ตอนที่แปด คำขอที่ไม่มากไปไม่น้อยไป 4
990 คำ
นลินวิภาอึ้งอยู่นานในตอนที่วิษุวัตเดินออกไปแล้ว หญิงสาวเม้มปากที่ชาจนไม่มีความรู้สึกก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอน
ภาพที่เธอเห็นคือป้าแตนเก็บเสื้อผ้าของเธอลงกระเป๋าเดินทางใบเก่าของเธอเรียบร้อยและรูดซิปปิดมันพอดี...
ความเจ็บปวดพาดผ่านวูบในใจของเธอ ดูเหมือนว่าดวงหน้าของเธอคงบ่งบอกความรู้สึกป้าแตนที่ดูเฉยเมยกับเธอมาตลอดจึงทอดมองมาด้วยความสงสาร นางถอนหายใจเบาๆ แล้วลากกระเป๋าเดินมาหาเธอ
"คุณได้รับอิสระแล้วค่ะ "
"ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลเป็นอย่างดีตลอดเวลาที่นิ้งอยู่ที่นี่" ถึงแม้จะไม่ได้ดูเต็มใจแต่ป้าแตนก็ดูแลเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ดวงหน้าที่เฉยเมยของนางบ่งบอกชัดว่าปรารถนาดีกว่าคนที่ยิ้มให้เธอและปลอบโยนเธอตลอดมาอย่างใครบางคนเสียอีก...
"ต่อไปก็อย่าทำตัวเป็นศัตรูของคุณๆ เขาเลยนะคะ ป้าขอเตือนด้วยความหวังดี"
นลินวิภาพยักหน้า เห็นด้วยว่าการแก้แค้นไม่จบไม่สิ้นยิ่งจะทำให้ทุกคนเจ็บปวด เธอทำให้เอวิตารู้สึกเหมือนที่พี่ชายเธอรู้สึก ส่วนวิษุวัตรู้ว่าเธอทำร้ายเอวิตาเขาก็เอาคืนเธอด้วยวิธีเดียวกัน ความเจ็บปวดจนล้นอกที่ได้เจอด้วยตัวเองทำให้นลินวิภาเลือกจะเจ็บเป็นคนสุดท้ายและให้ความแค้นนี้จบลงที่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นก็พอ
ตอนที่เดินออกมาคนของอาคินที่เฝ้าอยู่ตลอดบอกเธอว่าจะไปส่งเธอ เขาเอาซองที่มีตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่เธอเคยจองก่อนโดนลักพาตัวที่เลื่อนวันเป็นวันนี้โดยเรียบร้อยให้เธอ ซ้ำยังอัพเกรดจากชั้นประหยัดเป็นเฟิร์สคลาสให้อีก
"คุณจะให้เราไปส่งที่อื่นหรือว่าไปสนามบินครับ" นลินวิภามองตั๋วเครื่องบินก่อนจะบอกด้วยเสียงไร้ชีวิตชีวา
"ไปส่งฉันที่สนามบินก็ได้ค่ะ" ก็คงต้องใช้ชีวิตตามกำหนดเดิมแม้ว่ามันจะล่าช้าไปก็ตามที
นลินวิภาลงมาถึงล็อบบี้ของคอนโดมีเนียม ในโพรงอกเจ็บปวดและชาหนึบไปทั่วกาย หากแต่ขาของเธอยังก้าวเดินเพราะเธออยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เธอจะหมดแรงเธอจึงพยายามไปให้ได้ไกลจะได้ไม่โดนคนที่นี่ขับไล่ให้ช้ำใจไปมากกว่านี้...
หญิงสาวชะงักเพราะคนที่เดินผ่านหน้าคุ้นตาเธอนัก คิดอยู่ครู่เดียวสุดท้ายเธอก็เดินไปหาผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเอ่ยทัก
"คุณคือพี่เลี้ยงของอีฟใช่ไหมคะ"
นลินวิภาทักคนที่เธอจำได้รางๆ ว่าเป็นพี่เลี้ยงของเอวิตา
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับอีฟ"
เธอบอกอีกฝ่ายซึ่งก็ตกใจที่ได้เห็นหน้าเธอเช่นเดียวกันเพราะก้อยจำได้ว่าหลังจากที่พบผู้หญิงคนนี้เอวิตาก็ทำร้ายตัวเอง ก้อยดูกังวลเพราะไม่รู้ว่านลินวิภาจะมาไม้ไหน!
"แต่คุณอีฟเธอคงไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ" ก้อยบอกเสียงแข็งวันนั้นที่นลินวิภามาที่เพนธ์เฮาส์นางยังจำได้ดี ตอนแรกก็นึกว่าเป็นเพื่อนๆ กัน เพราะทินอยู่กับเอวิตามาพักใหญ่โดยที่นางช่วยปกปิดแต่วันที่นลินวิภามาเธอก็ออกไปพร้อมทินแล้วหลังจากนั้นเอวิตาก็ขังตัวเองในห้องจนอาคินกับพี่ๆ มาเซอร์ไพรซ์วันเกิดจึงได้ช่วยเอวิตาได้ทันไม่อย่างนั้นคงได้สูญเสียเอวิตาไปแล้ว
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ" นลินวิภาพยักหน้าหงอยๆ "ฉันฝากขอโทษในสิ่งที่ฉันเคยทำกับเค้าก็พอค่ะ" เธอบอกด้วยสีหน้าจริงจัง นาทีนี้เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่เคยทำไปมันเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะไม่ได้ให้อภัยในสิ่งที่เอวิตาทำกับนวพลแต่ว่าสิ่งที่เธอทำร้ายเอวิตาไปเธอก็อยากขอโทษ
"..."
ก้อยไม่ได้พูดอะไร นลินวิภารู้สึกว่ามีแรงดึงกระชากจากด้านหลัง
"คุณคิดจะทำอะไร"
เป็นวิษุวัตที่คว้าแขนเธอเอาไว้ หญิงสาวหันกลับไปมองเห็นใบหน้าขรึมๆ และแววตาดุดันราวกับมีไฟลุกโชนในนั้น เหมือนมีไฟฟ้าแล่นพาดผ่านไปทั่วร่างเธอยามเมื่อมองเห็น เธอเข้าใจได้ทันทีว่าการพบเจอเขาที่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตามเธอกลับแต่คงจะมาไล่ให้ไปพ้นๆ มากกว่า
"พยายามจะตามหาอีฟอีกสินะ ที่ผ่านมายังทำร้ายอีฟไม่พอหรือไง ผมนึกว่าคุณจะคิดได้แล้วซะอีก"
นลินวิภาไม่ได้พูดอะไร เธอสะบัดแขนจากมือเขา
"ฉันจะไปแล้วค่ะ" เธอไม่แก้ตัวอะไรลากกระเป๋าเดินตามคนที่ต้องไปส่งเธอออกไปที่ลานจอดรถด้านหน้า
"เดี๋ยวก่อน" วิษุวัตเรียกเธอไว้ หญิงสาวหันกลับไป เขาก็ดึงมือเธอมาแล้ววางไอแพดรุ่นโปรที่เธอใช้ทำงานตลอดช่วงที่ถูกขังให้เธอ "เอานี่ไปด้วย มันเป็นของไอ้ทินที่ใช้ช่วงที่อยู่กับอีฟ"
เขาบอกแล้วก็พยักหน้าให้ก้อยเเล้วทั้งคู่ก็เดินแยกออกไป นลินวิภามองสิ่งของในมือเเล้วก็เลือกหย่อนมันเข้ากระเป๋าแล้วเดินก้าวออกไป
ขาของเธอก้าวได้อย่างมั่นคง ดวงหน้าสวยเฉี่ยวนั้นเรียบนิ่งแม้โดนกระทำแต่น้ำตาไม่มีสักหยดราวกับไม่รู้สึกรู้สา หากแต่ใครเลยจะรู้ว่าในใจแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีแล้ว
- ผู้เขียน
