เหนือสมุทร | 4

1853 คำ

“หมายความว่ายังไง” ใบหยกถามออกมาทันทีเพราะเธอเข้าใจคำว่า ‘เล่ห์เหลี่ยม’ ดีว่ามันหมายถึงอะไร “ทุกคนมีเล่ห์เหลี่ยมกันหมด คนซื่อๆแบบมึงตามเหลี่ยมคนอื่นไม่ทันหรอก” เพราะขนาดเล่ห์เหลี่ยมของเหนือสมุทรใบหยกยังตามไม่ทันเลย คิดดูแล้วกันหากเป็นคนอื่นเข้ามาหลอก คิดว่าใบหยกจะตามทันหรือเปล่า “แล้วอย่างสมุทรนี่เหลี่ยมกับเราหรือเปล่า” แน่นอนว่าเหนือสมุทรนิ่งไปกับคำถามของใบหยก เพราะตัวของเหนือสมุทรเองก็พึ่งจะเหลี่ยมใส่ใบหยกไปสดๆร้อนๆ ที่ถามว่าทำอะไรพวกนั้นเป็นบ้างเพื่อหวังให้ใบหยกเลิกความคิดที่จะไปจีบใครและมีแฟนสักที เหนือสมุทรก็เลยต้องใช้ความเหลี่ยมจัดของตัวเองเป็นตัวช่วย “กูเป็นเพื่อนมึงนะ กูจะเหลี่ยมกับมึงทำไม” เหนือสมุทรแก้ต่างให้กับตัวเองเพราะใครมันจะไปยอมรับกันล่ะ มีหวังยอมรับไปโดนเกลียดกันพอดี “นั่นสินะ” “นอนเถอะพรุ่งนี้มีเรียน มึงเวิ้นเว้อจนดึกแล้วนะ” เพราะตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน หากวันไหนที่มีเรียนใบหยกไม่มีทางที่จะนอนดึกแต่กลับกลายเป็นว่าคืนนี้กลับนอนดึกซะงั้น “เราไม่ได้เวิ้นเว้อ” “ถ้าไม่ได้เวิ้นเว้อก็นอน ถ้านอนไม่หลับเดี๋ยวกูจะกอด” เหนือสมุทรขึ้นอย่างติดตลกทำเอาใบหน้าสวยของใบหยกภายใต้ความมืดเหวอขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงจะเคยถึงเนื้อถึงตัวกันบ้างตามประสาเพื่อนในกลุ่มแต่การนอนกอดกันมันไม่มีเพื่อนคนไหนในกลุ่มทำกับใบหยกแบบนี้ “กูพูดเล่นนะ แค่แบบอยากให้มึงนอน” เมื่อเห็นว่าใบหยกเงียบ เหนือสมุทรก็พูดขึ้นอีกครั้งเพราะกลัวว่าใบหยกจะคิดมากกับคำพูดของตัวเอง “ฝันดีนะเหนือสมุทร” “ฝันดี” เช้าวันต่อมา เป็นใบหยกที่ตื่นก่อนเหนือสมุทรในเช้านี้ ใบหยกตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการหนักที่หน้าท้อง สายตาสวยพลั้นหันมองก็พบว่าท่อนแขนของเหนือสมุทรกำลังสวมกอดเอวของเธอเอาไว้ ส่วนแขนอีกข้างของเหนือสมุทรกลับกลายเป็นว่าเธอกำลังนอนทับอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้แบบที่เธอกับเหนือสมุทรเพื่อนสนิทกำลังนอนกอดกันเพราะก่อนที่จะนอนหลับไป เธอกับเหนือสมุทรนอนแยกฝั่งกันอย่างชัดเจน ไม่แม้แต่จะใกล้กันเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายใบหยกก็เลิกคิดได้แต่พยายามเอาแขนของเหนือสมุทรออกเพื่อให้ตัวเองได้เป็นอิสระ แต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะเหนือสมุทรกลับกอดเธอแน่นกว่าเดิมจนตอนนี้เธอเริ่มอึดอัด “สมุทร” “สมุทร” ใบหยกเอ่ยเรียกเหนือสมุทรเบาๆเพราะเธอกลัวว่าทั้งเธอและเหนือสมุทรจะสายในการเรียนเช้านี้ “อื้อ…อย่ากวน” เหนือสมุทรไม่พูดเปล่าแต่ยังกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง “สมุทรปล่อยเราก่อน เราจะไปอาบน้ำ” “กูขอนอนก่อน ยังง่วงอยู่” เหนือสมุทรงัวเงียพูดขึ้นแต่ความจริงแล้วเป็นเหนือสมุทรเองที่ตื่นก่อนใบหยก ที่ทำอยู่ตอนนี้นั่นเพราะอยากกอดอีกคนไว้นานๆ “เอาแขนออกก่อน เดี๋ยวเราให้นอนต่อ” “ก็ได้ๆ” สุดท้ายเหนือสมุทรก็ต้องจำยอม ยอมปล่อยแขนออกจากหน้าท้องของใบหยก “มากอดเราได้ยังไง” ใบหยกถามขึ้นเมื่อตัวเองเป็นอิสระ ความสงสัยที่มีอยู่ในหัวมันมากเกินกว่าจะเงียบและไม่ถามอะไรออกไป “มึงนั่นแหละกอดกู” เหนือสมุทรโกหกคำโตเพราะที่กอดกันแบบนี้ได้เพราะเหนือสมุทรเป็นฝ่ายดึงใบหยกเข้ามากอด ในเมื่อมีโอกาส ทำไมคนอย่างเหนือสมุทรถึงจะต้องปล่อยมันไปเพราะโอกาสไม่ได้มีบ่อย อะไรเก็บเกี่ยวได้เหนือสมุทรก็จะทำ “เฮ้อ…เราไม่ได้ติดหมอนข้างนะ สมุทรมั่วหรือเปล่า” เพราะใบหยกไม่ได้ติดหมอนหรือติดกอด มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆที่เธอจะกอดเหนือสมุทร “มึงละเมอพูดว่าแม่ขากอดหน่อยแล้วก็มากอดกู” “ห๊า…เราละเมอด้วยหรอ” “กูคิดว่ามึงน่าจะคิดถึงแม่ละมั้ง ถึงได้มากอดกูแบบนี้” เหนือสมุทรโกหกออกไปอีกครั้ง “ขอโทษแล้วกันนะ งั้นเราไปอาบน้ำก่อนสมุทรก็กลับคอนโดไปอาบน้ำได้แล้ว” ใบหยกพูดขึ้นก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเตรียมจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ “เจอกันที่มหาวิทยาลัย” แน่นอนว่าใบหยกพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังอาบน้ำอยู่ ในหัวของใบหยกก็คิดเรื่องต่างๆที่คุยกับเหนือสมุทรเมื่อคืน มันคงไม่แปลกที่เหนือสมุทรพูดแบบนั้นออกมาเพราะเหนือสมุทรก็เป็นผู้ชาย มันคงเป็นจริงเพราะผู้ชายทุกคนคงต้องการเรื่องพวกนั้น ใบหยกได้แค่คิดว่าจะทำยังไงดี เธอถึงจะทำอะไรพวกนั้นเป็น ใครจะสอนเธอได้บ้างและสุดท้ายความคิดดีๆก็ลอยเข้ามาในหัวของเธอ ในเมื่อไม่มีใครสอนใบหยกก็ต้องเรียนรู้เอง ภาพ คลิป ที่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มีให้ดูถมเทไปหมด มันง่ายมากหากใบหยกต้องการจะดู ไม่รอช้าอะไรมือสวยก็หยิบโทรศัพท์ที่เอาเข้ามาในห้องน้ำด้วย เปิดดูคลิปต่างๆที่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้แต่เมื่อสายตาหันมาเห็นเวลาที่ปรากฏบนหน้าจอก็ต้องหยุดเพราะเธอไม่มีเวลามากพอที่จะมาศึกษา เอาไว้คืนนี้ก็คงไม่สาย “เห้ย ! กลับไปแล้วไม่ใช่หรอ” ใบหยกถามขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็นว่าเหนือสมุทรนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง “กูมีเสื้อผ้าในรถก็เลยคิดว่าอาบน้ำที่หอมึงคงจะดีกว่า” เหนือสมุทรพูดขึ้นทันทีก่อนจะเดินตรงมาทางใบหยกที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ มือหนาจับเขาที่ขอบผ้าขนหนูของใบหยกทำเอาใบหยกสะดุ้งตัวโยนเพราะความตกใจ “นมจะหกอยู่แล้ว ดึงให้มันสูงๆหน่อย” เหนือสมุทรพูดจบก็เดินผ่านใบหยกเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้แต่ใบหยกยืนหน้าแดงเพราะทำอะไรไม่ถูก “ไอ้บ้าเอ้ย รู้ไหมว่ามือสมุทรโดนนมเรา” ใบหยกตะโกนขึ้นทันทีเพราะจังหวะที่เหนือสมุทรจับขอบผ้า มือของเขาดันโดนเนื้อนมของเธอที่มันล้นขึ้นมาพ้นขอบผ้า “ไม่เห็นรู้สึกเลย” ใบหยกได้แต่ยืนฟึดฟันอยู่คนเดียวเมื่อได้ยินเสียงเหนือสมุทนตะโกนออกมา ให้ตายเถอะ อยากจะบ้าตาย เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย “จะแวะกินอะไรไหม” เหนือสมุทรถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนขึ้นมาอยู่บนรถโดยมีเหนือสมุทรเป็นคนขับ “คงไม่ทันแล้ว จะถึงเวลาเรียนแล้วนะ” ใบหยกตอบกลับไปพร้อมก้มมองนาฬิกาเพราะหากแวะกินคงเข้าสายแน่ๆ “จะกินอะไรก็ทักไปหาไอ้คราม” ครามที่เหนือสมุทรพูดถึงก็คือเพื่อนอีกคนในกลุ่ม แน่นอนใบหยกโทรไปหาครามทันทีเพราะเธอเองก็ไม่อยากหิ้วท้องรอความหิว หากครามถึงแล้วคงฝากซื้อได้ “สมุทรจะเอาอะไร” “อเมริกาโน่เย็น” “แค่นี้แหละคราม ขอบคุณมากนะ” หลังจากสั่งของกินกับครามเรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาเกือบสิบนาทีกว่ามาถึงมหาวิทยาลัย “ทำไมมึงสองคนมาด้วยกันไว้วะ” เสียงของเจมส์เพื่อนอีกคนในกลุ่มถามขึ้นเพราะคอนโดของเหนือสมุทรกับหอพักของใบหยกคนละทางกันเลยด้วยซ้ำ “กูก็ว่าจะถามอยู่ คนอย่างไอ้สมุทรถ้ามันจะขับรถไปรับใบหยกคงไม่มีทางเป็นไปได้” “ทำไมถึงคิดว่าไม่ได้” เหนือสมุทรสวนกลับทันควัน “ติดหญิงยิ่งกว่าอะไร มึงน่าจะเอาเวลาตรงนี้ไปอยู่กับผู้หญิงมากกว่า” ครามพูดขึ้นอย่างรู้ทันเพราะที่ผ่านมาเหนือสมุทรเพื่อนของเขาเป็นแบบนี้ “ปากมึงนี่ แม่ง !” “สมุทรไปนอนกับเราตั้งแต่เมื่อคืน” คำพูดของใบหยกทำเอาครามและเจมส์หันมองหน้าเหนือสมุทรทันที “ก็น้องเมย์แม่งตามไปหาที่คอนโด กูรำคาญเลยออกมานอนกับใบหยก” เหนือสมุทรพูดขึ้นเพราะสายตาจับผิดของครามกับเจมส์ที่มองมา พวกมันทำราวกับไม่เชื่อ “ทำไมมึงต้องไปนอนกับใบหยก” เจมส์ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ทั้งๆที่เมื่อคืนตัวของเจมส์และครามก็ไม่ได้ออกไปไหน ทำไมเหนือสมุทรถึงเลือกไม่ไปหาพวกเขา “หอใบหยกใกล้” “คอนโดกูกับมึงห่างกันไม่ถึงหนึ่งกิโล” ครามพูดขึ้นทันทีเพราะสิ่งที่เหนือสมุทรพูดมามันไม่จริง “อีกทั้งกูอยู่คอนโดเดียวกับมึงนะสมุทร” เจมส์พูดขึ้นอีกครั้ง เรียกว่าใบหยกอยู่ไกลกว่าเพื่อนๆคนอื่นเลยด้วยซ้ำแต่ทำไมเหนือสมุทรยังบอกว่าใบหยกอยู่ใกล้สุด “จริงด้วย เราลืมคิดไปเลย” ใบหยกที่เหมือนจะคิดขึ้นได้ก็พูดขึ้นเพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้เอะใจคิดอะไรเลย “พวกมึงจะถามให้ได้อะไรกันขึ้นมาวะ” เหนือสมุทรถามขึ้นด้วยท่าทางหัวเสียก่อนจะหยิบแก้วกาแฟนของตัวเองขึ้นดื่ม “มันน่าสงสัย” “เขาเรียกว่าขี้เสือก” เพราะความสงสัยกับความอยากรู้ของพวกมัน ถ้าให้พูดแบบภาษาบ้านๆก็ขี้เสือกกันนั่นแหละ “ฮ่าๆ ดูๆมันหงุดหงิด” เจมส์พูดขึ้นเมื่อเห็นอาการของเหนือสมุทรเพราะตอนนี้ดูก็รู้ว่าเหนือสมุทรกำลังหงุดหงิด “พอแล้ว อย่าแกล้งสมุทรสิ” ใบหยกห้ามปรามเพื่อนทุกคนเพราะกลัวว่าทุกคนจะทะเลาะกัน ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เมื่อทะเลาะกันทีไรใบหยกห้ามไม่เคยได้เพราะแต่ละคนแรงยังกับช้าง “มันทำอะไรมึงหรือเปล่าใบหยก” ครามถามขึ้นอีกครั้งเพราะรู้นิสัยเพื่อนอย่างเหนือสมุทรดี ยิ่งใบหยกซื่อๆแบบนี้มันไม่มีทางแน่ที่จะตามทัน “ก็ไม่ได้ทำอะไรนะ” ใบหยกตอบกลับมาตามความจริงเพราะเหนือสมุทรไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแต่หากเป็นเรื่องก่อนจะออกมาใบหยกขอคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุแล้วกัน “ถามจริง อย่างไอ้สมุทรนี่นะจะไม่ทำอะไร” “ก็เพื่อนไหม ใบหยกก็เพื่อนกู มึงจะให้กูทำอะไรมัน” “ถ้ากอดนี่เรียกทำไหมอะแต่ว่าสมุทรบอกว่าเราเป็นคนไปกอดสมุทรก่อน” ❤️ หนูลูก ฮ่าๆๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more