ตอนที่สี่ ตัวป่วนจอมแสบ 2
1682 คำ
อาคินโบกมือห้ามปราม คิดว่าดีที่ช่วงนี้ยายกี้เข้ามาให้เขาได้คลายปัญหาที่เครียดไปปมหนึ่ง เขาเลยอารมณ์ดีพอที่จะห้ามปรามแบบสันติ
"อย่าเพิ่งเถียงกัน ช่วยกันจัดการเรื่องคนข้างล่างก่อน"
"ผมขอลงไปข้างล่างก่อนแล้วกันนะ" วิษุวัตลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป
"รีบไปไหน ไม่คุยกันก่อนล่ะโฮป"
"ผมขึ้นมาหาอีฟ อีฟไม่อยู่แล้ว ผมลงไปดีกว่า"
"อืม... กลับไปทำหน้าที่ต่อเถอะ เดี๋ยวฉันคุยกับไอ้ซีแป๊บหนึ่งก็จะไปแล้วเหมือนกัน"
"ครับ" วิษุวัตพยักหน้าแล้วเดินลงไปข้างล่าง
พ้นร่างคนตัวสูงไปแล้วศิวาก็ถามอาคินเสียงเบา
"ได้เรื่องเกี่ยวกับไอ้ทินหรือยัง"
"ยัง คนค้นหาข้อมูลเที่ยวบินหาชื่อไม่เจอ รู้แค่จากแท็กซี่ที่รับมันไปจากเพนธ์เฮาส์ว่าจะไปออสเตรเลีย"
"หรือว่ามันจะปกปิดข้อมูลตัวเอง"
"อืม... คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกันเลยให้คัดกรองจากผู้โดยสารของสายการบินทีละคน อาจจะได้ช้าหน่อย"
"ทางไอ้โฮปใช้ไม่ได้ รีดข้อมูลจากผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลย"
"โฮปไม่ถนัดใช้กำลังกับความรุนแรงให้รีดข้อมูลไม่มีทางได้หรอก" อาคินบอกอีกฝ่าย
"แล้วทำไมนายไม่ทำเอง" ศิวาถาม
"ฉันเองก็ไม่ว่างเท่าไหร่ โฮปอาสาเลยให้จัดการให้ ถึงจะไม่ได้ข้อมูลก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ถือว่ามีคนเฝ้าตัวประกันเอาไว้ล่อไอ้ทินให้โผล่หัวมาให้ได้"
"ถ้าอย่างนั้น ทำตามที่ฉันบอกเร็วขึ้นเถอะ วันนี้น้องหยกน้องหมอสูติที่อยู่ในตึกนี้เวรเช้าเดียว ตอนนี้น่าจะกลับมาถึงแล้ว"
"ตกลงว่าน้องเค้าจะทำให้?"เสียงถามของอาคินเหมือนไม่อยากเชื่อ
"อือ คุยกันแล้ว"
"มันแปลกนะ คนนอกจะยอมทำตามที่นายของ่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ นายกับเขามีอะไรกับหรือเปล่าวะ"
"อย่ามาสงสัยอะไรเลยน่า ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่เรื่องน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าเท่านั้น"
อาคินพยายามมองหาพิรุธแต่ก็ไม่มี ศิวามั่นคงกับเอวิตาแม้จะเป็นรักข้างเดียวมาตลอด แต่ก็ไม่เคยเปลี่ยน แม้จะแกล้งถามยังไงคำตอบก็ยังเหมือนเดิม
"เออ ขอโทษที่ถาม ไม่ต้องทำท่าโกรธขนาดนั้น ไปลงไปหาน้องหยกกัน"
เพราะคำขอโทษที่จริงใจ คนที่หน้าขึ้งโกรธอยู่ค่อยคลายลง แต่กระนั้นก็บ่นพึมพำในใจ
ไอ้เพื่อนเวร รู้ทั้งรู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลเขาตั้งใจทำเพื่อใคร ยังกล้าแซวกล้าล้อเฉไฉไปได้อีก... ไม่ให้โมโหได้อย่างไรล่ะ
นลินวิภากำลังนั่งออกแบบตกแต่งภายในกับแอปพลิเคชันสร้างภาพอยู่อย่างมีสมาธิในตอนที่วิษุวัตเดินเข้ามา... หญิงสาวเงยหน้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้างยกหน้าจอไปอวดคนที่เข้ามาใหม่...
"ดูนี่สิ ฉันได้งานชิ้นใหม่อีกแล้ว"
พอเห็นหน้าคนที่เข้ามาใหม่ชัดๆ ว่าเขาไม่ได้อารมณ์ดีรอยยิ้มสดใสของเธอก็หุบลง เธอกัดริมฝีปากน้อยๆ เมื่อเห็นเขาตอนที่โกรธ แม้เขาออกไปข้างนอกและโกรธคนอื่นมาแต่ทำไมก็ไม่รู้ เธอรู้สึกเกร็งและหายใจลำบากทุกครั้งเวลาที่เขาไม่สบอารมณ์ ดวงตาของเขาดุดันระหว่างคิ้วย่นเข้าหากันจนหัวคิ้วขมวด
ดูเหมือนวิษุวัตจะรู้ตัว ผ่อนลมหายใจออกยาวๆ แล้วยิ้มให้เธอแบบฝืนๆ
"ปิดไปทำไม มีงานใหม่จะอวดไม่ใช่เหรอ"
"ฉันลองตกแต่งภายในเพนธ์เฮาส์ห้องนี้ดู คุณว่าเป็นไงบ้าง" เมื่อเห็นว่าเขาดูอารมณ์ดีขึ้น เขาเลยเปิดภาพสามมิติให้เขาดู คนตัวโตนั่งมองแล้วเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ ยอมรับว่าเธอฝีมือดีมากแบบหาตัวจับยาก พอนั่งอยู่ที่ห้องเปล่าๆ ของศิวาเจ้าตัวคงอึดอัดเลยออกแบบภายใน ให้ห้องที่ดูเรียบเกินไปมีชีวิตชีวาและอบอุ่นขึ้นมา แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์ less is more ศิวาเห็นอาจจะสนใจเอามาแต่งห้องก็ได้ แต่ต้องไม่บอกว่านลินวิภาออกแบบนะ
"ดูคุณไม่เป็นกังวลที่ถูกกักตัวไว้ที่นี่เลย ไม่กลัวเสียรายได้เหรอ ทำงานดีขนาดนี้น่าจะคิวเยอะนะ" เขาที่เพิ่งดูผลงานของเธอจริงจังแล้วเอ่ยถามตรงๆ
"ช่วงนี้ฉันพักพอดี จะไปยุโรปเดือนหนึ่งไม่รับทำงานอยู่แล้ว แต่ใครจะคิด โดนจับมาขังไว้เฉยเลย แต่ฉันว่าอีกหน่อยนายอาคินคงปล่อยฉัน ค่อยไปใช้วันพักต่อแล้วกลับไปทำงาน"
"อ้อ" เขาพยักหน้า ถึงว่าหลายวันมานี้เธอไม่ทุกข์ไม่ร้อน เพราะพักงานอยู่และคิดว่าอย่างไรอาคินก็จะปล่อยเธอไป พอสนิทกันมากขึ้นเจ้าตัวก็จะเปิดเผยความคิดส่วนตัวให้เขาฟังหลายๆ เรื่อง ยกเว้นเรื่องไอ้ทิน
"นายออกไปเจอใครมา ได้คุยเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเลย" หญิงสาวเอ่ยถาม
"ไปเจอพี่อาคินมา คราวนี้ดูเหมือนเขาไม่พอใจผม ดูไม่ไว้ใจผมยังไงไม่รู้"
"หมายถึงเขาไม่คิดว่านายจะรังแกฉันงั้นเหรอ" เธอถามเสียงเบาเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน พอเขาพยักหน้าเธอก็กระซิบถามจนต้องเอียงหน้าเข้าไปฟังใกล้ๆ "เพราะว่าคนอื่นไปฟ้องหรือเปล่าว่าที่จริงอยู่ที่นี่นายใจดีกับฉันไม่ได้รังแกอย่างที่หมอนั่นต้องการ"
"ไม่... คนที่เฝ้าเป็นคนของผม" เขาบอก
"ป้าแตนล่ะ" หญิงสาวพยายามนึกถึงคนที่ลงมาทำความสะอาดและนำอาหารมาส่ง
"ป้าแตนก็ไม่พูด ท่านสนิทกับผม"
หญิงสาวพยักหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ ป้าแตนเรียกเขาว่าโฮปนี่นา คงสนิทและเป็นพวกเดียวกัน
"เขาสงสัยเพราะว่าผมไม่ได้ข้อมูลอะไรจากคุณสักที แม้ว่าจะโดนยื่นคำขาดมาหลายรอบแล้ว" วิษุวัตบอกเธอยังไม่ได้พูดอะไรต่อ คนสองสามคนก็กรูกันเข้ามา
อาคินและศิวาเดินนำหน้ามา ด้านหลังมีหญิงสาวที่ดูเหมือนอายุพอๆ กับเธอเดินหน้านิ่งเข้ามา...
