน้ำ สิบห้านาทีผ่านไปอาคินออกมาก็ยังเห็นลลิษานั่งอยู่บนเตียงเขา

"กี้ไม่อยากนอนคนเดียว ขอนอนห้องนี้กับเฮียได้ไหม สัญญาจะไม่ทำอะไร"

"..."

อาคินหลับตาลง พยายามข่มความโกรธ พยายามที่จะไม่ใช้คำพูดหรืออะไรที่รุนแรงกับคนอายุไม่เต็มยี่สิบ

เธอเป็นแค่เด็ก อาคินบอกตัวเอง

"ถ้าเราไม่ไป เฮียไปเอง"

"ทำไมเมื่อก่อนก็นอนด้วยกันได้ ทำไมต้องมาทำห่างเหิน เพราะว่าแค่เราจดทะเบียนกัน"

"เราน่าจะรู้นะกี้ ว่ามันไม่ใช่เพราะเรื่องจดทะเบียน"

"ก็แล้วทำไมเฮียต้องเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็เถอะ แมนๆ หน่อยสิ แค่ใช้ชีวิตแบบเดิม ถ้าเราใช้ชีวิตด้วยกันไม่ได้ก็ค่อยหย่า"

อาคินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

"อย่ามาทำแก่เเดด ไปเรียนให้จบม. หกก่อนเถอะ ค่อยมาพูดเรื่องที่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่"

"คำก็เด็กสองคำก็เด็ก เมื่อก่อนไม่เห็นคิดว่ากี้เด็ก"

"ก็มาหลอกกันนี่... แล้วก็ไม่ต้องมาทำดื้อใส่ ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ต่อ ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาวุ่นวายกับเฮีย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าเฮียไม่เตือน"

เขาดุเธอเสียงดัง ก่อนจะเดินไปนอนห้องนอนเล็กอย่างหัวเสีย เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงควีนไซส์หอมกรุ่นเพราะได้รับการทำความสะอาดเป็นอย่างดีแม้ที่ผ่านมาไม่มีคนอยู่ มือหนาของเขาคลึงศีรษะเบาๆ อารมณ์ที่กรุ่นเรื่องอื่นอยู่แล้วปะทุขึ้นมาในตอนที่ลลิษาดื้อกับเขา แม้จะอยากลงโทษยายเด็กแสบให้สาสมที่มาลบเหลี่ยมเขา แต่ยังไม่ได้คิดว่าจะจัดการอย่างไร ยายเด็กตัวร้ายนั่นถึงได้ลอยหน้าลอยตาก่อกวนเขาได้อยู่

ผ่านไปพักหนึ่งอาคินกำลังจะเคลิ้มหลับแต่เขาได้ยินเสียงประตูเปิดเลยตื่นหากแต่เขาไม่ได้ลุกพรวดขึ้นทันทีเพราะอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะมาไม้ไหน แค่ที่แอบเข้ามาห้องนี้เขาก็คาดโทษไว้แล้วว่าจะฟาดก้นจนนั่งไม่ลงให้เข็ดหลาบและไม่กล้าขัดคำสั่งเขาอีก

หญิงสาวก้าวขึ้นเตียงแล้วสอดตัวในผ้าห่มเดียวกับเขาแล้วบอกเขาเบาๆ

"เฮียอย่าเพิ่งด่า ฟังกี้ก่อนนะ คือกี้นอนคนเดียวไม่ได้เพราะจะไม่หลับ ตอนเด็กจนโตกี้นอนกับพี่สาวตลอด แต่อานนท์แย่งพี่สาวกี้ไปกี้เลยมาพักหอพักกับเพื่อนสนิทแต่เพื่อนกี้มีแฟนแล้วบางครั้งก็ไปนอนห้องแฟนบางครั้งก็พาแฟนมาห้องกี้ก็เลยไม่นอนตอนกลางคืนมาทำงานที่ผับเฮียแล้วไปนอนกลางวันตอนเรียน แต่หลังจากที่เจอกับเฮียกี้ก็มาอยู่กับเฮียแล้วได้นอนตลอดเพราะมีเฮียนอนเป็นเพื่อน ตอนที่เราได้แต่งงานกันกี้ดีใจมากรู้ไหมที่จะได้อยู่กับเฮียไปตลอดอย่างน้อยกี้ก็มีคนนอนเป็นเพื่อน เฮียอย่าไล่กี้เลยนะ ถ้าโกรธเกลียดจะด่าจะว่าอย่างไงตอนตื่นค่อยด่า ขอกี้นอนก่อนน้ากี้ง่วงนอนมาก ฮ้าววว" หญิงสาวเริ่มพูดลากเสียงยาวในตอนท้ายก่อนจะขยับตัวมานอนกอดเเขนเขาไว้แล้วซุกหน้าเข้าหาต้นเเขนเขา

อาคินไม่ได้ตอบอะไร แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กยังไม่เลิกเพ้อ

"เฮียไม่ได้ไล่กี้ หรือว่านอนหลับไปแล้วกันแน่นะ" เธอพึมพำ เหมือนโผล่หัวมามองเขานิดหน่อย ก่อนจะซุกตัวลงไปหลับลงอีกครั้ง พร้อมกับคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ ส่วนอาคินนอนเบิกตาโพลง เอามืออีกข้างก่ายหน้าผาก

เขากำลังตรึกตรองว่าลลิษาพูดจริงหรือเปล่า เพราะถ้าจริงนั่นย่อมหมายความว่าที่ลลิษาทำไปทั้งหมดเพราะไม่ต้องการจะนอนคนเดียว

อาคินรู้สึกเหมือนโลกของเขาคว่ำหงายเพราะคนที่นอนเอาหน้ามุดไหล่เขาอยู่ตอนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอชอบนอนกอดแขนเขา วันไหนที่เขาไม่ได้กลับมานอนที่คอนโดเธอก็จะขอกลับไปทำงานที่ผับด้วยจนสว่างแล้วอ้างว่าไม่มีเรียนเช้า

เขาเข่นเขี้ยวในใจพร้อมกับบ่นกับตัวเองว่าเขานี่มันคบเด็กสร้างบ้านจริงๆ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นว่าโดนเด็กหลอกให้แต่งงานด้วยเพราะเด็กมันไม่มีคนให้กอดเวลานอน เสียเหลี่ยมแล้วเสียเหลี่ยมอีก เสียเหลี่ยมแบบไม่มีอะไรกั้น

กว่าจะรู้ทัน ก็ถอนตัวกลับไม่ได้แล้ว ทางเดียวที่ทำได้ก็คงเป็นการดัดนิสัยยายเด็กแสบคนนี้สินะ

เฮ้อ...แค่คิดอาคินก็ปวดหัวขึ้นมาตุบๆ แล้ว