7. ร้านเครื่องประดับ
968 คำ
รถม้าเคลื่อนตัวกลับเข้าเมืองแต่ตอนขากลับนั้นท่านย่าของนางสั่งให้รถม้าลัดเข้าไปที่ตลาดก่อนจะกลับจวน ผ่านร้านค้าต่างๆ ที่ตั้งอยู่สองข้างทางของถนน ผู้คนมากมายเดินเที่ยวชมร้านรวงต่างๆ อย่างครึกครื้น
" จอดรถม้าที่ร้านเครื่องหอมเหอเซียง " ฮูหยินเฒ่าเอ่ยบอกกับคนขับรถม้า จากนั้นนางก็พาหลานสาวเข้าไปเลือกเครื่องหอมในร้าน ซึ่งมีคนไม่น้อยที่รู้จักฮูหยินเฒ่าตระกูลเสียน จึงพากันแหวกทางให้นางกับหลานสาวเข้าไปในร้าน
" คารวะฮูหยินผู้เฒ่าเสียน เชิญเลือกชมด้านในขอรับ " หลงจู้ของร้านเอ่ยต้อนรับอย่างมีมารยาท
" ขอบใจหลงจู้ ข้าเพียงพาหลานสาวคนโตมาเลือกเครื่องหอมเท่านั้น "
" เชิญเลือกตามสบายขอรับ "
หลังจากที่สองย่าหลานเลือกซื้อเครื่องหอมอยู่ในร้านพักใหญ่ก็ได้เครื่องหอมตรงตามที่พวกนางต้องการและจ่ายเงิน
จากนั้นก็เดินไปยังร้านเครื่องประดับที่อยู่ถัดไปอีกสองร้าน เพื่อเลือกซื้อเครื่องประดับให้หลานสาวผู้นี้อีกสักหน่อย อย่างน้อยก็ต้องไม่น้อยหน้าคุณหนูจวนอื่น ๆ
ซึ่งในความเป็นจริงแล้วร้านเครื่องประดับจ้าวฮวานั้นเป็นหนึ่งในร้านค้าที่ระบุอยู่ในรายการสินเดิมของ จ้าวอิงฮวา ผู้เป็นมารดาของเสียนจื่ออิง ซึ่งสินเดิมทั้งหมดนั้นจะตกเป็นของเสียนจื่ออิง เมื่อนางแต่งงานออกเรือนทันที และแน่นอนว่าสินเดิมของอดีตสะใภ้อยู่ในความดูแลของหญิงชราผู้เป็นย่าของนางเองทั้งหมด
"คารวะฮูหยินเฒ่าขอรับ " หลงจู้หวังเข้ามาทักทายทันที ที่เห็นว่าหญิงชราเข้ามาในร้านแล้ว
"ตามสบายเถอะหลงจู้หวัง ข้าเพียงแค่พาอิงเอ๋อมาเลือกเครื่องประดับเท่านั้น "
" ฮูหยินเฒ่าคงมิได้หมายถึง คุณหนูใหญ่ใช่หรือไม่ขอรับ "
" เป็นนาง " หญิงชราเอ่ยตอบแก่หลงจู้หวังผู้เป็นคนดูแลร้านและเป็นคนของตระกูลจ้าวที่ถูกส่งมาดูแลร้านค้าที่จ้าวอิงฮวาครอบครอง หลังจากที่นางตายจากไป ซึ่งฮูหยินเฒ่าก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ เพราะนางเองไม่มีความสามารถที่จะดูแลจัดการร้านค้าเหล่านี้ได้
" เช่นนั้นข้าจะพาท่านไปนั่งรอที่ด้านนั้นขอรับ " หลงตู้หวังเอ่ยบอกก่อนจะช่วยประคองหญิงชราไปนั่งรอหลานสาวที่เก้าอี้มุมหนึ่งของร้าน
ในตอนที่นางกำลังเลือกกำไลหยกอยู่นั้นก็ถูกใครบางคนแย่งไป ซึ่งก่อนหน้านี้นางยืนจ้องใบหน้างามของอีกฝ่าย ในใจนึกอยากจะกรีดใบหน้านั่นให้ให้อัปลักษณ์เสียให้รู้แล้วรู้รอด นางจึงจงใจเดินเข้าไปแย่งกำไลหยกวงนั้นมาเป็นของตนเอง
" กำไลนี่ข้าเห็นก่อน ดูจาก..เสื้อผ้าที่ใส่แล้ว เจ้าคงไม่มีเงินจ่ายหรอกมั้ง " หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางมองด้วยสายตาหยามเหยียดก่อนจะเดินเบียดเสียนจื่ออิงไปด้านใน ซึ่งมีฮุ่ยอี้ถือกล่องเครื่องประดับที่นางเลือกแล้วเอาไว้ในมือคอยเดินตามนางด้วย
" นั่นเจ้าคิดจะขโมยของงั้นหรือนังคนชั้นต่ำ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ " นางเอ่ยต่อว่าฮุ่ยอี้เสียงดังและพยายามยื้อแย่งกล่องเครื่องประดับจากสาวใช้ที่ถือมันอยู่
ตอนนี้ทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่กลุ่มของพวกนางแล้ว หลายคนที่รู้จักมักคุ้นกับหญิงสาวนางนี้ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของนางกัน
"นั่นคุณหนูรองตระกูลเหอนี่น่า "
" ใช่ๆ เป็นนางจริงๆด้วย "
" เห็นทีนางคงแย่แน่ๆที่ไปมีเรื่องกับคุณหนูรองเหอคนนี้เข้า "
หญิงสาววัยแรกแย้มที่ผู้คนพูดถึงกัน นั่นคือ เหอฉิงซวง บุตรสาวคนรองของ เจ้าเมือง เหอฉิงชวน กับอนุภรรยาคนที่สอง ซึ่งนางเป็นบุตรสาวที่เจ้าเมืองเหอรักและตามใจอย่างมาก จึงมีนิสัยเสีย ปากร้ายชอบดูแคลนผู้อื่นเป็นประจำ
เสียนจื่ออิงไม่สนใจเสียงพูดคุยรอบข้าง นางสนใจเพียงว่า หญิงสาวตรงหน้านี้ ยื้อแย่งเครื่องประดับที่นางเลือกเอาไว้แล้ว อีกทั้งยังต่อว่าสร้างความอับอายให้กับสาวใช้ส่วนตัวของตนอีก
" เครื่องประดับนี้ ข้าเลือกเอาไว้แล้ว และนางก็ไม่ใช่ขโมย "
" คิกคิก ไม่คิดว่าคนอย่างเจ้าจะมีเงินมาจ่ายค่าเครื่องประดับราคาแพงของร้านนี้ด้วย
ทางที่ดี..ข้าว่า เจ้ารีบออกไปก่อนที่จะอับอายไปมากกว่านี้เถอะ เจ้าคงไม่รู้ว่าเครื่องประดับทุกชิ้นของร้านนี้ เป็นฝีมือของช่างฝีมือดีที่หาตัวจับยาก แม้แต่พระสนมในวังยังต้องสั่งจองล่วงหน้านานนับเดือน เรื่องราคานั้น ข้าว่าเจ้าคงไม่มีปัญญาจ่าย " นางเอ่ยเสียงดังพลางยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่ามีคนมามุงดูหน้าร้านจำนวนมาก
" แล้วยังไงอะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่า ข้า... ไม่มีเงินจ่าย !!" เสียนจื่ออิงเอ่ยถาม พลางจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองนางด้วยสายตาเช่นั้นก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับตนมากขึ้น
" ข้าก็อุตส่าห์เตือนเจ้าดีๆ แล้วแท้ๆ เฮ้อ !! แต่เอาเถอะในเมื่อเจ้า อยากจะขายหน้าก็ตามสบาย นี่เจ้าไปตามหลงจู้มาสิ นางสองคนกำลังขโมยของในร้านพวกเจ้าแล้วไม่เห็นหรอยังไง " เหอฉิงซวงยังคงกล่าวว่าร้ายอีกฝ่ายไม่หยุด ด้วยเพราะอิจฉาที่อีกฝ่ายมีใบหน้างดงามกว่าตนเอง
- ผู้เขียน