"จะมาทำไมไม่บอกก่อน"วิษุวัตถาม
"ไม่มาแล้วจะเห็นอะไรดีๆ เหรอ นายดูสนิทกับเธอดีนะ นี่คือวิธีรีดข้อมูลของนาย ถึงว่า ไม่เคยได้เรื่องอะไร" อาคินเอ่ยเสียงเข้มวิษุวัตลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าอาคิน ไม่มีใครกลัวใคร
"ไอ้ซี หยก เอาผู้หญิงคนนั้นเข้าไปตรวจในห้อง ฉันอยากรู้ว่าโฮปทำงานตามที่รับปากไว้หรือเปล่า"
"ทำไมต้องทำขนาดนี้" วิษุวัตจะขวาง แต่อาคินดึงแขนเขาออกห่าง พร้อมทั้งเอ่ยย้ำเสียงเข้ม
"ถ้าบริสุทธิ์ใจก็อย่าขวาง"
ศิวาเดินมาคว้าตัวนลินวิภาที่กำลังนั่งอึ้งอยู่ กระชากทีเดียวเธอก็ลุกขึ้น เขาฉุดดึงหญิงสาวไปทางประตูห้องนอนแขกโดยมีหมอสาวเดินตามเขาไปติดๆ
แน่นอนว่านลินวิภาทั้งร้องทั้งโวยวายและป้องกันตัวอย่างงุนงง
"จะทำอะไร พวกคุณจะทำอะไร" หญิงสาวถามศิวา และเลยไปมองหญิงสาวที่ยืนหน้านิ่งหากไม่สบตาเธอ... คราวก่อนศิวามาเจาะเลือดเธอคราวนี้จะทำอะไรแผลงๆ อีกแน่
"จะให้หมอสูมาตรวจว่าโฮปทำหน้าที่หรือเปล่า" ศิวาบอกเอาบุญ
"ตรวจ ตรวจยังไง"
"คิดว่าจะตรวจยังไงล่ะ"
"ไม่ต้องมาล้อฉันเล่น" เธอปาหมอนใส่หน้าศิวา แน่นอนว่าสายตาเกลียดชังคราวนี้ยิ่งลุกเป็นไฟ เขาสาวเท้าเข้ามาหาเธอท่าทางดุร้ายนั่นทำให้เธอถอยหนี แต่มือเขาก็ลากขาเธอมา แล้วอัญมณีก็เข้ามาร่วมวงด้วย... "พวกคุณทำอะไร ถอยไปนะ ถอยไป" คนโดนกระทำกรี๊ดลั่น “เป็นถึงหมอมารังแกคนอื่นแบบนี้ได้ไง”
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอาชีพหรอก เธอไม่ใช่คนไข้ของพวกฉันแต่เป็นพวกของคนร้าย ทำไมต้องปรานี เธอรู้ดีแก่ใจนี่" ศิวาผลักเธอ ปัดมือที่ปัดป้องตัวเองออก "จัดการเลยหยก ถ้าไอ้โฮปบกพร่องต่อหน้าที่จะได้กำจัดทีเดียวเลย"
"ปล่อย ฉันไม่ยอมให้ตรวจ ไม่ยอม" หญิงสาวปัดป้องสุดแรงเกิด แรงเธอเยอะจนคนสองคนแทบเอาไม่อยู่
"พี่ซี หยกว่าไม่ต้องตรวจก็รู้ ไปรายงานพี่อาคินเถอะค่ะ ผู้หญิงคนนี้ยังไม่เคยผ่านมือคนของพี่อาคินแน่นอน" คนสองคนที่รามือจากการต่อสู้กับนลินวิภาถอยไป เเล้วเดินออกจากห้องไป นลินวิภาถลาตามไปเพราะเป็นห่วงวิษุวัต
"นายควรเชื่อฉันแต่แรกนะอาคินว่าโฮปจะทำงานบกพร่อง" ศิวาเดินออกไปยืนเผชิญหน้าวิษุวัตและอาคินก่อนจะพยักหน้าให้อัญมณีเดินตามเขาออกไป เพราะหมอสาวมีท่าทางเกร็งๆ กับสถานการณ์ศิวาจึงเอื้อมมือไปจับจนอัญมณีนิ่งขึ้นจากนั้นทั้งสองก็เดินออกไป...
เหลือไว้แต่เพียงความเงียบที่อึดอัด อาคินมองหน้าวิษุวัตอย่างไม่พอใจ...
"นายเข้าไปคุยกับฉันในห้อง"
เขาบอกแล้วให้วิษุวัตตามไป ทั้งสองเดินผ่านหน้าหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องไป อาคินแทบเห็นเธอเป็นอากาศเพราะเขาพุ่งความสนใจไปที่ลูกน้องของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
วิษุวัตสบตาเธอเขายิ้มให้น้อยๆ แล้วส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินตามอาคินเข้าไป
นลินวิภาทรุดนั่งเพราะความเป็นห่วงเขา มันจะไม่เป็นไรได้อย่างไรกันล่ะ ในเมื่อเขาเดือดร้อนเพราะเธออยู่
- ผู้เขียน
