มีอาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงบ่าย ถึงจะยังตัวร้อนอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกว่าอาการต่างๆ ทุเลามากกว่าตอนเช้ามาก แต่ก็ยังปวดเมื่อยตามเนื้อตัวและยังปวดท้องน้อยเหมือนเดิม ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ขณะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนอนกว้าง ไม่ได้ตั้งใจมองหาแต่สายตากลับสอดส่องหาร่างสูงของใครอีกคนอัตโนมัติ
‘..ไม่ได้อยู่ในห้องนอน? โธ่เอ๊ย! ยัยมีอา.. เขาจะมาอยู่ในห้องกับเธอตลอดเวลาได้ยังไงกัน’
พอเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาในพอดี ใบหน้าหล่อเรียบเฉยขณะสำรวจร่างบางตรงหน้า สีหน้ามีอาดูดีขึ้นมากกว่าเดิม ไม่ดูอิดโรยหรือไม่มีเรี่ยวแรงเหมือนเมื่อช่วงเช้า
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ เอ่อ..มีอาขอกลับหอพักได้ไหมคะ”
“ตอนเย็นๆ จะไปส่ง ไปกินข้าวจะได้กินยา”
“ก็ได้ค่ะ”
“ฉันให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้แล้ว เดินออกไปข้างนอกไหวไหม”
“ไหวค่ะ” มีอายิ้มน้อยๆ
ราเชนทร์เดินออกจากห้องนอนโดยมีมีอาเดินตามหลังออ
